“Έσπασε” η φωνή του Γιώργου Κιμούλη που ήταν ένας από τους ανθρώπους που εκφώνησαν επικήδειο για τον Θάνο Μικρούτοικο,
Ο ηθοποιός μίλησε για τη φιλία του με τον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη που μετρά 43 χρόνια.
«Όταν χάνεις τους γονείς σου νιώθεις πως φεύγει από πάνω σου η στέγη που είχες. Όταν χάνεις όμως τον καλύτερό σου φίλο, νιώθεις πως είσαι πλέον τελείως ανυπεράσπιστος.
Τώρα φίλε, νιώθω πως με το φευγιό σου πέρα από τη μοναξιά, τον πόνο και το κενό, φεύγει μαζί σου και μία ολόκληρη εποχή. Και η εποχή που έρχεται είναι πολύ δύσκολη φίλε, γιατί είναι ακραία θολή. Τεράστια λοιπόν, η ανάγκη από το δικό σου φως, τεράστια η ανάγκη της δύναμης που είχες και της πίστης σου σε αυτό, που τόσοι και τόσοι πλέον το λένε αστειευόμενοι ‘ουτοπία’…
Τυχεροί όσοι έζησαν μαζί σου.. Δεν μπορώ να σου πω ‘καλή αντάμωση’ γιατί εμείς δεν τα πιστεύουμε αυτά, μπορώ όμως να σου πω πως μέχρι να φύγω και εγώ, κάθε στιγμή θα σε συναντώ, θα είσαι εκεί παρών, δίπλα, μαζί μου, όταν συνέχεια θα μιλάω για σένα. Σ’ αγαπάω και θα σ’ αγαπάω πάντα γιατί σου οφείλω τα πάντα».
“Ήταν εκείνος που μας φρόντιζε όλους”
Ο στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου αναφέρθηκε στον «Θάνο της σπουδαίας τέχνης» που βρίσκεται στις ζωές και στα στόματα ενός ολόκληρου λαού, στον «άνθρωπο που τα κατάφερε παντού».
«Τα κατάφερε σε όλα, στην τέχνη του, στη ζωή του, στην οικογένειά του, στα παιδιά του, στους φίλους του. Ήταν εκείνος που μας φρόντιζε όλους. Μας φύλαγε στα δύσκολα, μας έκανε καλά όταν χάναμε τη δύναμή μας, μας έσπρωχνε να επιστρέψουμε στο όνειρο με το ίδιο πάθος που μας πίεζε στο τραπέζι να δοκιμάσουμε οπωσδήποτε κάποιο συγκεκριμένο τυρί, γιατί ‘δεν γίνεται να στερήσεις από τη ζωή σου’, έλεγε, ‘αυτό το τυρί’… Έζησε ωραία, νοιάστηκε πολύ για όλους τους ανθρώπους και έφυγε μέσα σε μία φάτνη αγάπης, όπως είχε μετατραπεί το δωμάτιο του νοσοκομείου τις τελευταίες εβδομάδες. Νομίζω η πιο βαριά ευθύνη που άφησε ο Θάνος σε όλους μας, είναι να μην αφήσουμε κανέναν να πει κακή κουβέντα για το όνειρο. Να μην αφήσουμε κανέναν να μας πείσει πως ο κόσμος δεν μπορεί να γίνει ομορφότερος, και όπως έλεγε, να ζούμε την κάθε μας μέρα, το κάθε λεπτό μας τρυφερά και γενναία, όπως έκανε και ο ίδιος μέχρι τις τελευταίες του στιγμές».
