Όσο δύσκολη και να ήταν αυτή η περίοδος για τους περισσότερους, όσο κι αν μας έχουν προειδοποιήσει διεθνείς και ντόπιοι οργανισμοί για την κρίση που έρχεται καλπάζοντας, οι Έλληνες έδειξαν ότι είναι αισιόδοξοι σε διάφορες μετρήσεις κοινής γνώμης που έγιναν μέσα στην καραντίνα.
Γνώμη μου είναι ότι αυτή η αισιοδοξία, παρότι φαντάζει μεταφυσική, κάτι σαν την προσδοκώμενη ανάσταση του Λαζάρου, έχει μια κοινωνιολογική εξήγηση. Ό,τι έγινε τους τελευταίους δύο μήνες το ζήσαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Μόνο σε πόλεμο συμβαίνει αυτό συνήθως. Φτωχοί, πλούσιοι, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, δεξιοί, αριστεροί (εκτός κάποιων γνωστών πολιτικών νούμερων) και κεντρώοι, άρρωστοι και υγιείς, συνταχτήκαμε στο ίδιο μέτωπο. Φοβηθήκαμε, ακούσαμε και μαζευτήκαμε σπίτι μας, ζώντας μια ψυχολογική περιπέτεια αντάξια ενός καλού θρίλερ (με λιγότερα θύματα από ό,τι έδειχναν τα τρέιλερ ευτυχώς).
Ήμασταν υποδειγματικοί πολίτες, σεβόμενοι κρατικές αποφάσεις και θεσμούς, πράγμα σπάνιο στην πρόσφατη ιστορία μας. Είπαμε και καλά λόγια για κυβερνώντες, όλοι μαζί, πράγμα ξένο στην ιδιοσυγκρασία μας. Δεν μασήσαμε ιστορίες γι’ αγρίους και κάποιοι που πήγαν να (ξανα)λαϊκίσουν έφαγαν μπουγέλο.
Αυτό το “μαζί” δημιούργησε προσδοκίες, ότι έτσι θα συνεχίσουμε. Ακόμα και σήμερα, 48 ώρες πριν ξαναξεκινήσει η οικονομία, πολλοί παραμυθιάζονται. Ίσως οι άνθρωποι να φοβούνται απλώς αυτή τη Δευτέρα. Φοβούνται για ό,τι θα επακολουθήσει στην κανονική ζωή τους τώρα που όλες οι υποχρεώσεις επιστρέφουν. Και ως γνωστόν ο φόβος σού δημιουργεί ψευδαισθήσεις.
Σόρι που χαλάω την ονείρωξη, αλλά από Δευτέρα αλλάζουν τα κόζια. Από αύριο πάμε ο καθένας ΜΟΝΟΣ του, στη δουλειά του, στις υποχρεώσεις του, στις ανάγκες του, στις συνήθειές του, έστω και πετσοκομμένες ακόμη, στην/ον γκόμενα/ο. Άλλοι ετοιμάζονται για διαζύγια.
Οι κοινές, ωραίες βόλτες στη γειτονιά, όπου χαιρετιόμασταν έστω και με ένα νεύμα, τελειώνουν. Αυτές οι βόλτες που ήταν όμορφες, ίσως δεν τις ξανακάνουμε ποτέ στη ζωή μας. Το ημίχρονο που σφύριξε ο Κυριάκος τελείωσε, και τα κεφάλια μέσα. Μπορεί να φοβηθήκαμε (άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο) αλλά κάπου την χαρήκαμε κιόλας αυτήν την παύση καθηκόντων. Σαν να μπήκε ο πλανήτης σε παρατεταμένο meditation έστω και αν οι περισσότεροι δεν ξέρουν ούτε τη λέξη. Στο φινάλε -όπως λένε και οι Ιταλοί στη Ρώμη κυρίως που χαίρονται τη ζωή- καμιά φορά είναι “dolce far niente” (είναι γλυκό να μην κάνεις τίποτα). Είναι φιλοσοφία ζωής.
Εγώ δεν φοβήθηκα με τον κορονοϊό. Δεν είναι μαγκιά, έτσι είμαι. Τώρα όμως φοβάμαι. Έχω και βαρύ τραυματισμό, σχεδόν θανάσιμο από την προηγούμενη κρίση που δεν τον έχω ξεπεράσει ψυχολογικά ακόμη και ίσως αυτό να με φοβίζει.
Από ό,τι διαβάζω, η κρίση αυτή θα είναι βαρύτερη σε άμεσο αποτέλεσμα από την προηγούμενη. Εκείνη ξεκίνησε έρποντας κάτω από τα ραντάρ, υποδόρια, το 2008 (μετά τη Lehman Brothers) και τα “κανόνια” σκάσανε το 2011-12. Τότε δεν το πίστευες ότι θα τραβήξει έτσι ώστε να καταρρεύσουν ολόκληροι κλάδοι της οικονομίας. Τα μίντια καταστράφηκαν κατά 95% και οι κατασκευές ίσως και πάνω από 80%. Και διάφοροι καραγκιόζηδες χλεύαζαν και έλεγαν ό,τι κάτσει. Τώρα θα το καταλάβουν το έργο καλύτερα… δυστυχώς.Τώρα θα σκάσουν όσοι σκάσουν μέσα σε 2,3,6 μήνες το πολύ.
