Υπάρχουν στιγμές που ανοίγεις την τηλεόραση και νιώθεις ασφαλής. Γιατί; Γιατί ξέρεις ήδη τι θα παίξει. Όχι επειδή το διάβασες στο πρόγραμμα, αλλά επειδή… το είδες. Χθες. Και προχθές. Και την προηγούμενη εβδομάδα. Και το Πάσχα. Και το καλοκαίρι του 2018.
Το σύνδρομο της ελληνικής επανάληψης
Η ελληνική τηλεόραση έχει μπει σε loop. Ένα καθημερινό déjà vu, όπου οι ίδιες σκηνές, οι ίδιες ατάκες, οι ίδιες ίντριγκες και τα ίδια οικογενειακά καβγαδάκια παίζουν ξανά και ξανά.
Και ναι, υπάρχουν τιμητικές εξαιρέσεις – κανάλια που προσπαθούν, σειρές που ξεχωρίζουν, παραγωγές που αξίζουν. Αλλά η βασική εικόνα;
Ελλάδα 2025: Βλέπει ακόμα “Το Σόι σου”, “Οικογενειακές Ιστορίες” και “Κωνσταντίνου και Ελένης”.
Γιατί βλέπουμε συνεχώς τα ίδια;
-Φθηνό τηλεοπτικό υλικό: Μια επανάληψη δεν κοστίζει τίποτα.
-Τεμπελιά προγραμματισμού: “Βάλε κάτι που ξέρουμε ότι δούλεψε χωρίς κόστος .”
-Συνήθεια τηλεθεατών: Ο κόσμος συχνά θέλει κάτι “εύκολο” να παίζει στο background.
Αλλά ξέρεις τι άλλο είναι εύκολο; Να απενεργοποιήσεις την τηλεόραση και να πας TikTok.
Τηλεόραση: Τηλεοπτικό ψυγείο
Τα ελληνικά κανάλια λειτουργούν σαν… ψυγείο παλιό το ψυγείο της γιαγιάς μας . Ανοίγεις και βρίσκεις το ίδιο ταπεράκι με παστίτσιο για πέμπτη μέρα. Θες κάτι άλλο, αλλά τελικά το ξανατρώς. Όχι γιατί το αγαπάς — αλλά γιατί δεν έχεις κάτι άλλο.
Οικογενειακές Ιστορίες – Η τηλεόραση της φθηνής έντασης
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα «εύκολου περιεχομένου» από τις Οικογενειακές Ιστορίες.
Μια σειρά που έχει τόσα επεισόδια – και τόσες επαναλήψεις – που πλέον δεν ξέρεις αν παίζει νέο επεισόδιο ή εκείνο που είχες δει… στον στρατό.
Παίζει καθημερινά – συχνά 2 και 3 φορές τη μέρα. Το στόρι; Πάντα το ίδιο.
• Ήσυχη οικογένεια
• Μυστικό που αποκαλύπτεται
• Καβγάς στο σαλόνι
• “Μαμά, δεν είναι αυτό που νομίζεις”
Σαν να βλέπεις True Crime χωρίς το crime.
Το Σόι σου – Η κωμωδία που έγινε κατοικία
Αν το “Σόι σου” ήταν άνθρωπος, θα είχε βγάλει σύνταξη και θα έκανε ταξίδια με γκρουπ. Αν ήταν σπίτι, θα είχε ανακαίνιση από την Πολεοδομία. Αν ήταν κανάλι… θα ήταν ο ALPHA.
Η σειρά παίζει τρεις φορές την ημέρα. Κάθε μέρα. Μερικές μέρες – ναι, αυτό είναι αλήθεια – παίζει πρωί, μεσημέρι και απόγευμα με διαφορετικά επεισόδια.
Δεν είναι επανάληψη. Είναι μόνιμη εγκατάσταση.
Και φυσικά, το κοινό χαμογελάει – γιατί έχει συνδεθεί με τους χαρακτήρες. Αλλά κι αυτό το χαμόγελο… κάπου ξεθωριάζει όταν είναι η πέμπτη φορά μέσα στη βδομάδα που βλέπεις την Αλεξάνδρα να φωνάζει στο τραπέζι.
Και τώρα;
Το κοινό δεν έχει πρόβλημα με την επανάληψη. Έχει πρόβλημα με την κατάχρηση.
Και όταν ένα πρόγραμμα παίζεται πιο συχνά κι από διαφήμιση σφουγγαρίστρας, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Συμπέρασμα:
• Ναι, η επανάληψη έχει θέση.
• Ναι, όλοι αγαπάμε λίγο “Σόι σου” και λίγο “Ιστορίες”.
• Αλλά όχι έτσι. Όχι κάθε μέρα. Όχι όλη μέρα.
Η ελληνική τηλεόραση δεν χρειάζεται να ανακαλύψει τον τροχό. Αρκεί να ξεκολλήσει από το repeat.
Γιατί το κοινό, όταν το βαρεθεί… δεν αλλάζει κανάλι. Απλά κλείνει την τηλεόραση.
