Όσο και να το προσπάθησα, όσο και να το ‘ψαξα, τίποτε άλλο δεν με συγκινεί πιο πολύ από τον θάνατο του Κόμπι και της κόρης του, Τζίτζι. Ούτε καν η γελοιότητα που έχει περιλούσει το ελληνικό ποδόσφαιρο και γίνεται ένα μπάχαλο σαν να ‘ναι το Μακεδονικό.
Είδα απίστευτα πολλούς ανθρώπους να συγκινούνται με τον θάνατο του Κόμπι. Παγκόσμια. Δεν το πίστευα ότι θα γινόταν έτσι. Δεν ήταν οι φανς του μπάσκετ ή του NBA, ήταν άνδρες, γυναίκες, παιδιά.
Ο γιος μου πρώτη φορά στα 12 σήκωσε φωτό στο Instagram του για να χαιρετίσει τον Κόμπι. Πώς γίνεται ένας μεγάλος αθλητής, τεράστιος, μετά το τέλος της καριέρας του να συγκινεί τόσο κόσμο;
Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση. Μέσα στη θλίψη όσων την εξέφρασαν, υπήρξαν πάλι άνθρωποι να πουν τη μαλακία τους, τη γκαντεμιά τους, τον ισοπεδωτισμό τους, τον… κομμουνισμό τους που έχει πεθάνει, έχει ταφεί και καεί για πάντα, τα γνωστά αριστερόστροφα ή αριστεροφασιστικά τσιράκια που κράζουν όποιον ξεχωρίζει, που βρήκαν να πουν: “Γιατί κλαίτε για τον Κόμπι; Πόσο υποκριτές είσαστε; Like ευαισθησίας ψάχνετε; 150.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στον κόσμο. Μπας και ψάχνετε δημοσιότητα μέσω Κόμπι;”.
“Η ανθρώπινη μαλακία, βλακεία και κακία δεν έχει όρια”, απαντώ στον κάθε γελοίο, κομπλεξικό κρετίνο που γράφει σε Τwitter ή FB ή Insta τέτοια πράγματα.
Ο ισοπεδωτισμός είναι το καλάσνικοφ του άχρηστου και του τάχα… προοδευτικού φασίστα στα social media.
Ναι, ρε καραγκιόζη, για τον Κόμπι χαλαστήκαμε και κλάψαμε! Δεν αφήνουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια σφραγίδα στον πλανήτη στο πέρασμά τους. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, γελοίε! Άσε που δεν ξέρω και τους 30-40 χιλιάδες Κινέζους ή Ινδούς που πέθαναν την ίδια μέρα από διάφορες αιτίες.
Υπάρχουν άνθρωποι που όσο έζησαν μας έδωσαν χαρά, γνώση, μουσική, τέχνη, συγκίνηση, άνθρωποι που έβγαλαν το κεφάλι τους πάνω από τον λάκκο των καθημερινών ανθρώπων. Άνθρωποι που μας ενέπνευσαν, που όπως ο Κόμπι μάς έκαναν να ονειρευόμαστε ότι μπορείς και να πετάξεις τελικά.
Αλλιώς μόνο για την οικογένειά μας ή τους κολλητούς μας θα στεναχωριόμασταν.
Αλλά όταν πεθαίνει ο Τζιμ Μόρισον πιτσιρικάς (από μαλακία ναρκωτικών, έστω), η Μελίνα έστω και σε μεγάλη ηλικία, ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Ντράζεν Πέτροβις, ο Άιρτον Σέννα, η Έιμι Γουάινχαουζ, ο Μάικλ Τζάκσον (όταν δεν ξέραμε και τις ιστορίες που έσκασαν μετά), όταν μένει “φυτό” ο Σουμάχερ, όταν πεθαίνει στα ντουζένια του ο Χιθ Λέτζερ (για να σταματήσω εδώ τον κατάλογο) στεναχωριόμαστε και μπορούμε να κλάψουμε, ρε μαλάκα! Λογαριασμό θα σου δώσουμε;
Όλοι αυτοί έκαναν τη ζωή μας καλύτερη. Κι ας μην τους είδαμε live ποτέ. Μας επηρέασαν, μας άλλαξαν, μας παρότρυναν να το δούμε και αλλιώς το έργο.
Μας έκαναν παρέα στα καλά και στα κακά της ζωής μας. Ακόμη και η Νταϊάνα που, παρότι του βασιλικού οίκου, έδειξε για πρώτη φορά έναν κανονικό άνθρωπο που έγραψε τα παλάτια εκεί που έπρεπε ακριβώς και ασχολήθηκε με όσα καλά και σωστά έπρεπε. Παράδειγμα έδωσε, παρά τη χλίδα και τα παλάτια.
