Έχω μπει σε καραντίνα με προσωπική μου απόφαση δυο τρεις μέρες πριν ζητηθεί (επιβληθεί δηλαδή, και καλώς!) από τον Κυριάκο. Είχα ακυρώσει και κάνα δυο δουλειές που θα είχαν αρκετό κόσμο.

Κανένας δεν μου το ‘χει πει, έτσι μου κάθισε από μόνο του, κάτι σαν φυσική παρόρμηση, έχοντας δει από πριν την Κίνα και αρχίζοντας να βλέπω την Ιταλία να έχει μια κυβέρνηση που κοιμόταν (ή απλά φρόντιζε αλά Τζόνσον την οικονομία) υποβαθμίζοντας τον κίνδυνο με εγκληματική αμέλεια.

Δεν έχω ούτε χαλαστεί ούτε συμπιεστεί ψυχολογικά μέσα στην καραντίνα. Τίποτα δε μου έγινε χειρότερο σχεδόν από πριν, όσον αφορά τουλάχιστον σε αυτά που έκανα κάθε μέρα. Τη ρουτίνα μου.

Ο λόγος δεν είναι κάποια πονηριά, κάποια μεταφυσική δύναμη ή κάποια προσωπική εφεύρεση ή ίσως κάποια ουρανοκατέβατη λύση. Ούτε κάνω τον έξυπνο λέγοντάς το. Και δυστυχώς ούτε η Έμιλι Ραταϊκόφσκι άφησε τον άνδρα της για να έρθει να το περάσουμε μαζί όλο αυτό το λούκι, πράγμα που θα βοηθούσε πολύ βέβαια. Το ‘χα πιστέψει ότι μπορεί να ερχόταν γιατί κάθε μέρα ανεβάζει τον κώλο της γυμνό (ή κώλο και βυζί) και από κάτω γράφει “stay home” σαν σωστή αγωνίστρια της ανθρώπινης υπευθυνότητας. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήθελε να βοηθήσει και κανέναν μοναχικό τύπο αλλά δεν μου απάντησε.

Ήμουν απλά μαθημένος σε αυτήν την ντιπρέσα (τη γράφω τη λέξη τελείως… συνθηματικά) και την κλεισούρα εδώ και πολύ καιρό. Ήμουνα δηλαδή προπονημένος, τουλάχιστον τις 5 από τις 7 μέρες της εβδομάδος. Δεν θα εξηγήσω τι εννοώ. Δε μου πάει να το εξηγήσω εδώ. Το κάνω στον διαλογισμό με τον εαυτό μου, το σύμπαν και κανέναν φίλο γιατρό, ανάμεσα σε δύο ουίσκι.

Βέβαια, μου έτυχε και η καλύτερη παρέα. Ίσως καλύτερη για την περίσταση κι από την Ραταϊκόφσκι. Ο γιος μου, δωδεκάμιση χρονών. Το ξεκινήσαμε μαζί στην πλάκα, μετά βγήκαν τα μέτρα και ευτυχώς η μάνα του με μεγάλη ενσυναίσθηση (Tην ξέρετε όλοι τη λέξη; Αν όχι, ψάξτε τη, θα μπορούσε να είναι η λέξη των ημερών που ζούμε) μου τον άφησε να το περάσουμε μαζί. Σωτήριο. Η μικρή κόρη έμεινε με τη μαμά. Η άλλη, Λος Άντζελες, στη δουλειά της. Από το σπίτι, βέβαια.

Καταρχήν, δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ήμουν με τον γιο μου 24 ώρες το 24ωρο επί δυόμιση εβδομάδες μαζί, χωρίς να είναι διακοπές. Αλλά εκεί υπάρχουν φίλοι, παιχνίδια κ.λπ. Εδώ μόνο οι δυο μας. Μόνο σε ταινίες καταστροφής το έχω δει, μετά από πυρηνική έκρηξη, όταν ο Βίγκο Μόρτενσεν γύρναγε την κατεστραμμένη Αμερική με τον μικρό γιο του μέχρι να τον πάει στη θάλασσα να σωθεί. The Road λεγόταν η ταινία, αν θέλετε να τη δείτε. Πολύ καλή.

Μια χαρά περνάμε. Μοναδικά θα έλεγα. Kαι ήρθε η ώρα και σχεδόν μεγάλωσε και μιλάμε σαν δυο άντρες πια. Απλά απαιτεί να είμαι μάγειρας all day long. Δεν προλαβαίνω να κάνω τα πάντα σε μια μέρα!! Μου λείπει χρόνος και δεν κάνω πλάκα. Αλλά αυτά είναι να γράφονται μετά το τέλος αυτού του Άγνωστου Πολέμου. Όχι τώρα, συγκινησιακά. “Αναμνήσεις ενός ιού” ή μάλλον “Οι Έγκλειστοι των Αθηνών” καλύτερα, να φέρνει προς Jean Paul Sartre.

