Μετά από τρεις εβδομάδες στην καραντίνα, απέκτησα μια αίσθηση (ελπίζω να είναι ψευδής) ότι θα πάμε έτσι πολύ καιρό. Και δεν εννοώ μόνο τις μέρες του αναγκαστικού εγκλεισμού αλλά και αυτό που θα επακολουθήσει.
Νομίζω ότι θα βγούμε σκιαγμένοι, αποστασιοποιημένοι από το προηγούμενο modus vivendi μας, απομακρυσμένοι από το “lifestyle” που ζούσε ο καθένας. Νομίζω θα πάρει πολύ καιρό να θεραπευτεί το “μετατραυματικό στρες” που λένε και για τους στρατιώτες μετά τον πόλεμο.
Οκ, πες ότι ανοίγουν τα πάντα. Ποιος θα πάει εκεί που πήγαινε για αρκετό καιρό; Ποιος θα βρεθεί σε εστιατόριο, μπαρ, κλαμπ, αεροπλάνο, γήπεδο, πάρτι, βαφτίσια, γάμους το πρώτο χρονικό διάστημα; Ποιος θα φιλάει και θα κάνει χειραψίες για πολύ καιρό μέχρι να μην ακούς πια για νεκρούς; Πόσες παρέες θα ξαναμαζευτούν; Και αν είμαστε τυχεροί και σταματήσει με το καλοκαίρι η διασπορά του ιού. Γιατί ήδη βλέπω φρικαρισμένους ανθρώπους να έχουν πηδήξει πίστες στο προσωπικό τους ηλεκτρονικό παιχνίδι και να σκέφτονται ήδη έναν νέο εγκλεισμό τον Οκτώβρη. Και να τρελαίνονται.
Αλλά ήδη στην τρέλα είναι εκατομμύρια Έλληνες που δεν έχουν μεγάλους τραπεζικούς λογαριασμούς ή επάγγελμα και δουλειά εξασφαλισμένη. Και ποια δουλειά πέρα από πολύ λίγες είναι εξασφαλισμένη; Είχαμε τον φόβο του ιού, θα μας πλακώσει και φάντασμα της αφραγκιάς, του φαληρίσματος και της ανεργίας.
Δε θέλω να σας γκαντεμιάσω παραπάνω, αλλά σκέφτομαι πιο πολύ το μετά παρά το τώρα. Ελπίζω απλά ότι όπως πάντα συνέβαινε στην Ιστορία, ο άνθρωπος θα το ξεπεράσει και γρήγορα. Ίσως να είναι και το έναυσμα για μια νέα τάξη πραγμάτων και στη ζωή και στην οικονομία. Μπορεί και σε καλό να βγει στο τέλος. Π.χ. όσοι πάρουν απόφαση να πάνε διακοπές φέτος το καλοκαίρι πολύ πιο εύκολα θα διάλεγαν την Ελλάδα από την Ισπανία, τη Γαλλία ή την Ιταλία ή την Τουρκία, όπου κανείς δεν ξέρει τι γίνεται.
Και ίσως για πρώτη φορά η Μέρκελ με τους κολλητούς της αντιληφθούν ότι η Ευρώπη φτωχιά θα πάψει να είναι Ευρώπη. Στην Αμερική ο Τραμπ έχει μοιράσει πάνω από 2,5 τρις στην αγορά. Εδώ πώς φαντάζεται ότι θα βγει πέρα; Αν δεν βοηθήσουν η Ευρώπη θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Δεν υπάρχει χώρος για μνημόνια σε ρημαγμένους λαούς.
Αυτές τις μέρες αποφεύγω να βλέπω τηλεόραση και να διαβάζω αρνητικά πράγματα. Ευτυχώς ούτε Twitter είχα ούτε Facebook. Τις ειδήσεις (που είναι πια ώρες επί ωρών και μονοθεματικές πάνω στον ιό) στην τηλεόραση βέβαια ο κάθε ψυχολόγος και ψυχίατρος θα σου έλεγε να τις αποφεύγεις μην τρελαθείς και πέσεις σε χειρότερη κατάθλιψη πριν κολλήσεις τον ιό.