Αν μίντια (λόγω μηδενισμού σχεδόν της διαφήμισης των εταιρειών στα ΜΜΕ μέσα σε 2 χρόνια, λόγω της κρίσης και όχι λόγω του ότι δεν πούλαγαν όπως έλεγαν κάποιοι ηλίθιοι) και κατασκευές ήταν την προηγούμενη φορά τα θύματα, τώρα μπροστά είναι ΟΛΟΣ ο τουρισμός (χωρίς τον οποίο η Ελλάδα μένει ανάπηρη) και η εστίαση σε όλες της τις μορφές (μπαρ, καφενεία, παραλίες, κλαμπ κλπ.). Και προφανώς ο Πολιτισμός σε κάθε του μαζική έκφραση. Από μουσεία και θέατρα μέχρι μπουζούκια.
Σε λίγο οι φαληρισμένοι εστιάτορες, τα άνεργα γκαρσόνια, οι άνεργες καθαρίστριες, οι άνεργοι μάγειρες, οι άνεργοι στα αεροδρόμια και στις αερροπορικές εταιρείες θα έχουν θυμό, πολύ θυμό. Κι ο θυμός δε σε αφήνει να δεις καθαρά. Και η Μέρκελ με τον φλώρο της Ολλανδίας και κάποιοι άλλοι δεν θέλουν η Ευρώπη να ανακάμψει όπως η Αμερική που κόβει λεφτά.
Τώρα ο Κυριάκος πάει τρένο. 20 μονάδες και βάλε μπροστά από τον Τσίπρα. Οι μετρήσεις δεν αφήνουν στον Τσίπρα ούτε φωταγωγό για να σκεφτεί εκλογές που θα τον οδηγήσουν προσωπικά εκτός σκηνικού για πάντα, σε ένα γραφείο να κάνει παρέα στον Καραμανλή και να λένε βουδιστικές σοφίες.
Σε λίγο όμως; Θα αρχίσει να το σκέφτεται πριν έρθει η ανάκαμψη σε κανένα χρόνο, και μεγάλη όπως λένε. Για πολλά ικανό δεν τον έχω τον Τσίπρα. Το ίδιο ποίημα θα ξαναπεί. Δεν αλλάζει. Θυμηθείτε το! Αυτό που ξέρει αυτό κάνει. Σαν τη διαρκώς επαναλαμβανόμενη διαφήμιση του Μαρινόπουλου είναι: τα έχει όλα και συμφέρει! Λαϊκισμός και καταγγελία, φάρμακο για πάσα νόσο και πάσα μαλακία. Αυτό δούλεψε το 2012 και από 4% καβάλησε το τσουνάμι της κρίσης και κυβέρνησε 5 χρόνια.
Δεν το φαντάζομαι ούτε μίζερος είμαι με τον Τσίπρα. Το είπε το (πρώην) παιδί μόνο του! Στη Βουλή, ότι η κρίση που έρχεται είναι η κρίση του Μητσοτάκη!! Κατά λέξη είπε: “Η κρίση που έρχεται δεν είναι νομοτέλεια, είναι έργο Μητσοτάκη”.
Το είπε και το λένε και οι ιπποκόμοι στα μίντια πριν ακόμη τη δουν. Το είπε ο αθεόφοβος. Πάλι. Επειδή σε ίδια κρίση μπαίνει και η Γαλλία και η Ιταλία και η Πορτογαλία και η Ισπανία και καμιά πενηνταριά άλλες χώρες στον πλανήτη (πάνω από 22 εκατ. και βάλε ανέργους αφήνει μέχρι σήμερα ο κορονοϊός στις ΗΠΑ) είναι προφανές ότι ο γκαντέμης ο Μητσοτάκης τη διέσπειρε και εκεί. Και μια χώρα που οφείλει το 30% του ΑΕΠ της στον τουρισμό που γκρεμοτσακίζεται δε φταίει ο ιός αλλά ο Μητσοτάκης που διώχνει τους τουρίστες μιας και είναι αντιτουριστικός τύπος.
Επί ΣΥΡΙΖΑ έρχονταν οι τουρίστες για να δουν στην τιμή του ενός (Ελλάδα) και λίγο Βενεζουέλα και λίγο Κούβα στην Ευρώπη.
Δεν παίζεται ο άνθρωπος. Ούτε χούγια αλλάζει. Αν αυτή τη φορά δεν το καταλάβει και αυτός και άλλοι θα έχουμε μεγάλα ντράβαλα και δεν θα είναι αυτή τη φορά μόνο από τη μεριά τους.