Τώρα θέλω να κάνω απλά μερικές παρατηρήσεις για πράγματα που μου αρέσουν, που με χαλάνε, που με εξαγριώνουν ή με κάνουν ευτυχή, ανάλογα, μέσα στην τρέλα των ημερών και την τρέλα τη δικιά μου.

#1 Καταρχήν ήταν χθες η πιο “Εθνική” 25η Μαρτίου που έχω ζήσει ως ενήλικας. Χωρίς παρελάσεις, χωρίς δοξολογίες, χωρίς κόσμο, χωρίς μαθητές στον χαβαλέ και μαθήτριες με 12ποντα, μίνι, faux βλεφαρίδες και βάψιμο Καρντάσιαν. Χωρίς τανκς.

Πρώτη φορά ξανανιώσαμε μια συγκίνηση μέσα στην τρέλα και τον φόβο, μια αίσθηση ότι η μοίρα μας είναι κοινή, ότι είμαστε Έλληνες και θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί. Πρέπει να ήταν και πολλές σημαίες στα μπαλκόνια, απλά δεν τις είδαμε. Αλλάξαμε λίγο το σύνθημα.. ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ (και όχι Ελευθερία) Ή ΘΑΝΑΤΟΣ… Όμως το ίδιο ήταν. Απλά άλλος εχθρός.

Από το γυμνάσιο είχα να συγκινηθώ με την 25η Μαρτίου. Χθες την “άκουσα”. Για να δούμε αν θα μας μείνει τίποτα από αυτό μετά το τέλος του ιού… Ελπίζω…

#2 Δεν του το ‘χα του Κυριάκου να είναι και τόσο ευαίσθητος (με ενσυναίσθηση που έλεγα παραπάνω) ταυτόχρονα αποφασιστικός, χωρίς πολιτικάντικες ταλαντεύσεις, σπάνιο για Έλληνα πολιτικό, πιο γρήγορος από οποιονδήποτε συνάδελφό του στην Ευρώπη (γι’ αυτό είμαστε από τους τελευταίους στην Ευρώπη σε κρούσματα, πολύ λιγότερα από μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες), επικοινωνιακά άψογος και μοντέρνος, μεταδίδοντας ασφάλεια και πεποίθηση ότι θα πάμε καλά (σαν μπαμπά τον βλέπουν κάποιοι!!) και τελικά πολύ σωστό και διαβολικά έξυπνο, για να διαλέξει αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, τον κύριο Τσιόδρα, να μας μιλάει στο αυτί και στην καρδιά. Είναι ο καλύτερος πρέσβης που θα μπορούσε να είχε μια κυβέρνηση απέναντί μας και βαθύτατα πιστεύω ότι ο κύριος Σωτήρης έπεισε τον Μητσοτάκη ότι πρέπει να κλείσουμε τα ρολά γρήγορα. Άρα του χρωστάμε διπλά.

Είχα πολύ καλή γνώμη για τον Κυριάκο και την είχα εκφράσει. Δεν είναι κανονικό Μητσοτακέικο. Αλλιώτικος πολύ και από την Ντόρα, που ο πατέρας τους την έβλεπε (και την ήθελε) αρχηγό.

Τον ξέρω λίγο και ήθελα να πιστεύω ότι αυτό που εξέφραζε το πιστεύει. Τελικά, against all odds, ξεπέρασε, ίσως, και αυτό που και τα παιδιά του θα περίμεναν από έναν πατέρα! Και βέβαια έβαλε τα γυαλιά (και τίτλους τέλους, προς το παρόν, βέβαια) σε “διαφημισμένους” ηγέτες τύπου Τσίπρα. Και στον Έβρο και στον κορονοϊό. Και βαθύτατα Συριζαίος να είσαι, με ανακούφιση βλέπεις ότι είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε εδώ με αυτήν την ηγεσία. Σκέφτομαι την ενημέρωση Πολάκη αντί Τσιόδρα, ας πούμε, και φρικάρω.

