Ένα από τα καλύτερα περιοδικά που έβγαλα ποτέ ήταν το αμερικάνικο αντρικό περιοδικό Esquire.
Ιστορικό περιοδικό για την Αμερική, περιοδικό που στην ουσία εγκαινίασε στη δεκαετία του 60 τη Νέα Δημοσιογραφία. Εκεί έγραφαν μερικοί από τους καλύτερους συγγραφείς του πλανήτη (Tom Wolfe, Truman Capote, Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald, Alberto Moravia, Norman Mailer, Gay Talese κ.ά.) και τότε τα εξώφυλλα τα έφτιαχνε ο Έλληνας γραφίστας -αλλά κυρίως ένας από τους μεγαλύτερους διαφημιστές που έβγαλε η Αμερική- ο Τζωρτζ Λόης.
Εξώφυλλα που ανήκουν πια σε συλλογές μουσείων. Αυτό το λέω για τα τούβλα που βλέπουν εφιάλτες με αυτού του τύπου το lifestyle μιας και δίπλα από τα κείμενα υπήρχε αντρική μόδα, γυναίκες, gadget, κ.λπ. Τέλος πάντων.
Tέσσερα από τα εξώφυλλα του Lois που άφησαν εποχή
Το περιοδικό είχε δύο σελίδες πάντα, η αριστερή με κείμενο-συνέντευξη κάποιου διάσημου και δεξιά συνήθως μια υπέροχη φωτογραφία του. Η στήλη αυτή ονομαζόταν “What I’ve learned” που εμείς το κάναμε “Όσα μου έμαθε η ζωή”. Συνήθως ήταν το αποτέλεσμα μιας μακριάς συνέντευξης που στο τέλος όμως βάζαμε μόνο το “ζουμί”.
Πέρα από το αμερικάνικο, στη δική μας έκδοση, πέρασαν εκατοντάδες Έλληνες επώνυμοι, όλων των κατηγοριών από αυτή την στήλη. Σόουμπιζ, επιστήμονες, συγγραφείς, κ.λπ.
Μου ήρθε η ιδέα, διαβάζοντας το αμερικανικό βιβλίο που είχε εκδοθεί παλιότερα και που περιελάμβανε πολλές από τις εκεί συνεντεύξεις. Ποια ιδέα; Στο σημερινό μου κείμενο να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα. Δεν ήταν φιλοσοφίες και αποφθέγματα. Ήταν μικρές αστείες ή καθοριστικές για την ζωή τους ιστορίες. Υπέροχες ιστορίες πολλές φορές. Όχι όλες.
Τι μου έμαθε εμένα, λοιπόν, η ζωή;
(Και δεν θα τα γράψω όλα γιατί ούτε χωράνε αλλά και κάποια τα κρατάω για μένα. Ακόμη…)
– Έμαθα ότι γεννήθηκα ανεπιθύμητος. Η μάνα μου δεν ήθελε δεύτερο παιδί γιατί είχε υποφέρει στην Κατοχή, όταν ο πατέρας μου ήταν στα βουνά. Είχε κάνει 4 εκτρώσεις. Και ξαναέμεινε έγκυος. Και φρίκαρε. Τότε η γιαγιά μου έστησε μια συνωμοσία. Έβαλε 2-3 γριές στο χωριό τους, στα Κανάλια Βόλου, να της πουν ότι βλέπουν… κορίτσι! Κορίτσι, γιατί δεν ήθελε δεύτερο αγόρι! Άλλη ακούμπαγε την κοιλιά, άλλη την κοίταζε στα μάτια, άλλη έκανε ότι μιλάει με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, την έψησαν τελικά ότι είναι σίγουρα κορίτσι και να το κρατήσει. Μόλις γεννήθηκα με κοίταξε, γούρλωσε τα μάτια, έβγαλε ένα ουρλιαχτό απόγνωσης και ψέλλισε κάτι του τύπου “πάρτε το από ‘δω”… και λιποθύμησε! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Γεννήθηκα με τον ομφάλιο λώρο τυλιγμένο και παραλίγο να πεθάνω εκείνη την εποχή χωρίς υπερήχους και σκάνερ. Βγήκα σκούρος μπλε! Τότε στο λιμάνι του Βόλου έρχονταν πάρα πολλά εμπορικά αμερικάνικα πλοία. Με πολλούς μαύρους ναύτες να κόβουν βόλτες παντού στην πόλη και με ειδικά, βέβαια, στα μπουρδελάκια. Ή να καμακώνουν όποια έβρισκαν. Είχαν και σοκολάτες, τσιγάρα και… εσώρουχα για δώρο. Με το που μπαίνει ο πατέρας μου και με βλέπει σχεδόν μαύρο, σάλταρε! Του λέει ο γιατρός που ήταν φίλοι “ρε, μην τρελαίνεσαι, λούρο είχε το παιδί, όπου να ‘ναι θα ασπρίσει!”. Άρχισε τα μπινελίκια και έφυγε τρέχοντας, λέγοντας στον γιατρό “αν γυρίσω και δεν έχει ασπρίσει πέθανες και συ για την κοροϊδία!”. Γύρισε σχεδόν μεθυσμένος. Είχα ασπρίσει πια. Και με αγάπησαν παθολογικά και οι δύο. Να καταλάβετε ότι για εκείνη την εποχή έφαγα μόνο ένα χαστούκι από τον πατέρα μου στα 15 (το πιο δικαιολογημένο χαστούκι της ζωής μου!) και μπάτσο στον πισινό από τη μάνα μου όποτε γύριζα με αίματα στο κεφάλι και σπασμένα πόδια και χέρια. Παρότι δεν είχαν σάλιο μου κάναν όλα τα χατίρια.
-Στη ζωή, πέρα από ικανότητα, θέλει και τύχη. Μια σύμπτωση, τη σωστή άσχετη νέα γνωριμία, ένα θεϊκό timing. Έτσι βρήκα δουλειά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι άρχισα τα περιοδικά, έτσι έκανα και άλλα πράγματα. Πρώτα ήρθε η τύχη να χτυπήσει την πόρτα και μετά έδειξα ικανότητα. Γι’ αυτό δεν την κακολογώ όταν η “κυρία” με ξέχασε. Όποιος λέει ότι δεν παίζει ρόλο η τύχη είναι βλαξ ή καβαλημένος.
– Οι ωραιότερες, αξέχαστες, στιγμές στη ζωή μου ήταν όταν παρευρέθηκα και τράβηξα βίντεο τις γεννήσεις όλων των παιδιών μου μέσα στο χειρουργείο. Όταν ξεπρόβαλε αυτό το λιλιπούτειο κεφαλάκι σαν γατί και άρχιζε η κάμερα να τρέμει, μου κόβονταν τα γόνατα. Έκοψα όλους τους ομφάλιους λώρους. Και τα βίντεο αυτά είναι τα αγαπημένα των παιδιών μου. Ααα, και για να μη ρωτάει κανένας, τα τράβαγα από το πλάι ή από πίσω τα βίντεο.
-Έχω γράψει πολλές φορές εγκώμια για την αντρική φιλία. Που οι γυναίκες -έλεγα- δεν μπορούν να έχουν. Δυστυχώς τα έγραψα επηρεασμένος από τα buddy movies του Χόλιγουντ. Είχα ψώνιο για τέτοιες ταινίες. Φιλίες μέχρι θανάτου τάχα μου… Butch Cassidy και Billy the kid τύπου ή αργότερα το Ocean’s 11 ή το Hangover.
Δυστυχώς πολύ αργά διάβασα τα του Αριστοτέλη περί φιλίας. Πάρα πολύ αργά και δεν πρόλαβα να τη γλιτώσω.
