Στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο» και την Άρτεμη Θύμιου, μίλησε ο Κώστας Μακεδόνας.
Έχεις μια ιδιαίτερη σύνδεση με το θρυλικό «Έκτο πάτωμα» που αναβιώνει φέτος στο Θέατρο Ακροπόλ.
Είχα την τύχη να ζήσω τη «γέννηση» εκείνης της πρώτης παράστασης όταν ανέβηκε στην Ελλάδα το 1991, με έναν εκπληκτικό θίασο και έκανε τεράστια επιτυχία. Λόγω της συνεργασίας μου με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Λίνα Νικολακοπούλου, ήμουν συνέχεια μαζί τους στις πρόβες αλλά και όταν έγραφαν τα τραγούδια. Την είχα ζήσει πολύ αυτή τη δουλειά και έτσι ήταν πολύ αγαπημένη για μένα. Με όλους τους ηθοποιούς είχαμε γίνει φίλοι, και είμαστε ακόμα. Όταν έπεσε το τηλεφώνημα από τον Γιώργο Βάλαρη, είπα «ναι» κατευθείαν. Την επομένη βγήκα να μιλήσω στο «Ενώπιος Ενωπίω» που ήταν καλεσμένος ο Σταμάτης. Με βλέπει λοιπόν και πριν ακόμα ανοίξω το στόμα μου μου λέει: «Πες μου κάτι πριν από οτιδήποτε άλλο. Χθες δέχτηκες ένα τηλεφώνημα;». Λέω: «Ναι». «Είπες ”ναι”;» με ρωτάει. Λέω: «Ναι». Και μου απαντά: «Σουξέ». (Γελάει.)
Παρόλο που μετράς πολλές συμμετοχές σε μουσικές παραστάσεις, τα τελευταία χρόνια σε βλέπουμε και σε πρόζα.
Αυτό ξεκίνησε μετά από πρόταση του Μάκη Δελαπόρτα. Είχε δει από παλιά τις εμφανίσεις μου σε κωμικές σειρές, όπως στις «Τρεις Χάριτες», το «Δις εξαμαρτείν», «Της Ελλάδος τα παιδιά», «Δέκα Μικροί Μήτσοι», και επειδή έκανε μία παράσταση που είχε και μουσική και πρόζα, μου είπε: «Θέλω πάρα πολύ να έρθεις και να παίξεις, γιατί μπορείς». Έτσι έκανα αυτό το βήμα για να το δοκιμάσω. Δεν θεωρώ ότι είμαι ηθοποιός. Για μένα είναι πολύ βαριά λέξη. Το ότι μπορώ να σταθώ στη σκηνή και να πω πέντε πράγματα, το θεωρώ καλό όσο μπορώ να το κάνω καλά. Θα το έβλεπες όμως πιο σοβαρά; Να παίξεις, ας πούμε, σε μια ταινία; Θα θεωρηθώ ψώνιο αν πω κάτι τέτοιο. Είμαι και άνθρωπος που βαριέται πολύ εύκολα και δεν θέλω συνέχεια να κάνω μία από τα ίδια. Οποιαδήποτε πρόκληση που θα μπορούσε να υπάρξει και να νιώσω ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι δεν θα είμαι αστείος, θα την τολμούσα. Έχω την αίσθηση ότι δεν φοβάσαι την αποτυχία. Τη φοβάμαι πάρα πολύ. Συνήθως ρισκάρω εκ του ασφαλούς. (Γελάει.) Θέλω να κάνω καινούριες κινήσεις αλλά προσπαθώ να νιώσω ασφαλής πριν προχωρήσω. Δεν πάω στην τύχη.
Έχεις επιλέξει να εργάζεσαι και ως πιλότος που έχει μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας, κάτι που στα δικά μου μάτια σε κάνει να φαίνεσαι ατρόμητος.
Δεν έχει να κάνει με το να είσαι ατρόμητος. Είναι κι αυτό μια δουλειά και είναι κάτι που το είχα μεράκι από μικρός. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, το έκανα ερασιτεχνικά, αλλά μέσα στην πορεία του χρόνου και θέλοντας να διευρύνω τις δικές μου γνώσεις, έγινα επαγγελματίας. Από εκεί προέκυψαν οι προτάσεις για δουλειά και η μία δουλειά έφερε την άλλη. Ήταν κάτι που το ήθελα, το θέλω και το αγαπάω πάρα πολύ. Εξίσου όσο τη μουσική και το τραγούδι.
Είχες εξομολογηθεί ότι η μητέρα σου για να σε αποτρέψει να μπεις στην Πολεμική Αεροπορία, σου έλεγε ότι δεν μπορείς γιατί είσαι μοναχοπαίδι. Διαφορετικά, θα είχες γίνει νωρίτερα πιλότος;
Μπορεί να είχα μπει στη διαδικασία, ναι. Βέβαια, από πολύ μικρός με κέρδισε το τραγούδι. Άρχισε να διαγράφεται μία πορεία που φαινόταν ότι κάπου οδηγεί κι έτσι το έβαλα λίγο στον πάγο το άλλο. Δεν μπορούσα όμως να το αφήσω εντελώς γιατί ήταν κάτι που με έτρωγε.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους ανακοίνωσες ότι θα ασχοληθείς με το τραγούδι;
Αγαπούσαν πολύ το τραγούδι. Τους άρεσε που τραγουδούσα και άκουγαν ότι έχω καλή φωνή από μικρός και ότι όλοι τους έλεγαν για μένα. Φυσικά δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι θα γινόμουν επαγγελματίας τραγουδιστής. Όταν ήρθε η ώρα να δουλέψω για πρώτη φορά, φρίκαραν. Μετά, όταν ήρθε γρήγορα η επιτυχία, τους άρεσε και τους ευχαριστούσε που άκουγαν τόσο καλά λόγια για το παιδί τους.
Η μεγαλύτερη «φρίκη» τους ήταν για το τραγούδι ή τα αεροπλάνα;
(Γελάει.) Νομίζω για τα αεροπλάνα.
