Γελάω πολύ πραγματικά με τους Πόντιους Πιλάτους της τηλεόρασης που όχι μόνο αφορίζουν τα λεγόμενα «πέσιματα» αλλά κουνούν και το δάχτυλο σε όποιον τα παίξει.
Με λύπη θα σας ενημερώσω πως όσο και να μην σας αρέσει, όσο και να θεωρείτε ότι η τηλεόραση που κάνετε είναι ποιότητα και βαριά κουλτούρα, τα τηλεπεσίματα και γενικότερα το ρεπορτάζ του δρόμου ενδιαφέρει πολύ περισσότερο τον κόσμο από τη δικιά σας καμουφλαρισμένη άποψη.
Για να τα λέμε όλα, σε κανέναν ρεπόρτερ ή φωτογράφο δεν αρέσει να στήνει καραούλι στον Λιάγκα, στον Νταλάρα, στη Μενεγάκη και να τον τρώει ο ήλιος και το αγιάζι αλλά τους κυνηγάνε όπως κάποτε και τα παπαρατσικά στα περιοδικά είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από μια fake κατάθεση ψυχής που για να μην γελιόμαστε σπάνια έχει ενδιαφέρον, αφού τα περισσότερα είναι στο πλαίσιο μιας προκαθορισμένης κουβέντας.
Οι εκπομπές χωρίς «πέσιματα» και ρεπόρτερ «καμικάζι» είναι με μαθηματική ακρίβεια καταδικασμένες απέναντι στον ανταγωνισμό.
Τα «πέσιματα» έχουν το αυθόρμητο, κρύβουν ένα τηλεοπτικό ενδιαφέρον, προκαλούν τον τηλεθεατή.
Το θέμα είναι πως λίγα πια είναι τα πρόσωπα που μιλούν, σπάνια έχουν τηλεοπτικό ενδιαφέρον και ακόμα σπανιότερα δίνουν τίτλους. Οι ζωές των τηλεαστέρων «καίγονται» καθημερινά στα social, τα «μυστικά» απόκτησαν followers και οι ρεπόρτερ έγιναν πλέον γραφεία Τύπου.
Αυτά ως τροφή για σκέψη…
