Η σπουδαία ερμηνεύτρια Τάνια Τσανακλίδου μίλησε στην Έλενα Κατρίτση για τις διαδρομές και τους σταθμούς της ζωής της, στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Προσωπικά», ενώ προβλήθηκαν πλάνα από τις Μηλιές του Πηλίου όπου κατοικεί.
Η συνέντευξη ξεκίνησε με την πρώτη φορά που η ερμηνεύτρια έπαιξε θέατρο στο σπίτι της στη Δράμα που συνοδεύτηκε από μια λιποθυμία της, την πρώτη της διαδήλωση στα 12 της χρόνια στη Θεσσαλονίκη και άλλες αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας.
Όπως είπε, επειδή είχε πολλά αδέλφια μεγάλωνε κατά καιρούς με τους παππούδες ή τις θείες. «Είχα μια ροπή στην αλητεία με την πολύ τρυφερή έννοια. Δεν μου πήγαινε πολύ το καθωσπρέπει. Έβλεπα στις συμπεριφορές των ανθρώπων το ψέμα και δεν μου άρεσε».
«Μέσα από τον έρωτα διερεύνησα τον εαυτό μου. Τώρα που μεγάλωσα και πάνε οι έρωτες, προσπαθώ να καταλάβω τη ζωή μου».
Οι απώλειες
Η Τάνια Τσανακλίδου μίλησε για τους ανθρώπους που τη σημάδεψαν και για όσα δεν πρόλαβε να τους πει. Ένας από αυτούς ήταν ο πατέρα της, ένας πολύ ευγενής άνθρωπος, που κατάλαβε ποιος πραγματικά ήταν, μόνο αφότου είχε φύγει από τη ζωή.
«Όσο ζούσε σκοτωνόμασταν. Ήμασταν πάρα πολύ ίδιες και φυσιογνωμικά και σαν χαρακτήρες» είπε για τη μητέρα της.
Για τον χρόνο που περνά και για την νεότητα που παίρνει μαζί του: «Είναι μια κατάρα για τον άνθρωπο να αξιολογούμε τα πράγματα όταν τα χάνουμε. Ξέρεις έκανα τον μάγκα στη ζωή μου… Έλεγα, εμένα δεν με νοιάζει. Τελικά μ’ ένοιαζε και το έκρυβα. Και με πλήγωσε αυτή η απώλεια της ωραιότητας. Κι ακόμα με πληγώνει. Και δεν θέλω να συγκινηθώ… Ταυτοχρόνως καταλαβαίνω ότι το νόημα της ζωής είναι πιο πολύ να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Αυτό με απασχολεί τώρα. Δεν με απασχολούν ούτε τα έργα, ούτε τα τραγούδια. Λέω, σαν άνθρωπος αφήνω θετικό αποτύπωμα; Θα με θυμούνται σαν ένα κομβικό σημείο στη ζωή τους πέντε, δέκα άνθρωποι;»
«Αισθάνομαι ότι δεν κινδυνεύω από τους ανθρώπους, παρότι έχω φάει πισώπλατες μαχαιριές και έχω πληγωθεί. Είμαι αδυσώπητη με τον εαυτό μου. Έχει βαθιά χαρά να γνωρίζεις ποιος είσαι. Είναι και μια ήττα, μια ταπείνωση. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη μια ταπείνωση όσο μεγαλώνουμε για να κατανοήσουμε τους άλλους ανθρώπους και να τους συγχωρήσουμε».
Μίλησε για το γεγονός ότι πορεύτηκε προτιμώντας την αλήθεια από το ψέμα.
«Η αλήθεια είναι πολύ σκληρό πράγμα. Δεν το αντέχουν όλοι. Ακόμα κι εγώ κουράζομαι. Δεν πάω σε κανάλια που κάνουν κακό στον κόσμο. Αυτό έχει αντίκτυπο στη δουλειά μου. Αυτό όμως το κάνω χρόνια».
«Ήθελα να τα βιώνω όλα σε έκταση. Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Να μην είσαι μίζερος και κακομοίρης, να μην ζεις τρέμοντας, φοβούμενος συνεχώς είτε για την κριτική, είτε για μια πιθανή, ενδεχόμενη απώλεια. Γιατί η ζωή περνάει και χάνεται. Και αυτό που μένει, είναι τα υπερβολικά γέλια, τα υπερβολικά κλάματα, αυτά έχουνε χαραχτεί μέσα μου. Τις ήσυχες στιγμές τις έχω ξεχάσει. Έχουν διαγραφεί.Έχω κάνει μεγάλες κατινιές. Υπήρξα μεγάλη Κατίνα. Τα έκανα όλα».
