Μέσα στη γενικευμένη δυστυχία (όσων κινδυνεύουν και των χιλιάδων νεκρών παγκόσμια) και κυρίως τον φόβο -αν όχι τον πανικό- που έχουν εκατομμύρια άνθρωποι, ο εγκλεισμός στο σπίτι -πέρα και από πιθανή οικονομική καταστροφή ανθρώπων και κρατών- μπορεί κάπου να βγει, μπορεί από μια άλλη μεριά να είναι ευεργετικός, με κάποια έννοια.
Ίσως είναι μια ευκαιρία μπας και κοιταχτούμε λίγο μέσα μας, όπως είπε και ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξή του iefimerida.gr. Ζούμε σε μια εποχή που κυνηγάμε συνέχεια το έξω (σε όλες του τις εκδοχές, δουλειά ή διασκέδαση) και έχουμε ξεχάσει και το ποιοι είμαστε και το τι θέλουμε, μέσα μας.
Οι ανόητοι -ή αν θες ηλίθιοι- των ημερών (αυτοί που μας γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια και συναγελάζονται με ομοίους τους) δεν είναι παρά άνθρωποι που έχουν κακή σχέση με τον εαυτό τους. Και ασυνείδητοι επίσης. Δεν αντέχουν τη μοναξιά, δεν έχουν καμία συναίσθηση και λειτουργούν σαν αγέλη ζώων.
Αυτό συμβαίνει και σε πολλούς που ήδη έχουν φρικάρει ψυχολογικά με τον αναγκαίο εγκλεισμό. Μέχρι τώρα κοίταζαν τον καθρέφτη για να ξυριστούν, να κάνουν μαλλιά ή μέηκ απ. Τώρα τον τρώνε στη μάπα όλη μέρα και νύχτα και πολλοί δεν αντέχουν. Το “δουλεύω συνέχεια και βγαίνω συνέχεια”, αυτό κρύβει, για πολλούς από μας.
Γρήγορα να τα κάνουμε όλα, να περάσει και η ώρα με ταχύτητα. Και να πάμε για ύπνο. Χωρίς slow down και χωρίς περίσκεψη. Υπάρχω γιατί δουλεύω, βγαίνω, τρέχω, αγχώνομαι, φρικάρω τελικά.
Τώρα ήρθε η ώρα να κάνουμε και λίγο το σπίτι μας κελί στο Άγιο Όρος. Να κάνουμε τον χρόνο μακρύ, να μας δούμε μακριά από το περιβάλλον. Είναι μια μορφή meditation που δεν κάναμε ποτέ. Σαν ασκητές τύπου. Ασκητές πολυτελείας, βέβαια, με μπριζόλες, μακαρόνια (άλλη μαλακία κι αυτή με τα μακαρόνια…), Netflix, internet, σεξ -όσοι πρόλαβαν να κλειστούν μαζί- αλλά όπως και να το κάνουμε, meditation θα γίνει θες δεν θες.
Διάβασα πολλούς επιστήμονες (θετικών ή κοινωνικών επιστημών) να λένε ότι τίποτα δεν θα ‘ναι πια ίδιο μετά το τέλος της πανδημίας. Αυτό μπορεί να είναι κακό οικονομικά, αλλά από την άλλη μπορείς και να σκεφτείς ότι μετά την πανώλη που εξολόθρευσε πληθυσμούς μέσα στον Μεσαίωνα, τον 14ο αιώνα, ακολούθησε η Αναγέννηση. ΟΚ, τραβηγμένη σκέψη απλά το αναφέρω για να μην είμαστε συνέχεια μέσα στην γκαντεμιά και τον φόβο.
Λένε ότι δεν θα ξεχάσουμε αυτό το δίμηνο ποτέ. Εγώ το εύχομαι, να μην το ξεχάσουμε.