Ο Κόμπι όμως με στεναχώρησε πιο πολύ από όλους. Τα κλάματα με πιάσανε. Ήταν την Κυριακή το βράδυ. Μαγείρεψα για να ξεπροβοδίσω την κόρη μου, την Αμαλία, πριν φύγει για την πόλη του Κόμπι όπου δουλεύει, και για τον γιο μου, όταν έσκασε στο τηλέφωνό της η είδηση από το LA ότι ο Κόμπι σκοτώθηκε. Σε 10 λεπτά μάθαμε ότι σκοτώθηκε και η κόρη του. Και άλλοι 7.
Σάλταρα. Δάκρυσα. Και δεν το πίστευα μέχρι το πρωί. Αφού δεν μπορούσαν να πλησιάσουν στον χώρο που έπεσε το ελικόπτερο πώς ήταν τόσο σίγουροι; Ήθελα να ‘ναι πάλι σαν αυτά τα fake news που τους έχουν πεθάνει όλους. Η αλήθεια όμως ήταν ξεροκέφαλη. Ακόμη επιμένει όμως.
Ο Κόμπι ήταν υπεραθλητής και ταυτόχρονα καλλιτέχνης. Οι κινήσεις του ήταν τόσο όμορφες που σου θύμιζαν χορευτή στον αέρα. Η μπάλα έφευγε από τα χέρια του για να προσγειωθεί στο καλάθι με τον πιο γλυκό και απαλό τρόπο έχω δει ποτέ. Σαν να τη φύσαγε. Πήδαγε και πετούσε επί δευτερόλεπτα, όπως το είδωλο των παιδικών του χρόνων, ο Τζόρνταν.
Το είχα δει live 3-4 φορές. Ήταν σαν να μην έβλεπα τους υπόλοιπους στο παρκέ. Σε ένα από τα ματς αυτά, στο Μαϊάμι, πριν από 10 χρόνια, η γυναίκα που ήταν μαζί μου είχε πάθει και αυτή με το αβίαστο, αέρινο στυλ του.
Τέλειος δεν ήταν. Ήταν εγωιστής στο παιχνίδι γιατί πάντα πίστευε ότι θα το ΄κανε καλύτερα. Αλλά τον συγχωρούσες. Άλλωστε 5 πρωταθλήματα πήγε στο LA, τι να του πεις;
Είχε μέχρι ένα διάστημα και αμφιλεγόμενη ερωτική ζωή, μέσα στον γάμο του. Όλο κάποια γκόμενα του χρέωναν στο LA. Όλοι σχεδόν οι NBAers παντρεύονται πολύ νέοι και μετά ψάχνονται. Αν δείτε ποτές πόσες γκόμενες, πόσο προκλητικές -και μερικές καλλονές- περιμένουν στα λόμπι των ξενοδοχείων να φτάσουν οι ομάδες για να την πέσουν στους παίχτες δεν θα το πιστεύετε. Ο Κόμπε πιτσιρικάς, μωρό παντρεύτηκε και έκανε παιδιά.
Όμως το καλύτερο πάνω του βγήκε όταν σταμάτησε το μπάσκετ, στην πιο συμβολική αποχώρηση που έγινε ποτέ. Τόσο συμβολική που την “έκλεψε” μετά από λίγο και ο Ομπάμα στη δική του αποχώρηση. “Mamba out” είπε ο Κόμπε (αυτό ήταν το παρατσούκλι του, Black Mamba, από την ταινία του Ταραντίνο), “Obama out” είπε και ο πρώτος μαύρος και καλός μπασκετμπολίστας, Μπάρακ.
Ο Κόμπι άλλαξε, έβγαλε τη φινέτσα και την κουλτούρα που είχε βάσεις στην Ιταλία όπου έπαιζε ο πατέρας του και έμειναν χρόνια, έδειξε απίστευτα διαβασμένος, με ωραίο λόγο, παρότι δεν πήγε ποτέ Πανεπιστήμιο, εντυπωσίαζε όποτε μιλούσε γι’ αυτό και αυτές τις μέρες όλοι έχουν τσιτάτα και φράσεις του. Υπέροχες…
“Είσαι υπεύθυνος για το πώς θα σε θυμούνται ή όχι οι άνθρωποι. Γι’ αυτό μην το παίρνεις ελαφρά. Αν το κάνεις σωστά, το παιχνίδι σου θα ζήσει μέσα από άλλους. Άφησε το παιχνίδι καλύτερο από ό,τι το βρήκες. Και όταν έρθει ο καιρός να φύγεις, άσε πίσω σου έναν μύθο”, ήταν μία από αυτές.