#3 Οι γιατροί έχουν ακούσει πολλά για τα πεπραγμένα τους! Και δικαιολογημένα πολλές φορές. Πολλοί έχουν κάνει και πολλά. Πολλές ειδικότητες της Ιατρικής σε κάνουν πλούσιο άνθρωπο. Και καλά κάνουν τελικά!! Τώρα το καταλαβαίνουμε πολλοί. Τώρα που φοβόμαστε ότι κάποιος γύρω θα πεθάνει. Τώρα μπορούμε να σκεφτούμε ότι ένας γιατρός που σώζει ζωές μπορεί να αμείβεται πιο πολύ από το αναπληρωματικό δεξί μπακ του Ολυμπιακού.

Ήρθε η ώρα να δούμε ότι πολλοί γιατροί δείχνουν ότι εκείνον τον όρκο τον σέβονται. Κι ας κινδυνεύει η ζωή τους, κι ας έχουν πεθάνει πολλοί από τον ιό που πήραν στις κλινικές σε πολλές χώρες. Δεν μασάνε οι περισσότεροι και μαζί με τις νοσοκόμες και τους υπόλοιπους εργαζομένους των νοσοκομείων έγιναν οι πολεμιστές του σήμερα. Πιλότοι, πεζοναύτες και πεζικάριοι. Αν έχω να προσάψω κάτι στην κυβέρνηση ένα είναι ότι κάποιοι επιβάτες αεροπλάνων δεν κρατήθηκαν μέσα σε αναγκαστική καραντίνα τις προηγούμενες μέρες και δεύτερον ότι λόγω ελλείψεων δεν υπάρχει πλήρης προστασία του ιατρικού προσωπικού, όπως λένε οι ίδιοι, με ειδικές στολές, γάντια, μάσκες πολλές φορές, από ό,τι ακούω.

#4 Ηρωίδες θεωρώ και τα κορίτσια στα ταμεία των σούπερ μάρκετ. Να κάθονται με 8ωρα μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους τη μέρα η καθεμία, χωρίς να ξέρουν τι κουβαλάει ο καθένας. Και ανάμεσα σε αυτούς, να έχουν απέναντί τους βλαμμένους που φωνάζουν, που βήχουν, που δεν παίρνουν καμία προφύλαξη, που μιλάνε και τους φεύγουν τα σάλια. Και αυτές εκεί!

Ψύχραιμες, ευγενικές, να μη ρίχνουν ούτε ένα μπινελίκι στον κάθε μαλάκα που φεύγει με είκοσι κωλόχαρτα και 15 αντισηπτικά χεριών. Ή κάποιων άλλων που βρίζει αυτές για την έλλειψή του.

Προχτές φρίκαρα. Μπαίνω, ήμασταν δυο τρεις και οι άλλοι περίμεναν στον δρόμο να βγει κάποιος για να μπουν και βλέπω απ’ έξω έναν αρκετά ηλικιωμένο άνθρωπο, πολύ κουρασμένο να φοράει γάντια και να βήχει συνέχεια χωρίς να φοράει μάσκα! Λέω στην κοπέλα “μην τον βάλεις μέσα”. Έφυγα τρέχοντας, δεν ξέρω τι έκανε, ελπίζω να τον έδιωξε.

#5 Με πιάνουν τα γέλια με τους Συριζαίους. Όχι όλους, να λέγεται. Ο Τσίπρας βγήκε αξιοπρεπής. Και πολλοί άλλοι ακόμα που εξέφρασαν άποψη ότι πάμε καλά. Αλλά σε ποιον δίνουν αναφορά οι διάφοροι τύποι, τύπου Γεροβασίλη, Τόσκα, Κυρίτση, Πολάκη που καταλογίζουν ευθύνες στην κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του κορονοϊού και αφήνουν να εννοηθεί ότι “μετά την κρίση θα τα πούμε”; Πού ζούνε, σε άλλη χώρα; Ούτε γκάλοπ δεν βλέπουν; Δεν κατάλαβαν ότι μια φορά επωφελείσαι από την καταστροφή ενός λαού; Ότι το “δις εξαμαρτείν” φέρνει εσένα κοντά στην καταστροφή. Όπως είπε και ο μεγάλος Κάρολος Μαρξ, “η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα”. Από ό,τι καταλαβαίνω, είμαστε στη φάση της τραγωδίας τώρα.

