Θλίψη σκόρπισε στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας και όχι μόνο ο θάνατος του Γιώργου Γεωργίου, του ανθρώπου που με τη εμφάνισή του, αλλά και τις «φαρμακερές» του ατάκες, άφησε ιστορία στην ελληνική τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.
Ωστόσο, η εικόνα του ανθρώπου που δεν μάσαγε τα λόγια του και απαντούσε σε όποιον τον καλούσε στις εκπομπές του, είτε για να τον πειράξει, είτε για να συζητήσουν σοβαρά τα περί ποδοσφαίρου, κουβαλούσε για χρόνια βαρύ σταυρό.
Γεωργίου speaking: Οι viral ατάκες του που τρέλαναν το διαδίκτυο
Το σκληρό χτύπημα της μοίρας
Η ζωή του φέρθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν το 1992, ο γιος του, Τάσος, αρρώστησε σοβαρά και από τότε, μέχρι λίγα χρόνια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ο αθλητικογράφος δεν είχε αφήσει να μαθευτεί τίποτα στον κόσμο.
«Όταν αρρώστησε ο γιος μου το 1992, τον πήγα στην Αγγλία και έμαθα τα καθέκαστα. Έπαθε μια σπάνια ασθένεια. Ένα παιδί στο 1,5 εκατομμύριο. “Αταξία του Φρίντριχ” λέγεται. Είναι ανίατη, κληρονομική. Το κληρονόμησε και από μένα και από τη μητέρα του. Εγώ και η μαμά του είμαστε φορείς. Τώρα είναι 33 ετών, σε αναπηρική πολυθρόνα. Τα πόδια του έχουν παραλύσει, ενώ τα χέρια του τα κουνάει», είχε πει στην εκπομπή «Αργά» και τον Θοδωρή Αθερίδη ο Γιώργος Γεωργίου και συγκλόνισε στη συνέχεια:
«Όταν μας είπε ο γιατρός τι περιμένει τον Τάσο κι εμάς, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Το πρωί που σηκώθηκα, πάω να πλυθώ και βλέπω τα μαλλιά μου άσπρα. Αρχίζω να μασάω ψωμί ψίχα και να σπάνε τα δόντια μου».
Ο θάνατος του γιου του
Το 2017 ο Τάσος Γεωργίου έφυγε από τη ζωή, χτυπημένος από την «Αταξία του Φρίντριχ». Μια κληρονομική πάθηση, που «χτυπά» τον εγκέφαλο, το νωτιαίο μυελό και τα περιφερειακά νεύρα.
Δύο χρόνια αργότερα, βρέθηκε καλεσμένος στην τότε εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη και είχε δηλώσει με τρεμάμενη φωνή: «Την ασθένεια του γιου μου την έχει 1 παιδί στο 1,5 εκατομμύριο. Λέγεται νευροφυτική ανεπάρκεια και είναι μια ασθένεια των νεύρων […] Πήγαμε σε γιατρούς στο Λονδίνο και μας εξήγησαν τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Η γυναίκα μου πήγε να πέσει από τον 8ο όροφο και την κράτησαν κάτι κάγκελα στο παράθυρο, θα αυτοκτονούσε.
Εγώ σηκώθηκα το πρωί και είχαν ασπρίσει τα μαλλιά μου και έτρωγα ψίχα ψωμί και έσπαγαν τα δόντια μου από τη στεναχώρια. Η ασθένεια εξελίχθηκε σιγά σιγά. Η μεγάλη πληγή για μένα ήταν όταν σκεφτόμουν τι μπορεί να αισθάνεται αυτό το παιδί μέσα του, γιατί μέχρι τα 11 του ήταν ένα υγιέστατο παιδί. Δεν ρώτησα ποτέ πώς αισθάνεται, αλλά καταλάβαινα τι ψυχολογικά είχε μέσα του. Και η Μαρία ήταν ηρωίδα και γι’ αυτό της δίνω συγχαρητήρια».