Στα άλλα τα social media γίνονται πόλεμοι. Υπάρχουν οι σωστές φωνές, πληροφόρηση, χιούμορ, διάλογος αλλά ταυτόχρονα είναι και το γήπεδο του ψυχοπαθούς, του κομπλεξικού, του υπανθρώπου που για πρώτη φορά (με κουκούλα ανωνυμίας βέβαια) βρίσκει χώρο να ξεράσει δημοσίως χολή, φθόνο, ψέματα και φανταστικές συνωμοσίες.
Δυστυχώς ένα κομμάτι γίνεται καθ’ υπόδειξη, σαν μέρος πολιτικής τακτικής. Τα στημένα τρολ των υπογείων που παριστάνουν τους… κανονικούς ανθρώπους. Και όποιον πάρει ο χάρος.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα απίστευτης αλητείας.
Αφορά σε εκείνη την υπέροχη μάνα, του Γιάννη που πάσχει από αυτισμό και που έγραψε στον Μητσοτάκη για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Την κυρία Άδα Σταματάτου. Αυτή που ζήτησε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ειδικές άδειες εξόδου για τα παιδιά που έχουν ανάγκη θεραπειών, ασκήσεων, κολυμβητηρίων. Ειδικές άδειες για αυτούς που δεν μπορούν όπως όλοι μας να πάρουν πατώντας το 6 στο κινητό για να τρέξουν.
Αναπάντεχα (γίνεται μια στο ένα εκατομμύριο πρωθυπουργούς) ο Κυριάκος Μητσοτάκης της απάντησε και με μεγάλη αίσθηση ενσυναίσθησης της είπε ότι έχει δίκιο και θα το ρυθμίσει άμεσα. Η Άδα απάντησε όχι με ένα “ευχαριστώ” αλλά έγραψε στο FB ότι είναι ευτυχισμένη!
“Το εννοώ: ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ. Και όχι μόνο: είμαι ευγνώμων. Αλλά και κάτι ακόμη. Ο Γιάννης, ο Γιάννης μου, για πρώτη φορά στη ζωή του αισθάνεται, και ΕΙΝΑΙ, προνομιούχος”.
Και συμπληρώνει: “Ποτέ δεν ήμασταν νησιά. Ποτέ δεν ήμασταν μόνοι. Κανείς μας. Εκτός από όσους γεννήθηκαν για να είναι μόνοι. Εκτός από κάποιους ανθρώπους, ένα πολύ μικρό ποσοστό, που έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες…που δεν είναι σαν τους άλλους, που δεν είναι σαν εμάς, τους πολλούς. Ένας από αυτούς είναι και ο Γιάννης μου. Ο Γιάννης μου ζει όλη του τη ζωή σε καραντίνα. Και δεν θα βγει ποτέ από αυτήν”.
Διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο για την κυρία Άδα Σταματάτου στο Protagon.gr από τη Ρέα Βιτάλη (με τίτλο “Την Άδα και τα μάτια σας”), που ξεψάχνισε τη ζωή αυτής της γυναίκας (διαβάστε το, θα καταλάβετε πολλά).
Βρήκε τα κείμενά της στο FB και τη σελίδα που γράφει ( Η ζωή μου με τον Γιάννη) εδώ και καιρό. Λέει πολλά και όμορφα. Και πρόκειται για μια ικανή, θαρραλέα, υπερψαγμένη γυναίκα που παλεύει κάθε μέρα χωρίς σταματημό για το παιδί της, που δεν ντράπηκε ποτέ να δημοσιοποιήσει το οικογενειακό της δράμα, όπως δυστυχώς κάνουν πολλοί. Θα έλεγα ότι είναι μια μάνα-πρότυπο.
