«Καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικεύεις για να σε χαιρετούν και αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις», λέει ο σοφός λαός, αλλά ποιος τον ακούει, μαζί και ο υπογράφων.
Η αλήθεια είναι πως ο θαυμαστός κόσμος της τηλεόρασης αρέσκεται όχι μόνο να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του, αφήνοντας καθώς περιστρέφεται με μανία συχνά πυκνά όχι μόνο την γύμνια της αλλά και το μίσος που κρύβεται κάτω από τα πανάκριβα κοστούμια και το βαρύ μακιγιάζ.
Όχι, δεν είναι ένας κόσμος όπως φαίνεται, «αγγελικά πλασμένος». Το μίσος και η υποκρισία περισσεύουν και τα αργύρια για την προδοσία δεν είναι μόνο τριάντα.
Ναι, σπάνια θα βρείτε ανθρώπους καλοσυνάτους στην τηλεόραση. Και αν ήταν κάποτε, έγιναν σκληροί, χοντρόπετσοι, έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα για να πετύχουν.
Ο εγωισμός, στην περίπτωσή μας ημών των «ανθρώπων της τηλεόρασης», χωρίς να τσουβαλιάζω, μας κάνει τυφλούς και τις περισσότερες φορές- άθελά μας -και επικίνδυνους.
Ο ρόλος μάς ήθελε να είναι ψυχαγωγικός και ενημερωτικός. Όχι!
Θα συμφωνήσω με τον Αντώνη Κανάκη, ότι αυτό που εισπράττει ο τηλεθεατής είναι δράμα, ένα θέατρο, ένα τσίρκο, μια κακή επιθεώρηση με πρωταγωνιστές κακοποιητικούς τύπους και κομπάρσους, σαλτιμπάγκους έτοιμους να υπηρετήσουν τον δυνάστη.
Από πού αλήθεια αντλεί κάποιος την δύναμη να μηδενίζει, να ειρωνεύεται, να κουνά το δάχτυλο σε ό,τι καλό κακό συμβαίνει στον έξω κόσμο;
Ποιος δίνει σε κάποιον το σκήπτρο και τον θρόνο να εξουσιάζει;
Ο όχλος φωνάζει, χειροκροτεί θέλει και άλλο και άλλο και άλλο και ζητά αίμα στην αρένα.
Ένα κοινό που έχει πολλές φορές αποδείξει πως θέλει να βλέπει αυτό τον αλληλοσπαραγμό….
Με ευκολία και όχι αδικαιολόγητα σε εξορίζει και σου ρίχνει το ανάθεμα στο πρώτο στραβοπάτημα και έχει δίκιο γιατί εν τη βασιλεία σου έμοιαζες αλάθητος.
Ξέρω, κανείς μας δεν θέλει να πιστέψει ότι ζούμε σε ρωμαϊκή αρένα, ότι υπάρχουν βασιλείς, δυνάστες και σαλτιμπάγκοι.
Και όμως έχουμε όλοι συμβάλει -λίγο ή πολύ- σε αυτό που μετά από χρόνια ίσως να μετανιώσουμε, για τα τηλεοπτικά λάθη που έχουμε διαπράξει ελπίζοντας να μην γίνουν εγκλήματα με θύματα τους ίδιους μας τους εαυτούς καθώς η πτώση από την κορυφή στο περιθώριο είναι βίαιη και εκκωφαντική.
Μέρα της ποίησης σήμερα, αλλά δεν είχα έμπνευση για πεταλούδες και συννεφάκια…