Λέει ο αρχαίος, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν: Υπάρχει η “Φιλία της Ωφελιμότητας”. Εύκολη ανάγνωση. Είναι αυτή που κάποιοι κολλάνε σε κάποιους για να επωφεληθούν με όλους τους τρόπους, κάνοντας τεμενάδες μέχρι να πάψει το ξεζούμισμα. Μετά την πέφτουν αλλού. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό δεν είναι καινούριο φρούτο. Τέτοια ψώνια υπήρχαν από τη γέννηση της ανθρωπότητας. Και εγώ είχα πολλά γύρω μου.
Υπάρχει η “Φιλία της Απόλαυσης”. Αυτή που την έχουμε νεαροί, όπου κάνουμε ομαδικές μαλακίες, γκομενίσματα, ποτά και τσιγάρα, διακοπές. Συμμαθητές, συμφοιτητές, ίδια αθλητικό ομάδα. Όλοι δεν την είχαμε; Και αυτή πεθαίνει γρήγορα. Χαζοφιλία είναι έστω και αν διηγείσαι για χρόνια πλακατζίδικες ιστορίες, αν δυστυχώς για σένα δεν έχεις φτιάξει και άλλες. Με μια δουλειά, έναν γάμο ή με αλλαγή ενδιαφερόντων τέλειωσε η παρέα για πάντα.
Τέλος υπάρχει -λέει σοφός- και η “Φιλία της Αρετής και του Αγαθού”. Λέμε τώρα. Αυτή που έχεις δει τον άλλον στα πάνω και τα κάτω του και χαίρεσαι για τα πρώτα και βοηθάς και συμπαραστέκεσαι στα δεύτερα. Η σπάνια, μέχρι εξαφανίσεως του είδους. Ίσως υπήρχε περισσότερο στην αρχαιότητα. Ίσως ήταν η πιο διαδεδομένη.
Διατριβή θα έγραφα επιτιθέμενος στον εαυτό μου για αυτά που έγραφα ηλιθιωδώς για την αντρική φιλία. Ειδικά σε εποχές που στην κοινωνία της κρίσης κυριαρχεί ο ευτελισμός των ηθών και ο σώζων εαυτόν σωθείτω, κάτι σαν να εγκαταλείπουμε τον Τιτανικό και πετάμε ανθρώπους από τις βάρκες στη θάλασσα.
Το ‘πε ωραία, αριστοτελικά και η Όπρα Γουίνφρεϊ: “Πολλοί θέλουν να κάνουν βόλτα με τη λιμουζίνα (σου) μαζί σου, αλλά αυτό που θες είναι κάποιον που θα πάρει το λεωφορείο μαζί σου, όταν η λιμουζίνα χαλάσει…”.
Πάλι καλά που από δεκάδες έμειναν και 2-3 φίλοι μου για το λεωφορείο.
–Όταν βλέπω αισθηματικές-ρομαντικές ταινίες δακρύζω. Δεν το πιστεύουν όσοι το ακούνε. Και όμως, ταινίες σαν το As good as it gets τις έχω δει όσες φορές έχω δει τον Ράμπο με τον γιο μου. Αλλά αυτός ούτε που να τις ακούσει δεν θέλει! Όπως και κάποιες χριστουγεννιάτικες ερωτικές ιστορίες. Σιχαίνομαι τις ταινίες τρόμου. Φρικάρω. Εδώ συμφωνούμε με τον Μαξ. Με εξαίρεση το It και κάνα δυο ακόμη.