Άλλαξε και στη ζωή, ηρέμησε και ερωτεύτηκε τις κόρες του. Μάλλον τη Τζίτζι λίγο παραπάνω γιατί η μικρή, παρότι κορίτσι, ήθελε να ‘ναι αυτή η συνεχίστρια της μπασκετικής κληρονομιάς του. Συνέχεια μαζί ήταν. Όπως είπε γελώντας σε μία συνέντευξη στο Late Night του Τζίμι Κίμελ, όποτε του έλεγαν οι φανς να κάνει αγόρι για να τον διαδεχτεί, η Τζίτζι τα “έπαιρνε” και έλεγε “εγώ θα συνεχίσω την κληρονομιά”.
Ήταν άνθρωπος της προσπάθειας παρά το τεράστιο ταλέντο. Όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν στη Dream Team αυτός έβγαζε τα συκώτια του στο γυμναστήριο και ξημερώματα και βράδυ. Αυτό πρέσβευε, αυτό δίδαξε. Και στα παιδιά του και σε όλους. Ήταν ευτυχής να είναι πρότυπο για τους μικρούς. Ευτυχής να δημιουργεί κίνητρα.
“Η στιγμή που τα παρατάς είναι η στιγμή που αφήνεις κάποιον άλλον να νικήσει”.
“Η δύναμη για να τα καταφέρεις γίνεται μεγαλύτερη από τη δύναμη του να αποτύχεις”.
“Εάν κρατάω κακίες; Καθόλου. Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ για να μένω σε αυτά. Δεν κρατάω τίποτα μέσα μου”.
Και πάλι: “Να περνάτε καλά, να απολαμβάνετε τη ζωή, είναι πολύ μικρή για να σε πάρει από κάτω ή να σε αποθαρρύνει μια δυσκολία. Πρέπει να συνεχίσεις, πρέπει να προχωράς, να συνεχίσεις να χαμογελάς. Χαμογελάστε και απλώς συνεχίστε”.
Ξέρω ότι όλες οι ζωές αξίζουν το ίδιο για τους δικούς μας ανθρώπους. Έτσι είναι. Όμως κάποιοι άνθρωποι που έγραψαν ιστορία, ο καθένας στο δικό του μετερίζι, που τους κοιτάζαμε, τους ακούγαμε ή τους διαβάζαμε γι΄αυτό, είναι άνθρωποι που έβαλαν σφραγίδα μέσα μας, τους πενθούμε σαν δικούς μας, σαν οικογένεια.
O Κόμπι δεν ήταν απλά ένας αθλητής. Ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους, πάντα βοηθούσε εκείνους που είχαν ανάγκη να ξεκινήσουν πάλι τη ζωή τους. Στη ζωή του μετά το μπάσκετ ξεπέρασε πάρα πολύ εύκολα το είδωλό του, τον Μάικλ Τζόρνταν. Ο Τζόρνταν, μετά το τέλος της καριέρας του, χάθηκε κάπου στις επιχείρησεις του, ο Κόμπι όχι. Έγινε ακόμα πιο γλυκός, γύρναγε για το μπάσκετ όλον τον κόσμο, έλεγε καλά λόγια ακόμα και για παίκτες Έλληνες όπως ο Σπανούλης κι ο Διαμαντίδης, χωρίς να τους χρωστάει.
Δεν ζήλεψε τους νέους όπως παλιά αστέρια και πρόσφατο ήταν όχι μόνο το πείραγμα στο μικρό “θαύμα” που λέγεται Ντόντσιτς, αλλά και τα πειστικά συγχαρητήρια που έστειλε (μάλλον το τελευταίο του μήνυμα) την προηγούμενη μέρα στον LeBron James, που του πήρε την τρίτη θέση στους σκόρερς όλων των εποχών.
Γι’ αυτό θα είναι πάντα ένας θρύλος, ένας μύθος, ένα role model για το πώς μπορείς να επιβιώσεις στη ζωή, όπως αυτός από τα 17 του χρόνια σε ένα από τα πιο σκληρά και απαιτητικά αθλήματα στον κόσμο.
Είναι πολύ μικρή η ζωή τελικά Κόμπι. Το ΄λεγα και εγώ παλιά. Τελειώνει ξαφνικά σε δευτερόλεπτα. Εκεί που δεν το περιμένεις. Ξέρω καλά ότι ούρλιαζες όταν έπεφτε το ελικόπτερο, ότι δεν σκεφτόσουν τι θα πάθεις εσύ αλλά η Τζίτζι, ότι την πήρες αγκαλιά μέσα στα τεράστια χέρια σου μπας και γίνεις η πανοπλία της.
Μόνο για τις ώρες που έφαγα με τον γιο μου μιλώντας για τον Κόμπι, μου αρκούν να τον ευχαριστώ μια ζωή για τη χαρά του υπερφυσικού θεάματος που μας χάρισε. Και στους δύο.
