Μια «σύγχρονη λαϊκή πολυκατοικία» κλεισμένη σε μια ταράτσα, έχει στήσει ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος μίλησε για τα νούμερα της επιθεώρησης και τα τραγούδια του, ενώ αποκάλυψε και πώς ένιωσε στα 16 του, όταν αποφάσισε να παρουσιάσει τη δουλειά του στον Μάνο Χατζιδάκι.
«”Η ταράτσα του Φοίβου” ήταν να τελειώσει δύο χρόνια πριν, είχαμε πει κάτσε μη βαρεθούμε και ρουτινιάσουμε, αλλά με το που έσκασε το lockdown, σαν ζαλισμένα κοτόπουλα βρεθήκαμε με τον Αλευρά πέρσι και λέμε, δεν γίνεται αυτό το καλοκαίρι να μην βγούμε να πούμε πώς περάσαμε. Φέτος, μετά το εξάμηνο lockdown, όταν άρχισα να παίρνω φίλους όλοι έλεγαν πάμε εκεί. Είναι κάπως σαν στέκι», δήλωσε αρχικά στο «φλΕΡΤ» και συνέχισε:
«Είμαι και λίγο ηθοποιός από το παράθυρο, είχα δώσει και στο Εθνικό όταν ήμουν 18 αλλά δεν πέρασα. Είχα μέσα μου αυτήν την ιστορία. Όσο βασανιζόμουν με την κιθάρα, άλλο τόσο αποστήθιζα θεατρικά κείμενα ή πήγαινα σε παραστάσεις. Υπήρχε αυτό το μπέρδεμα και γι αυτό με έλκυαν πολύ πρόσωπα σαν τον Αττίκ ας πούμε, που ήταν τροβαδούρος της στιγμής. Μου άρεσε ο σκελετός και έλεγα ότι η Αθήνα είναι αυτό το πράγμα, βάζεις χαλίκι, καρέκλα, έχεις τον ουρανό από πάνω σου, αρχαία γύρω σου και ταυτόχρονα τα κορίτσια στις πολυκατοικίες, είναι όπως τα κορίτσια της δεκαετίας του ’30 και ’40, μόνο που χορεύουν άλλα τραγούδια μπροστά στον καθρέφτη. Το υλικό μιας σύγχρονης λαϊκής πολυκατοικίας δεν έχει αλλάξει και είπα πάμε να την κάνουμε ταράτσα. Αυτό ήταν το έναυσμα. Φέτος θα δείτε πρώτοι την τελετή λήξης των 200 ετών από την Γιάννα Αγγελοπούλου, τι θα μπορούσε να κάνει ένας σημερινός άνθρωπος αν πήγαινε στο Διαφάνι κ.α. αλλά πάντα η ταράτσα είχε αυτήν την ελευθερία».
Για το ποια στιγμή της επικαιρότητας μπορεί να γίνει νούμερο και ποια τραγούδι, απάντησε: «Νούμερο πρέπει να γίνεται κάτι που την επόμενη χρονιά δεν θα το θυμάται κανείς. Να πάρεις το εφήμερος, να βουτήξεις μέσα του και να ζήσεις λίγο τη μαγεία του, αυτό που είναι έντονο τώρα, που το είδες χθες και θα σου πω σήμερα ένα αστείο για αυτό. Το τραγούδι κινείται πιο αργά, ο χρόνος κατανάλωσής του είναι πιο μακρινός από τη μέρα που γεννιέται. Ένα πολιτικό, ιστορικό ή επικαιρικό γεγονός που μπορεί να κρατήσει ένα τραγούδι έχει μια τραγικότητα που δεν είναι εξαντλητική. Σπανίως έχω γράψει επικαιρικά τραγούδια, ας πούμε έχω γράψει ένα τραγούδι για την επίσκεψη του Κλίντον στην Ελλάδα, το θεώρησα αρκετά συμβολικό, ή σε αυτόν τον δίσκο τώρα έχω ένα τραγούδι που μου βγήκε σαν αναστεναγμός, την μέρα της δίκης της Ελένης Τοπαλούδη. Αλλά αυτά τα γεγονότα δεν αφορούν μια επιδερμική επικαιρότητα, είναι πράγματα που μας απασχολούν πολλές δεκαετίες πριν και θα μας απασχολούν και μετά».
Όσο για τον Μάνο Χατζιδάκι: «Θυμάμαι τον εαυτό μου να προβάρω στο τρόλεϊ που πήγαινα στο σπίτι του τα πάντα. Τελικά του είπα το χειρότερο, πήγα εκεί με μια ανάσα και του είπα “Γεια σας κ. Χατζιδάκι είμαι συνάδελφός σας και θέλω να ακούσετε το έργο μου”», αποκάλυψε.
https://streamable.com/ucpqzs