«Από 8 χρονώ έλεγα ότι δεν θα παντρευτώ, θα συζήσω. Οι γάμοι μου φαίνονται γελοίοι, αυτές οι δεξιώσεις, η ματαιοδοξία. Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου ικανό να αναλάβει την ευθύνη για έναν άνθρωπο για το υπόλοιπο της ζωής του. Το για πάντα, με τρομάζει. Για πάντα ήθελα να κρατήσω τους ανθρώπους που αγαπώ και που πέθαναν. Είναι το μόνο για πάντα για το οποίο μετανιώνω που δεν πίστεψα» εξομολογείται.
Αν θα έφερνε έναν άνθρωπο πίσω θα ήταν η αδελφή της. «Τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, την καλύτερή μου φίλη τη Λήδα. Για την αδελφή μου σταμάτησα το κάπνισμα. Όταν μπήκε να χειρουργηθεί δώσαμε λόγο. 1ο χρονών έπαιρνα τις γόπες της γιαγιάς μου. Στα 15 μου έκλεβα τα τσιγάρα του πατέρα μου… Έχω ζήσει μια όμορφη ζωή γεμάτη. Οι αρρώστιες, η ανημπόρια με τρομάζει. Η καλύτερή μου φίλη έφυγε από Αλτσχάιμερ. Αυτό με τρομάζει. Ό,τι κορόιδεψα στη ζωή μου το λούστηκα. Μακάρι να φύγω από τη ζωή και αύριο έχοντας τακτοποιήσει τις υποθέσεις μου και χωρίς να πονέσω πολλούς».
«Μαμά γερνάω»
Μίλησε για τη μητέρα της που όταν την έχασε, σταμάτησε να τραγουδά και με τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου (το πλέον αξιόλογο «Μαμά γερνάω»), της είπε λόγια που δεν είχε προλάβει, όσο την είχε ακόμα κοντά της. Με τον χαμό της ξεπέρασε τον φόβο του θανάτου που είχε οδηγήσει στην πρώτη κρίση πανικού, ενώ ήταν μόλις 16 χρόνων.
«Αυτό το τραγούδι δεν μπορούσα να το δοκιμάσω ποτέ, να το κάνω πρόβα. Δεν ξέραμε σε τι τόνο θα το πω. Η πρώτη ηχογράφηση υπάρχει στον δίσκο και ήταν δοκιμή για τον τόνο. Ήταν τρομερή στιγμή στο στούντιο. Για να μην κλάψω είχα μπήξει τα νύχια στις παλάμες μου μέσα. Ένιωσα σαν να ήμουν λίγο μετέωρη, σαν να μην πατούσα στο πάτωμα. Όταν τελείωσα με πιάσαν τα κλάματα. Ντρεπόμουν πάρα πολύ. Ανοίγω τα μάτια, η Λίνα είχε κρυφτεί πίσω από την εφημερίδα, ο Σταμάτης είχε φύγει, ο ηχολήπτης είχε πέσει κάτω από την κονσόλα» είπε.
Το δημόσιο «σ’ αγαπώ» στον Γιάννη Φέρτη στη Eurovision
Η Τάνια Τσανακλίδου μίλησε και για στιγμές της καριέρας της όπως όταν τραγούδησε στις Κάννες «Τα παιδιά του Πειραιά».
Μίλησε όμως και για το περιστατικό που την έφερε σε δύσκολη θέση όταν χωρίς να το ξέρει κι ενώ βρισκόταν στον διαγωνισμό της Eurovision, φώναξε δυνατά στον Γιάννη Φέρτη που αγαπούσε μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατές «Γιαννάκη σ’ αγαπώ».
Μίλησε και για τη συγχώρεση που πήρε από ένα πρόσωπο που είχε πληγώσει: «Το πλήγωσα όχι άμεσα, εμμέσως και μετά ζήτησα συγγνώμη. Κι αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου, το γεγονός ότι με συγχώρεσε».
«Είχα πολύ λάθος γνώμη για τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι είμαι πανέξυπνη. Αλλά δεν είμαι. Με έχουν κοροϊδέψει και έχω αυτοκοροϊδευτεί πάνω σε αυτό. Μου άρεσε που πίστευα ότι είμαι έξυπνη» είπε στο τέλος.
