Τον Δημήτρη Φιντιρίκο τον γνωρίζει το ευρύ κοινό εδώ και χρόνια μέσα από τον κόσμο του επιχειρείν αλλά και πολύ περισσότερο για το φιλανθρωπικό του έργο, το οποίο ο ίδιος πασχίζει να μένει στην αφάνεια.
Είναι όμως πάντα «παρών» σε κάθε κρίση και ανάγκη κοινωνική. Έσπευσε από τους πρώτους να συνδράμει τότε τους σεισμοπαθείς της Ελασσόνας, όπως και πρόσφατα τους πυρόπληκτους της Εύβοιας, ενώ σημαντικές ήταν και οι δωρεές του στον τομέα της υγείας στις δύσκολες συγκυρίες της πανδημίας.
Σε μία σπάνια συνέντευξή του ο γνωστός επιχειρηματίας στο περιοδικό ΟΚ! και τον Νίκο Γεωργιάδη άνοιξε την καρδιά του σε μία άκρως προσωπική εξομολόγηση.
Οι δύσκολες στιγμές και ο θάνατος του πατέρα του
«Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Πάντα παίρνω το μέρος του αδύναμου, οπότε στη συγκεκριμένη συνθήκη στήριξα τη μητέρα μου.
Ο πατέρας μου ήταν ναυτιλιακός πράκτορας. Είχαμε πάντα περίεργη σχέση. Στα 24 μου, ένα βράδυ, μου τηλεφώνησε και μου είπε μόνο ασθμαίνοντας “έλα”. Δεν γνώριζα καν πού μένει. Έμαθα από φίλους πού είναι το σπίτι του, έτρεξα εκεί, σκαρφάλωσα από τους σωλήνες της αποχέτευσης στον δεύτερο όροφο, έσπασα την μπαλκονόπορτα και τον βρήκα στο πάτωμα σε κωματώδη κατάσταση. Ταυτόχρονα είχε έρθει η αστυνομία επειδή νόμιζαν ότι έκανα διάρρηξη. Επειδή ήταν διαβητικός, θεώρησα ότι είχε πάθει υπογλυκαιμικό σοκ. Ήταν 3:00 τα ξημερώματα, δεν εφημέρευε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο κοντά και τα ιδιωτικά δεν μας δέχονταν γιατί έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το πρωί να δουν τα λογιστήριά τους αν είχε ιδιωτική ασφάλεια. Έμεινε σε κώμα για τρεις μήνες, μέχρι που “έφυγε”.
Ήταν πολύ δύσκολο να τον βλέπω έτσι, έναν άνθρωπο που ουσιαστικά δεν είχα περάσει χρόνο μαζί του τα τελευταία χρόνια. Τη μία μέρα οι γιατροί με ρωτούσαν αν θέλω να δώσω τα όργανά του γιατί δεν έχει πιθανότητες να ζήσει –είχα πει αμέσως “ναι”–, την άλλη μου έλεγαν ότι ο οργανισμός του αντέδρασε και την επομένη, επειδή είχαν περάσει πολλές μέρες από το εγκεφαλικό επεισόδιο, ότι δεν θα επανερχόταν κανονικά ποτέ. Τότε είπα ότι αν ήταν να έμενε για πάντα φυτό, καλύτερα να έφευγε έχοντας ζήσει μια ζωή περήφανος και όρθιος.
Έτσι είμαι κι εγώ, δεν ήθελα ποτέ να σκύψω το κεφάλι μου σε κανέναν, αλλά να κοιτάζω τους άλλους στα μάτια. Είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα με δυσκολίες.
Η μητέρα μου ήταν οδοντίατρος, καθηγήτρια πανεπιστημίου. Πρωί – μεσημέρι πανεπιστήμιο, το βράδυ ιατρείο. Ουσιαστικά η γιαγιά μου με μεγάλωσε. Ήταν ο άνθρωπος που υπεραγαπούσα, ήταν όλη μου η ζωή, μητέρα και πατέρας μαζί. Ο πατέρας μου με αγνοούσε, δεν βοηθούσε καθόλου και η μητέρα μου εργαζόταν όλη μέρα γιατί είχε πάθος με τη δουλειά της και ήταν γυναίκα καριέρας. Εγώ πίστευα ότι αν έβγαζα χρήματα, θα σταματούσε εκείνη να δουλεύει και θα την έβλεπα παραπάνω. Αυτό φυσικά δεν συνέβη. Όταν της το ζήτησα, δεν το έκανε γιατί αυτό ήταν το πάθος της. Είχε πελάτες χρόνια και δεν ήθελε να τους αφήσει».
