Τον Αλέκο Συσσοβίτη υποδέχτηκαν η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος.
Οι μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια είναι ανεξίτηλες, συγκίνηση νιώθει κανείς. Ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα. Θυμάσαι και τα σκληρά και μερικές φορές – ως συνήθως – πιο πολύ θυμόμαστε τα σκληρά και τα πικρά που επισκιάζουν τις χαρές και τα θετικά της ζωής.
«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι 40 τετραγωνικά, τετραμελής οικογένεια. Δεν είχα δωμάτιο εγώ, στην κουζίνα μεγάλωσα. Στο ντιβάνι της κουζίνας κοιμόμουν, ξύπναγε ο πατέρας μου να πάει στην οικοδομή, εγώ κοιμόμουν. Έχω θυμηθεί να διαβάζω στην τουαλέτα.
Έμεινα εκεί μέχρι που έφυγα, πήγα στρατό, γύρισα, μέχρι τα 25».
«Αν μεγαλώνεις σε φτωχή οικογένεια και αναγκάζεσαι να δουλεύεις από πιτσιρικάς και μαθαίνεις να είσαι πάνω στο τρένο, να χτίζεις τη ζωή σου, να μάχεσαι καθημερινά, να μην σε παίρνει κάτω η κατάθλιψη, να στέκεσαι στα πόδια σου, όλο αυτό μπορεί να σε προετοιμάζει για κάτι που μπορεί να μην ξέρεις τι είναι».
«Η μαμά μου τραγούδαγε Μαρία Κάλλας στο μπάνιο. Ήταν υπηρέτρια μικρή και μεγάλωσε σε ένα σπίτι που έπρεπε να φροντίσει ένα κοριτσάκι που έκανε Γαλλικά και πιάνο και έμαθε αυτή πράγματα που δεν θα τα μάθαινε ποτέ».
«Όταν μεγάλωσα και μου δόθηκε το δικαίωμα να παίξω στο σινεμά, μετά δεν είχα το χρονικό περιθώριο να πάω σε δραματική σχολή, δεν είχα ούτε τα χρήματα. Όμως, δεν είχα την πολυτέλεια να κάτσω σε ένα σπίτι, κάποιος να με πληρώνει, να πηγαίνω 10 ώρες στις δραματικές σχολές. Βγήκα στο μεροκάματο, έπρεπε να δουλεύω και να ζήσω».
«Δεν έχω υλικά απωθημένα, έχω πέντε μηχανές, γιατί μου αρέσουν οι παλιές μηχανές, σε αξία είναι σαν μία μηχανή».