Όμως εγώ κόλλησα σε κάτι που με τρέλανε! Χιλιάδες άνθρωποι της έγραψαν τα καλύτερα λόγια. Έλα όμως που πέρα από τους ανθρώπους υπάρχουν και οι υπάνθρωποι. Η Άδα δέχτηκε ανελέητη επίθεση, ανθρωποφαγική, χυδαία στο FB από ψυχοπαθή τρολ, κατευθυνόμενους λακέδες, άρρωστους γιατί λέει λειτουργεί ως βαλτός… τσάτσος του Μητσοτάκη ή για αυτοπροβολή ή και τα δύο μαζί!! Όχι bullying, πυροβολισμούς στο μέτωπο δέχτηκε!
Δεν έχω FB ούτε θα αποκτήσω ποτέ. Από ό,τι φαίνεται εκεί και στο Twitter γίνεται ο πόλεμος των ηθών. Με έπιασε μια ανείπωτη κακία για αυτά τα τοξικά απόβλητα, τα βαριά αρρωστάκια που, όχι μόνο τώρα αλλά από τότε που ξέσπασε η κρίση του 2010 συνεχίζουν, και με προφανείς σκοπούς, επιτέθηκαν, συκοφάντησαν, διέσυραν ανθρώπους που είτε θεώρησαν εχθρούς είτε επειδή τους χάλαγαν τη μαγιονέζα.
Διάβαζα στο iefimerida μια συνέντευξη του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη (βραβευμένος συγγραφέας του “Πεθαίνω σαν χώρα”) που ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα δήλωσε χωρίς περιστροφές ότι “ο κορονοϊός εκμηδένισε δύο πράγματα, τον ΣΥΡΙΖΑ και την Εκκλησία”. Κι από ό,τι βλέπω, αυτή η άποψη υιοθετείται από πολύ κόσμο.
Όσον αφορά την Εκκλησία έχει κάνει ήδη τη μεγαλύτερη ζημιά στον εαυτό της. Αγνοώντας εντελώς την επιστήμη (στην οποία για πρώτη φορά τόσοι άνθρωποι πιστεύουν επιτέλους…) έδειξε ότι ζει ακόμα σε άλλους αιώνες, εγκλωβισμένη στα στενά της συμφέροντα. Αναγκασμένη από τα γεγονότα και την κυβέρνηση μαζεύτηκε, όμως η επόμενη εβδομάδα θα είναι καθοριστική. Αν κάποιοι παπάδες ή αρχιμανδρίτες ανοίξουν τις πόρτες των εκκλησιών θα έχουν διαπράξει έγκλημα και θα τους πάρει όλους η μπάλα.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω ότι τελείωσε οριστικά, δεν γίνονται αυτά από τη μια μέρα στην άλλη παρά μόνο εάν γίνουν εγκληματικά λάθη. Άλλωστε από ό,τι έχει φανεί, ο κόσμος έχει κοντή μνήμη. Στην Ελλάδα, κατά διαβολική σύμπτωση όλοι επιστρέφουν. Εννοείται όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τα πατήματά του και βρίσκεται στα χειρότερά του από το 2012. Και αν κάποιοι συνεχίσουν, έστω και περιφερειακοί τύποι, τις αλητείες και τις αήθεις επιθέσεις και διαβολές, το 3-4% ξανάρχεται με φόρα.
Ο Τσίπρας χτες στον Χατζηνικολάου μίλησε σωστά. Είπε για τον Τσιόδρα ότι “είναι καλός επιστήμονας” (αυτό μας έλειπε…) και αποκήρυξε εμμέσως αλλά με κάποιες δικαιολογίες κάποιους ακραίους της παράταξής του, που αυτές τις μέρες “κεντούσαν” με κακία και έναν ανεξήγητο ρεβανσισμό. Άλλος την έπεφτε στον Τσιόδρα και άλλοι απειλούσαν (βρήκαν φοβερό timing αυτές οι “γάτες”) ότι αν γυρίσουν θα μας γ@μήσουν!
