Η μυθοπλασία -όπως έχουμε συνηθίσει να τη λέμε τα τελευταία χρόνια ή σίριαλ-σειρές όπως τα λέγαμε παλιότερα- είναι ίσως το πιο ακριβό τηλεοπτικό προϊόν. Για να βγει ένα σίριαλ στις οθόνες μας χρειάζονται να δουλέψουν τουλάχιστον εξήντα άνθρωποι μεταξύ αυτών ηθοποιοί, σκηνοθέτες, τεχνικοί ενδυματολόγοι, σεναριογράφοι και πολλοί άλλοι.
Στην εποχή του Netflix, του HBO και άλλων μεγάλων συνδρομητικών καναλιών, που κάνουν παραγωγές σειρών που έχουν αφήσει πίσω σε αποτέλεσμα και επιτυχία τις χολυγουντιανές ταινίες, ο αγώνας μοιάζει άνισος…
Η αναλογία είναι περίπου όσο στοιχίζει σε χρόνο και χρήμα ένα επεισόδιο ξένου σίριαλ στοιχίζει μια σεζόν καθημερινού σίριαλ στην Ελλάδα. Ναι, είναι ακριβώς όπως το διαβάζετε. Και το πρόβλημα δεν σταματάει σε αυτό.
Το πιο σοβαρό είναι πως με τα σύγχρονα μέσα οι άνθρωποι που βλέπουν την ελληνική σειρά βλέπουν και την ξένη με την ίδια ευκολία… Οι Έλληνες δημιουργοί, ηθοποιοί και τεχνικοί καλούνται να βγάλουν ένα αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπές, κάτω από συνθήκες που είναι σχεδόν απάνθρωπες. Τα ωράρια για τους περισσότερους ξεπερνούν τις δέκα ώρες την ημέρα, κάποιοι φτάνουν και τις δώδεκα ώρες ενώ παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή για να προλάβουν να παραδώσουν τα επεισόδια. Διότι δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για προετοιμασία, ούτε μέρη γυρίσματος, ούτε για κοστούμια, ούτε για πρόβες, ούτε για να “ξαναπάνε” σκηνές που δεν πέτυχαν και εκατοντάδες άλλα “ούτε”….
Και όλα αυτά με μισθούς που είναι στα όρια του αστείου, αν αναλογιστεί κανείς τις ώρες αλλά και την ευθύνη που φέρει ένα τέτοιο εγχείρημα. Αφού λοιπόν καταφέρουν να βγάλουν τη δουλειά με κοντινά πλάνα, για να μην φαίνεται το νοικιασμένο για λίγες ώρες Airbnb σπίτι, με ρούχα που πολλές φορές είναι ίδια για δεκάδες επεισόδια και αφού έχουν δουλέψει χωρίς θέρμανση, χωρίς φώτα γυρίσματος και οι ηθοποιοί έχουν πει πολλές φορές τα δικά τους λόγια αφού δεν υπήρχε χρόνος να μάθουν αυτά του σεναρίου, φτάνει αυτό το πόνημα στους δέκτες μας.
Εκεί συντελείται και η μεγαλύτερη αδικία. Διότι εγώ ως τηλεθεατής που δεν με ενδιαφέρουν όλα τα παραπάνω, αρχίζω να κρίνω το πόσο κακά παίζουν οι ηθοποιοί, το πόσο “φτωχά” είναι τα μέρη που βλέπω και το πόσο πρόχειρα μοιάζουν όλα να έχουν γίνει. Διότι εγώ αμέσως μετά βλέπω κάποιο τούρκικο σίριαλ στο ίδιο κανάλι ή ακόμα χειρότερα με το πάτημα ενός κουμπιού βλέπω το “Casa de Papel” και το “The Crown” και και η σύγκριση είναι αμείλικτη.
Είναι ένα πραγματικό θαύμα το πώς τα ελληνικά σίριαλ κάνουν αυτές τις τηλεθεάσεις και είναι κρίμα που κανένας δεν θέλει να επενδύσει “πραγματικά” στη μυθοπλασία. Διότι αν θέλουν να επενδύσουν πραγματικά θα πρέπει να δώσουν σε αυτούς τους “εργάτες” του θεάματος τα χρήματα και τον χρόνο να κάνουν κάτι παραπάνω από ένα μεροκάματο για να επιβιώσουν.
Δυστυχώς αυτή η τέχνη θέλει “χρήμα” και πολύ κόσμο να δουλεύει για να δώσει αποτέλεσμα.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα γίνουμε αυστηροί με το αποτέλεσμα ενός ελληνικού σίριαλ, ας αναλογιστούμε πως αυτός ο ηθοποιός που βλέπουμε να τα λέει τόσο “άτσαλα”, μάλλον τα λέει πρώτη φορά στη ζωή του αφού δεν υπήρξαν ποτέ πρόβες, ενώ ο σκηνοθέτης που δεν έκανε ένα πλάνο “της προκοπής” μάλλον μόνταρε όλο βράδυ κάποιο προηγούμενο επεισόδιο.
Και όχι, όλο αυτό δεν είναι μια δικαιολογία… Γιατί εγώ και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές μάλλον δουλεύουμε με αυτές ή χειρότερες συνθήκες. Στο τέλος της ημέρας όμως δεν μας συγκρίνουν με τους καλύτερους συναδέλφους μας στον κόσμο. Για φανταστείτε να μας συνέβαινε αυτό…
