Μια νέα εκπομπή έκανε πρεμιέρα στην ΕΡΤ1, το Νύχτα στάσου, με παρουσιαστές την Μελίνα Ασλανίδου και τον Χρήστο Νικολόπουλο με την συμμετοχή της Λίνας Νικολακοπούλου.
Η πρεμιέρα ήταν μάλλον χωρίς εκπλήξεις σε ό,τι αφορά την παραγωγή.
Σε ένα σκηνικό που μύριζε ναφθαλίνη, κάποιος σκέφτηκε ότι πρέπει να βγουν τρεις άνθρωποι που αν μη τι άλλο έχουν μεγάλη μουσική εμπειρία και γνώση, με πρώτο θέμα ένα αφιέρωμα στο έπος του 1940.
Με δεδομένη την ημέρα που έκανε πρεμιέρα η εκπομπή, το θέμα ίσως συγχωρείται.
Η επιλογή ενός καλλιτέχνη όπως ο Νταλάρας αλλά και η παρουσία του Τίτου Πατρίκιου ήταν επίσης στα μεγάλα συν.
Η γενικότερη εικόνα της εκπομπής όμως άφησε την εντύπωση τηλεοπτικής «τσαπατσουλιάς» που θα έπρεπε να αποφευχθεί εφόσον είναι μαγνητοσκοπημένη.
Τα πρόσωπα που την παρουσιάζουν είναι ωραία επιλογή, με κύρος και ταυτότητα, αλλά χωρίς τηλεοπτική εμπειρία και κάποιος πρέπει να τα προστατέψει.
Για μια τηλεοπτική μουσική εκπομπή δεν φτάνει μόνο να ακολουθείς τη συνταγή «δύο τραγούδια και μια καλή φωνή». Απαιτείται ένα ωραίο, ιλουστρασιόν, σύγχρονο περιτύλιγμα.
Οι δύο παρουσιαστές είχαν ωραία «χημεία» και φάνηκε, ενώ με σεβασμό αντιμετωπίστηκε η Λίνα Νικολακοπούλου που η συμμετοχή της μόνο επιτυχία είναι για το Νύχτα στάσου, αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό.
Επιβάλλεται η δημόσια τηλεόραση να έχει τέτοιες εκπομπές και μπράβο που υπάρχουν, αλλά ίσως πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στο τηλεοπτικό «δέσιμο» ώστε τα «διαμάντια» να μην μπερδεύονται με «ημιπολύτιμους λίθους».
Διότι η ΕΡΤ έχει αποδείξει ότι αν θέλει μπορεί να κάνει εξαιρετικές παραγωγές.