Όταν θα μιλάμε για την καταστροφή της γης, για το λιώσιμο των πάγων, για την καταστροφή του Αμαζονίου, για την εξολόθρευση των ζώων, πτηνών και ψαριών, για το στέγνωμα από νερό, για την τρύπα του όζοντος, για ασθένειες που πλήττουν την Αφρική και την Ασία, θέλω να το θυμόμαστε αυτό το δίμηνο. Με φόβο, μην ξαναπάθουμε τα ίδια.
Όταν υπάρχουν πολιτικοί που δεν παίρνουν μέτρα για τη μόλυνση παγκόσμια, με την Αμερική πρώτη, ή όταν υπάρχουν και κυκλοφορούν και ως… πρωθυπουργοί επικίνδυνοι ή ηλίθιοι τύποι σαν τον Μπόρις Τζόνσον -που θέλουν πολλούς νεκρούς τώρα για να επιτευχθεί η “ανοσία της αγέλης” (αγέλη μας θεωρεί ο μαλάκας) ώστε το φθινόπωρο να μην ξανακολλήσουν (κρύβοντας ότι οι λόγοι είναι καθαρά οικονομικοί, καραμπινάτα)- θα πρέπει να το θυμηθούν όλοι όταν ξαναπάνε στις κάλπες.
Να το θυμάστε όταν θα ξαναβγούν οι… ευαίσθητοι, αγωνιστές εναντίον των εμβολίων και να τους πλακώσουμε στα γιαούρτια αντί να τους ακούμε.
Να θυμόμαστε πάντα τι θέση πήρε η Εκκλησία. Να το θυμούνται οι παπάδες! Ούτε η Εκκλησία θα είναι ποτέ ίδια! Αν δεν αλλάξει, θα βλέπει μόνο γριές στη Θεία Κοινωνία. Που σιγά σιγά θα τελειώνουν και αυτές και χωρίς βοήθεια ιού.
Πρέπει να θυμόμαστε ποιοι γνωστοί και φίλοι έσπασαν τα μέτρα αυτές τις μέρες ή από ηλιθιότητα ή από συμφέρον. Εμάς και τη ζωή μας απείλησαν.
Να θυμόμαστε σαν Έλληνες επιτέλους ότι δεν είμαστε μωρά και για όλα φταίει ο Μεγάλος Μπαμπάς, το κράτος, και εμείς είμαστε αθώα θύματα! Σώπα!
Ακούσαμε έστω και αργά την έκφραση “ατομική ευθύνη”! Μόλις μεταφράστηκε από γλώσσα κάποιας εξωτικής χώρας, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας. Άγνωστες λέξεις, που λέει κι ο Αρκάς, γλώσσα ειδικών επιδημιολόγων! Καιρός ήταν να τις μάθουμε και αυτές τις λέξεις, τελευταίοι στον δυτικό κόσμο, αν βέβαια ανήκουμε εκεί.
Το κράτος, το κράτος, δεν έχουμε βαρεθεί να το λέμε. Οκ, το κράτος φταίει! Συμφωνώ! Αλλά ποιος λαός έβγαζε πάντα αυτόν που του υποσχόταν τα περισσότερα και τις περισσότερες θέσεις στο δημόσιο;
Όσοι υποσχέθηκαν να σκίσουν τα μνημόνια βγήκαν πρωθυπουργοί! Ποιος έψαχνε μια κομπίνα, ένα ρουσφέτι με το κράτος;
Πού ξέρεις, ο κορονοϊός μπορεί να μας έμαθε και αυτό! Ατομική ευθύνη… Στο 2020… Σε μια περίσταση κρίσιμη, όπου το κράτος φάνηκε πολύ καλύτερό μας. Μπορεί και τώρα ίσως να γίνουμε πολίτες. Και οι μαλακοκαύληδες που λένε “πάω όπου γουστάρω”. Καφενεία, παραλία Θεσσαλονίκης, Γλυφάδα, παρέες που μαζεύονται σε σπίτια ΤΩΡΑ (!!!), θα έπρεπε να εξοστρακιστούν στη συνείδησή μας ως αντικοινωνικά στοιχεία! Μήπως κάνουν αντίσταση; Αντίσταση απέναντι σε ποιον; Ανυπακοή απέναντι σε ποιον; Μπορεί ο ηλίθιος με τον πανηλίθιο μαζί να κάνουν αντίσταση; Μόνο κακό μπορούν να κάνουν.