Αυτός ο γραφικός τύπος, ο Τόσκας, δεν είναι ο γνωστός Τόσκας που έλεγε ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη τότε στην τραγωδία στο Μάτι ότι “ψάχνω να βρω λάθη και δεν βρίσκω”; Και τώρα δηλώνει ξεδιάντροπα αλλά με παρρησία (εδώ γελάνε!) ότι “έγιναν πολλά λάθη στην αντιμετώπιση του κορονοϊού αλλά δεν είναι η ώρα του ξεμπροστιάσματος”. Εδώ γελάνε ή κλαίνε;

Και ο Αλέξης ας πούμε τι λέει; Τίποτα; Όπως επί τρεις μέρες με την επίθεση Ερντογάν στον Έβρο άφηνε κάθε πικραμένο “διεθνιστή”, του κόμματός του, να μας κράζει για απάνθρωπους ρατσιστές; Και μιλάω στο πρώτο πληθυντικό γιατί όλοι οι άλλοι συμφωνούσαμε με τον Μητσοτάκη και το κλείσιμο των συνόρων με τσαμπουκά απέναντι στην Τουρκία που λυσσομανούσε. Αν ήταν αυτοί κυβέρνηση τι θα έκαναν ακριβώς; Θα συνεδριάζανε επί μέρες τάσεις και φράξιες του κόμματος να βγάλουνε απόφαση; Και πόσες χιλιάδες θα είχαν μπει μέσα από τα σύνορα του Ερντογάν; Πάλι καλά που δεν είπε κανένας τους ότι παίρνοντας το 13033 γινόμαστε στόχος του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, καπιταλισμού, του Μπιλ Γκέιτς, των σιωνιστών, του Ζούκερμπεργκ και του Αρτέμη Μάτσα;

#6 Με εξέπληξε θετικά η Κωνσταντοπούλου. Αλλιώς την περίμενα, αλλά έκανε μια υποδειγματική δήλωση για την κρισιμότητα των στιγμών. Άψογη! Με παράσημα στον άνθρωπο των ημερών, τον άνθρωπό μας, δηλαδή, τον Σωτήρη Τσιόδρα.

Μαγκιά της. Δείχνει εκεί που κάποιοι παλιοί της σύντροφοι δε βλέπουν, μη μπορώντας να χωνέψουν ακόμα την ήττα (ή δεν ξέρω εγώ για τι άλλο). Αλλά αυτό είναι θέμα του Αλέξη, που όπως λέει έχει διαλέξει τον δρόμο της σοσιαλδημοκρατίας. Να ‘ταν τόσο εύκολη η σοσιαλδημοκρατία… Είναι θέμα κουλτούρας, δυστυχώς.

#7 Και κάτι φαιδρό, για να ξαλεγράρουμε. Όλα καλά με τα social media (βοήθησαν αυτές τις μέρες ακόμη και με το χιούμορ) αλλά κάποια βαρεμένα νεαρά άτομα (κυρίως κορίτσια) έχουν μπερδέψει τη βούρτσα με τη… λούτσα.

Ξεβράκωτες φωτογραφίες, απ’ τη μια, κώλοι, βυζιά, ακριβά ρούχα, ακριβά μέρη, στησίματα σαν να παρουσιάζουν το προϊόν τους στους πιθανούς… σπόνσορες -έρχεται και καλοκαίρι για πληρωμένες διακοπές σε σκάφη Μύκονο, Σαντορίνη Σαν Τροπέ, Μονακό, Σαρδηνία, Ίμπιθα κ.λπ. κλασικούς υδροβιότοπους για τα παραδείσια πουλιά- με μακιγιάρισμα, βίντεο, φωτισμό και μοντάζ επαγγελματικό και από την άλλη με Ελληνικά δημοτικού οι ίδιες να μας δίνουν συμβουλές για την αντιμετώπιση του κορονοϊού!! Μόνο το φάρμακο δε βρήκαν! Αφού βέβαια πρώτα στήριξαν με κείμενα και τα στρατεύματα στον Έβρο. Εκεί κορίτσια, μόνο τα προσόντα σας θέλουν να βλέπουν τα παιδιά, μπρος και πίσω. Όχι γελοίες κουβέντες. Ξενερώνουν. Kι εμείς το ίδιο.

Ταυτόχρονα μέσα στην αναμπουμπούλα οι ίδιες μπορεί να σπρώχνουν και κανένα giveaway κάπου ανάμεσα στους στημένους πισινούς και τις λάγνες φωτογραφίσεις και την κοινωνική ευθύνη τάχα μου, που εξιλεώνει και ξεκαρφώνει!!! Basta, που λένε και οι χειμαζόμενοι γείτονες.

Μας βλέπουν… Και μας ξέρουν! Con calma, λοιπόν. Με ηρεμία, στα Ισπανικά. Δεν είναι μόνο τραγούδι του Daddy Yankee, για τον κουνάτε προκλητικά. Μην σπρώχνεστε! Το αεροπλάνο για το Ντουμπάι και το Αμπού Ντάμπι δε φεύγει πριν από έναν μήνα. Κολλάνε και οι Άραβες κορονοϊό κι ας έχουν λεφτά.