Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 1999 όταν το πρωθυπουργικό Falcon που μετέφερε τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών, Γιάννο Κρανιώτη και άλλα 12 άτομα στη Ρουμανία, έπεσε σε κενό αέρος.
Η Μαρία Μπεγλίτη, διπλωματική υπάλληλος, περιέγραψε στο Mega Stories όλες τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε αλλά και το δύσκολο κομμάτι της αναγνώρισης που κλήθηκε να κάνει.
«Ο Κρανιδιώτης είχε έρθει κοντά μας να κάνει μια ενημέρωση για το τι θα συμβεί στο Βουκουρέστι και πάνω που μας έλεγε ότι πλησιάζουμε ξεκίνησε αυτός ο χαμός. Φύγαμε από τα 23.000 πόδια στα 11.000 πόδια. Η καντίνα είχε διαλυθεί τελείως, είχαν φύγει οι ψευδοροφές, έπεσαν μάσκες. Είχαν εκσφενδονιστεί οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι, δεν τους έβλεπα καθόλου. Ο υπουργός ήταν δίπλα μου. Είχε φύγει το τρόλει του σερβιρίσματος και είχα καρφωθεί στην οροφή του αεροπλάνου με αποτέλεσμα να ακούμε ένα σφύριγμα γιατί είχα κάνει τρύπα.
Όσοι ήταν όρθιοι σκοτώθηκαν επί τόπου με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και σπάσιμο του αυχένα. Οι διασώστες σταμάτησαν σοκαρισμένοι και τους είπα “προχωρήστε” γιατί ακούγονταν βογγητά. Η πιο σκληρή στιγμή ήταν όταν έπρεπε να κάνω μια αναγνώριση σε όλα τα σώματα που ήταν στο γκαζόν του αεροδρομίου του Βουκουρεστίου. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον γιο του Κρανιδιώτη γιατί ήμασταν φίλοι, δεν μπορούσα να το κάνω! Είναι σαν να γεννήθηκα ξανά. Μία τα γενέθλιά μου και μία 14 Σεπτέμβρη του 1999. Είναι ένα συμβάν που μας καθορίζει. Πρέπει να κρατήσουμε κάποια θετικά στοιχεία ότι ζούμε και πρέπει να ζήσουμε κάθε στιγμή.
Πρέπει να το αντιμετωπίσεις, να μην το κρύψεις στην ντουλάπα και να το ξεπεράσεις. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις! Υπήρξαν έντονες ενοχές. Πήγαινα να επισκεφθώ στη ΜΕΘ και δεν μπορούσα να αντικρίσω την αδερφή του διευθυντή του γραφείου του Κρανιδιώτη. Έλεγα “εκείνος είναι νεκρός και εγώ έχω βγει με ένα κόψιμο στο χέρι”. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, η σχέση που είχαμε με όσους επιβίωσαν και τους συγγενείς των τραυματιών ήταν πολύ έντονη. Ήταν άνθρωποι που δεν τους ήξερα και γίναμε σαν γροθιά.
Μπήκα μετά από δύο χρόνια σε αεροπλάνο αλλά και τώρα δεν μπαίνω σε μεγάλες πτήσεις. Το περισσότερο που έχω κάνει είναι 4.5 ώρες! Το τραύμα χρειάζεται αντιμετώπιση! Δεν ξεχνιέται και δεν πρέπει να το ξεχάσεις».