-Πήγαινα πιτσιρικάς να βλέπω τον Στράτο Διονυσίου. Τελευταίο τραπέζι πριν από τις τουαλέτες, με ένα τζιν φις όλο το βράδυ. Τελικά είχε δίκιο ο “φιλόσοφος”: “Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος”. Έτσι ακριβώς το έχω ζήσει. Και ερωτευόμουν εύκολα. Και ζούσα τον χωρισμό σαν δράμα. Πιστεύω ότι στις σχέσεις οι γυναίκες είναι πολύ πιο σκληρές. Εγώ δεν μπορούσα να τις χωρίσω. Όλο το κλωθογύριζα. Μη στεναχωρηθεί το κοριτσάκι. Κότευα. Αυτές σε στέλνουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Αλλά και πάλι τους χρωστάω. Μου φέρθηκαν συνολικά πολύ, μα πάρα πολύ καλύτερα από ό,τι οι άνδρες. Αλλιώς… Άσε καλύτερα. Θα έβλεπα τα ραδίκια ανάποδα. Έχω πολλές ιστορίες για γέλια και για κλάματα με γυναίκες. Και ιστορίες κανονικής τρέλας επίσης…
-Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και αναγκάζονται να γίνουν κακοί ή το αντίστροφο. Δεν έχω μπορέσει να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα παρότι το σκέφτομαι πολλά χρόνια. Ξέρω όμως ένα στα σίγουρα. Οι χειρότεροι άνθρωποι είναι κάποιοι αγάμητοι, κάποιοι ανέραστοι και κάποιοι που είναι καταπιεσμένοι να κρύβουν την πραγματική τους φύση σε οποιονδήποτε τομέα (κάποιοι από αυτούς βέβαια έχουν αγιάσει). Το ‘λεγα παλιά, το λέω και τώρα παρότι μπορεί κανένα ψώνιο να μου ότι ΚΑΙ αυτοί είναι είδος υπό προστασία και άρα είμαι.. ρατσιστής! Το ‘χω ζήσει στο πετσί μου, οπότε εγώ έχω υποστεί το bullying από αυτούς. Και χοντρό!
-Το 2020 δεν ξέρω αν κυκλοφορούν εντελώς υγιείς ψυχικά άνθρωποι. Με πρώτο εμένα. Και δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που τραβάνε ζόρια με λεφτά και επιβίωση, μέσα στην κατρακύλα που περνάμε εδώ και 10 χρόνια και που είναι αναμενόμενο. Αν σας ελαφραίνει, στους πλούσιος μάλλον τα πράγματα είναι χειρότερα. Και σε μεγάλους και σε πλούσιους γόνους κυρίως. Κοιτάξτε γύρω σας, ρωτήστε τους γιατρούς, κοιτάξτε και στα… μπουζουξίδικα και στους τσαμπουκάδες ποιοι τους κάνουν και θα καταλάβετε τι λέω.
Η ψυχοπάθεια δεν είναι ταξική τελικά. Εγώ λέω ότι λίγο ή πολύ όλοι πια έχουμε μια τρέλα, έχουμε κάψει μία φλάντζα. Νομίζω ότι είναι η καλύτερη περίοδος να είσαι ψυχίατρος, ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής.
-Στην αρχή της ζωής μου ήθελα να γίνω πιλότος. Μετά αστροναύτης. Ακόμη θυμάμαι που πιτσιρικάς κοίταζα το φεγγάρι το βράδυ της προσελήνωσης, τον Ιούλιο του ’69. Τα πάντα θυμάμαι από εκείνη τη βραδιά! Μικρό παιδί, χέρι-χέρι με την Αουρέλια, στο πάρκο του Βόλου. Είχε και φιλί το περπάτημα στο φεγγάρι. Μετά ήθελα να γίνω σέντερ φορ στον Ολυμπιακό. Μετά να γίνω… Ανδρέας, αλλά έφυγα τρέχοντας με τα χίλια από την πολιτική σε ηλικία 32 χρονών! Πάντα ήθελα να γίνω Τζέημς Μποντ! Όπως όλοι φαντάζομαι…
Δεν έγινα τίποτα από όλα αυτά αλλά δε μοιρολογώ. Έκανα λίγο απ’ όλα, δεκάδες άλλα πράγματα. Μουσική και περιοδικά αγάπησα όταν σπούδαζα στο Παρίσι και δούλευα στις Βρυξέλλες, τα μάζευα στοίβες μαζί και κατά χιλιάδες τα βινύλια και κατάφερα τελικά να είναι αυτή η δουλειά μου. Τι καλύτερο; Και αυτά με έστειλαν σε δεκάδες ταξίδια παντού.