Τα γκάλοπ βέβαια αυτών των ημερών δεν έδιναν και πολλά πατήματα για κάποιου άλλου τύπου αντιπολίτευση. Ο Τσίπρας είναι ένα ζώο που έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Δεν είναι στόκος όπως άλλοι. Το έχει δείξει. Απλά αυτή τη στιγμή είναι στριμωγμένος στη γωνία μετά την αναπάντεχη επιτυχία του Μητσοτάκη τόσο στον Έβρο όσο και στην αντιμετώπιση του κορονοϊού. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει στην τρέλα τους διάφορους γραφικούς. Αν το έκανε σε τοίχο θα έβρισκε σε μετωπική σύγκρουση και χωρίς ζώνη ασφαλείας.
Αλλά έχω μία απορία. Το θέλει και κάνει τον… γλυκούλη ο Αλέξης ή αναγκάζεται απ’ τα ζόρια; Αυτοί που βγαίνουν σαν ελεύθεροι σκοπευτές από το κόμμα του και βαράνε είναι ανεξέλεγκτοι όλοι; Γιατί δεν είναι μόνο ο βαθιά σταλινικός Θ. Καρτερός (υποστηρικτής παλιά του “δεν υπάρχει Τσέρνομπιλ, προπαγάνδα των Δυτικών είναι”) αλλά και άλλοι που έχουν χρηματίσει υπουργοί αλλά και βουλευτές και ευρωβουλευτές.
Τους ακούει όλους αυτούς και κάνει το κουνέλι ο Αλέξης; Με αυτόν τον τρόπο θα βγει αριστεροκεντρώος σοσιαλδημοκράτης; Μπορεί να ψήσει κανέναν; Όλους τους χωράει αυτό το μαντρί; Δύσκολο το βλέπω.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο δείχνει να θαυμάζει και να μιμείται, είχε καθαρίσει από πολύ νωρίς πριν πάρει εξουσία και κάποιους λενινιστές και τροτσκιστές οι οποίοι ήταν αθώα αρνάκια κάποιους στους σταλινικούς ή κατ’ επάγγελμα φεϊκνιουζάδες.
Και βέβαια ό,τι και να γίνει και η οικονομική κρίση που θα επακολουθήσει δεν πρόκειται να δώσει χώρο για παραμύθια σαν κι αυτά που πουλήθηκαν το 2012-15, εύκολα σαν ζεστά κουλουράκια. Ούτε ήταν ποτέ ελκυστικό να φαίνεται στα μάτια και στον λόγο κάποιων πίκρα από τη χαμένη εξουσία και ο ρεβανσισμός. Δύσκολα θα καταργηθεί και πάλι ο αστικός πολιτισμός στην πολιτική και να γυρίσουμε στον τσαμπουκά της γειτονιάς και στο ψέμα.
Νευριάζω μόνος σπίτι βλέποντας και ακούγοντας αυτά. Κανονικά έπρεπε να χαίρομαι γιατί αυτή η ιδιότυπη κρίση που ζούμε θα δείξει το πραγματικό πρόσωπο του καθένα.
Λίγο το συμφέρον (σε πολιτικούς), λίγο τα σπασμένα νεύρα, λίγο η κατάθλιψη για τη χαμένη εξουσία, κάνουν τον… καλλιτέχνη να εκφράζεται χωρίς φρένο και να μας δείχνει επιτέλους ταυτότητα.
Νομίζω ότι αυτός ο κωλοϊός, πέρα από το να μας τσακίσει (τα οικονομικά έρχονται σε λίγο δυστυχώς) φέρνει και κάτι καλό. Τελειώνει ψεύτες, συνωμοσιολόγους, καταστροφολόγους, Αριστερά παλαιάς και λαϊκίστικης κοπής όπως παντού στην Ευρώπη, σωτήρες και δημόσια νούμερα.
Μας ξυπνάει. Ακόμη και για τους διπλανούς μας. Πώς μπορείς να χαιρετάς και να μιλάς με ηλίθιο που λέει ότι θα μας βάλουν τσιπάκια και ότι ο εγκλεισμός μας είναι στα πλαίσιο παγκόσμιου πειράματος για τον έλεγχο της ανθρωπότητας και ο ο κορονοϊός μια απάτη; Στο Δαφνί υπάρχει ίσως μια κλινική για εξαρτημένους από τη συνωμοσία. Ας πάνε εκεί για κουβέντα.