Και η Εκκλησία πρέπει να συνετιστεί, που έκανε προφανώς τσαμπουκά εξουσίας με το Κράτος και επιτέλους έχασε. Ας πάψει να πληρώνεται και από το κράτος, να δούμε πώς θα ξανακάνει τέτοια ολισθήματα. Αν κινδυνεύει με 10χρονη φυλάκιση κάποιος που θα ανοίξει μια ταβέρνα πόσο πρέπει να φάει αυτός που ανοίγει 10 χιλιάδες εκκλησίες;
Εγώ πάντως και όσοι ξέρω και μιλάμε αυτές τις μέρες, έχουμε βγάλει το καπέλο στον Κυριάκο. Πρώτα έκανε το καλυτερότερο στον Έβρο και αναχαίτισε την άσχημη προβοκάτσια του Ερντογάν. Τσαμπουκά στον τσαμπουκά.
Με την αντιμετώπιση του κορονοϊού πήρε και τα ρέστα! Πρώτος Ευρωπαίος που κινήθηκε με σκληρά μέτρα πριν γίνουμε Ιταλία. Τάπωσε και τους παπάδες, που δεν έχουν την οξύνοια να καταλάβουν ότι τα πράγματα είναι σκληρά και θεοκρατικές μαγκιές δεν πιάνουν σε συνθήκες πανδημίας.
Και τέλος, μίλησε με την πιο κανονική γλώσσα που έχει μιλήσει πρωθυπουργός. Σαν να μιλάγαμε μεταξύ μας. Αλλά με αποφασιστικότητα τύπου “ή ταν ή επί τας”. Χωρίς παράθυρα ή μισόλογα.
Και τους έστειλε όλους για ραδίκια. Και τους δικούς του (πολλοί και γνωστοί) και κάποιους μεγαλοεπιχειρηματίες (πολλοί και πασίγνωστοι) και τους Συριζαίους που έκραζαν τον “Κούλη που δεν έχει μπαλάκια” προεκλογικά. Τελικά τα ‘χει και μάλλον τα ‘χει και μεγάλα.
Τώρα είναι μάλλον είναι η σειρά μας. Να καθαρίσουμε και με τον προηγούμενο εαυτό μας, όσο γίνεται, να τον καλυτερεύσουμε και να τον καταλάβουμε, να επαναπροσδιορίσουμε προτεραιότητες και “να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους” που είναι γύρω μας, φίλους ή γνωστούς, για να θυμηθώ και τον Μπόρις Βιάν.
Υ.Γ.: Τελικά αυτοί που θεωρούσα ότι είναι ηλίθιοι και νούμερα δε με διέψευσαν! Οι νεαρότεροι εννοώ! Τους βλέπω να βόσκουν παντού όπου υπάρχει θέα! Αυτοί ήταν σε Γλυφάδες και Βουλιαγμένες. Οι ίδιοι στην παράνομη καντίνα με κοκτέιλ στην παραλία της Σαλονίκης. Οι ίδιοι συνεχίζουν να κάνουν μικροπάρτι, οι κρετίνοι, από σπίτι σε σπίτι. Γιατί απλά δεν υπάρχουν στον χάρτη αν δεν κάνουν φιγούρες και λεονταρισμούς στον καθρέφτη τους. Ευχαρίστως θα γινόμουν για πρώτη φορά στη ζωή μου “καρφί” στην Αστυνομία.