Η Κατερίνα Δαλάκα και η επανασύνδεσή τους
«Για μένα είναι πολύ σημαντική η έννοια της ενσυναίσθησης, επειδή έχω βρεθεί σε καταστάσεις που είχα ανάγκη από έναν άνθρωπο να μου σταθεί και δεν ήταν κανένας εκεί, παρά μόνο ο σκύλος μου. Πέρασα πολλά χρόνια μοναξιάς. Στη δουλειά είχα να κάνω με πολύ μεγαλύτερούς μου ανθρώπους και με τα παιδιά της ηλικίας μου δεν είχαμε τίποτα κοινό. Και σε παρέες να ήμουν, πάλι μόνος μου ένιωθα γιατί οι σκέψεις μας δεν ταυτίζονταν. Πολλοί μου λένε σήμερα “γιατί έχεις σχεδόν πάντα κόσμο στο σπίτι σου;”. Μάλλον αυτό το κενό προσπαθώ να καλύψω».
«Η Κατερίνα είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω χρόνια, μου είναι οικείος. Την αγαπάω. Ο αδελφός της είναι καλός μου φίλος, η οικογένειά της με έχει φιλοξενήσει. Έχουμε και τους καβγάδες μας βέβαια, γιατί έχουμε διαφορετική στάση ζωής σε κάποια θέματα και μας φέρνει αντιμέτωπους. Η Κατερίνα είναι μια αθλήτρια με διαφορετικά ερεθίσματα και στόχους, εγώ είμαι ένας επιχειρηματίας με άλλο χαρακτήρα και άλλους στόχους. Η επανασύνδεσή μας έγινε γιατί η απουσία της ήταν αισθητή τους μήνες που μεσολάβησαν.
Μου έλειπε η αίσθηση του σπιτιού, της οικογένειας που είχα μαζί της γιατί, όπως σου είπα, μεγάλωσα χωρίς την οικογένειά μου. Δεν μου έλεγαν κάτι οι εφήμερες σχέσεις, δεν μπορούσα να ταξιδέψω μαζί τους, να κάνω συζητήσεις. Με την Κατερίνα γνωριζόμαστε έξι χρόνια, έχουμε περάσει σχεδόν δύο χρόνια μαζί, γνωρίζει ο ένας τα θετικά και τα αρνητικά του άλλου. Ουσιαστικά τώρα είμαστε σε μια φάση που και οι δύο προσπαθούμε να διορθώσουμε τα ελαττώματά μας. Ο χρόνος θα δείξει πώς θα εξελιχθεί αυτή η σχέση».
«Τα δύο χρόνια που συζούσαμε με την Κατερίνα ένιωθα παντρεμένος»
«Από πολύ μικρός ήθελα να γίνω πατέρας. Ο θεσμός του γάμου δεν μου λέει κάτι, ένα χαρτί είναι.Τα δύο χρόνια που συζούσαμε με την Κατερίνα ένιωθα παντρεμένος. Ένα χαρτί δεν μπορεί να σε κρατήσει από μόνο του, δεν σου βάζει τα όρια. Η αγάπη είναι αυτό που έχει μόνο σημασία.
Η Κατερίνα δεν σταμάτησε ποτέ να είναι παρούσα, έστω και από μακριά. Ακόμα και όταν ήμασταν χωρισμένοι ξέρω ότι με νοιαζόταν. Όπως άλλωστε τη νοιαζόμουν και εγώ.
Λόγω του χαρακτήρα μου και επειδή συγχωρώ τους ανθρώπους, διατηρώ αισθήματα για αυτούς που πέρασαν από τη ζωή μου. Για την επανασύνδεσή μας, το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είναι πιο δυνατά αυτά που μας ενώνουν παρά αυτά που μας χωρίζουν».