Όπως είπε ένας μεγάλος ιστορικός, ο Γιώργος Δερτιλής τις προάλλες (συγγραφέας και του βιβλίου «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις -1821-2016») αν χώρες όπως η Ελλάδα πέσουν σε πτώχευση ή μνημόνια λόγω του κορονοϊού “να μην υποκύψουμε στη δημαγωγία, στη διαμάχη και στην εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στον πέμπτο εμφύλιο πόλεμο της Ιστορίας μας”.
Δεν θα φταίει ο ιός αλλά ο Μητσοτάκης. Αυτός έφερε την κρίση. Όπως παραμύθιαζε το 2012-15 ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση και όχι η κρίση τα μνημόνια! Και μετά υπέγραψε το χειρότερο. Άσε που λέει και το άλλο μικρόψυχο. Αυτονόητη ήταν η καραντίνα! Εδώ γελάνε! Το είδαμε στον μισό πλανήτη που δεν έκανε αυτό που κάναμε εμείς πόσο αυτονόητο ήταν!
Αφού συριζαϊκά τυπάκια μίλαγαν για… παραβίαση ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Γελάς ή κλαις;
Και μια ερώτηση: Το ίδιο αυτονόητο ήταν και το άμεσο κλείσιμο των συνόρων με στρατό όταν χιλιάδες σπρωγμένοι από τον Ερντογάν περίμεναν να περάσουν; Και οι Συριζαίοι ξεσάλωναν για ρατσισμό;
Αν φοβάμαι προς το παρόν κάτι είναι το πισωγύρισμα. Όχι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί πυροβολούν το πόδι τους, δεν μπορούν να αλλάξουν. Το πισωγύρισμα στον κορονοϊό φοβάμαι. Να βγούμε, να ανοίξουν τα μαγαζιά και να δούμε τον κορονοϊό να επιστρέφει δριμύτερος όπως την πάτησε η Μέρκελ. Αυτό είναι κόλαση. Ολική οικονομική καταστροφή.
Και η δυστυχία είναι ότι κανείς δεν ξέρει στον πλανήτη προς το παρόν πώς ακριβώς λειτουργεί ή πώς θα λειτουργήσει αυτός ο ιός. Κανείς δεν ξέρει πότε θα βρεθεί φάρμακο ίασης ή εμβόλιο ό,τι και να λέμε. Μπορεί να σβήσει όπως όλοι, μπορεί να γυρίσει πίσω σαν μπούμερανγκ. Κι αν ξαναγυρίσει να θυμάστε ότι η αντοχή των ελληνικών νοσοκομείων φτάνει μέχρι τα 250 κρούσματα την ημέρα. Μετά, το χάος.
Δεν θα ξαναμπούμε μέσα το ίδιο εύκολα με πριν. Και λογικά. Μια χώρα κλείνει, ένα, δύο μήνες. Δεν μπορεί να κλείσει έναν χρόνο ή 8 μήνες γιατί απλούστατα τα θύματα θα είναι περισσότερα από αυτά του κορονοϊού.
Ανεργία, κατάθλιψη, φαλιρίσματα, αυτοκτονίες, βία θα είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας περίπτωσης. Δε φτάνουν τα λεφτά για να ζούμε. Ούτε στην Κατοχή με τους Γερμανούς δεν έγινε έτσι, να κλείσουν τα πάντα για τόσον καιρό.
Και δυστυχώς όσο το σκέφτομαι τόσο φοβάμαι την περίπτωση να διαλέξει όλος ο πλανήτης το σουηδικό πρότυπο ή γενικά την περιβόητη “ανοσία της αγέλης” που ακολούθησε καταρχήν ο ηλίθιος Τζόνσον στην αναγκαιότητα πια να μην πεθάνει όλη η κοινωνία μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια. Τι θα διάλεγες αν καταστρεφόσουν και εσύ και η χώρα; Εγώ δεν ξέρω πια. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Αλλά ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά. Ας συνεχίσουμε να προσέχουμε όπως μας λένε (και μέχρι τώρα σωστά μας τα είπαν) και βλέπουμε. Στο σκοτάδι.
Από Δευτέρα πάντως θα είμαστε πρωταγωνιστές και πάλι αλλά σε άλλη ταινία. Με άγνωστο σενάριο και αυτή τη φορά, όπως την προηγούμενη που κάθε μέρα ανακαλύπταμε και κάτι καινούριο και για μας και για τους γύρω μας. Και για τη ζωή την ίδια. Η βαρεμάρα μας, η ρουτίνα που ξέραμε και γκρινιάζαμε ότι μας σκοτώνει, όσα κάναμε αυτιστικά τόσα χρόνια, πέθαναν.
Ζούμε μια άλλη εποχή. Του vivere pericolosamente. Δηλαδή του ζειν επικινδύνως.
