Ο Στέφανος Κυριακίδης μίλησε στο monopoli.gr και την Αριστούλα Ζαχαρίου με αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστεί, Τα τελευταία φεγγάρια στο Coronet.
Μιλώντας για την Επίδαυρο. Πώς βλέπετε στο σήμερα τη διάδραση του κοινού με αυτό που εκτυλίσσεται επί σκηνής;
Και παλιά υπήρχαν αντιδράσεις, αλλά είχε διαμορφωθεί και μια άλλη κουλτούρα πάνω στο κοίλον, στις κερκίδες, δεν είχε αυτή την τόσο μεγάλη βιαιότητα. Δεν θα πω ότι αντιδρούσε τότε ο κόσμος πολιτισμένα, είχε τις αντιδράσεις του. Ωστόσο, η πρόκληση τώρα είναι μεγάλη. Και δεν είναι κακό να προκαλείς, αλλά δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο η πρόκληση. Οι καινούριες προτάσεις – όχι όλες- μου στερούν τη δυνατότητα ως θεατής να μπω στο “παιχνίδι”. Δηλαδή μου δίνουν το φαΐ, μου δίνουν το κουτάλι και με ταΐζουν και από πάνω. Δεν είναι δυνατόν να λες «δεν με απασχολεί εμένα το κείμενο». Ως σκηνοθέτης δώσε μου την ευκαιρία εμένα, ως θεατή, να ψάξω τη δική μου απάντηση. Δίνουν λύσεις, δεν κάνουν ερωτήσεις πια. Αυτό είναι το θέμα. Σταματήσαμε να ρωτάμε. Και, δυστυχώς, όταν δίνουμε μόνο απαντήσεις, η ανθρωπότητα κάποια στιγμή θα πλήξει.
Υπήρξανε στιγμές «τρόμου» στη διάρκεια της καριέρας σας;
Τρόμου ποτέ. Δεν φοβάμαι, αν και έχω ζήσει έντονες στιγμές. Θυμάμαι μια φορά, ήταν η παράσταση «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», στο Θέατρο Βρετάνια, με τον Γρηγόρη Βαλτινό. Είχε σπάσει ο Πέτρος Φυσούν το πόδι του και μου ζήτησαν να τον αντικαταστήσω. Στην αρχή του είπα ότι χρειάζομαι δέκα μέρες για πρόβα. Μετά από πιέσεις, οι δέκα μέρες έγιναν μια εβδομάδα. Αργότερα από Τρίτη για Παρασκευή. Όταν Τετάρτη πρωί, λοιπόν, πήγα στο θέατρο για να πάρω το κείμενο, παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Τους ρωτάω “τι ώρα είναι η παράσταση”. “Γύρω στις 19:00”, μου απαντάνε, ήταν λαϊκή απογευματινή. Θα την κάνουμε. Διάβασα το κείμενο στον ηλεκτρικό, καθώς πήγαινα από το σπίτι για να πάρω ρούχα και να γυρίσω πίσω. Φτάνω εκεί κατά τις 17:00, τους λέω να κάνουμε πρόβα, ώστε να δω τις θέσεις -πάντα με το κείμενο στο χέρι. Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, όταν ο Γρηγόρης βγήκε να εξηγήσει την παρουσία μου, τότε μόνο συνειδητοποίησα τι έχω κάνει. Είχα διαβάσει πολύ καλά το κείμενο και έλεγα στον εαυτό μου “πρώτον δεν θα παίξεις. Θα επικοινωνήσεις το θέμα του”. Τελειώνει η παράσταση και καθώς βγαίνουμε για την υπόκλιση γίνεται χαμός από το χειροκρότημα του κόσμου. Ύστερα από δύο-τρεις μέρες το έμαθα (το έργο) και συνέχισα. Δεν φοβήθηκα. Είμαι και κομματάκι παρορμητικός.
Είστε πολλά χρόνια στο ελληνικό θέατρο. Θα έχετε ζήσει πολλές κρίσεις, όπως η περίοδος της πανδημίας. Πώς ελίσσεται ένας ηθοποιός σε τέτοιες καταστάσεις;
Πέρασε άσχημα το θέατρο. Το βασικό πρόβλημα σε τέτοιες εποχές είναι το να ζεις από τη δουλειά σου. Εκεί δεν χωράνε ούτε κριτικές, ούτε συζητήσεις, ούτε μεγάλα όνειρα. Η ανάγκη ήτανε πολύ μεγαλύτερη από τη φιλοδοξία. Εγώ, μετά από τόσα χρόνια παρουσίας, μπορούσα να μείνω και χωρίς αυτό, τα νέα παιδιά σκεφτόμουνα που δεν είχανε πως να κινηθούν. Και δυστυχώς από ότι βλέπω συνεχίζεται η «επιδημία» πάνω τους. Βλέπω τις δουλειές. Για πέντε, έξι, δέκα παραστάσεις. Πώς αμείβονται αυτά τα παιδιά; Πώς θα κατοχυρωθούν αυτά τα παιδιά; Μπορεί να κόβονται εισιτήρια στα θέατρα αλλά η ουσία παραμένει. Είναι ακάλυπτοι οι ηθοποιοί. Και πάνω στην αγάπη που έχουν γι’ αυτό, τους εκμεταλλεύονται. Τι να πω. Ένα μεροκάματο μπορεί να βγει, αλλά όχι για ένα μεροκάματο να φθείρουμε συνειδήσεις και παιδιά.
