Την καρδιά της άνοιξε η Άριελ Κωνσταντινίδη στην εκπομπή Στούντιο 4 και αναφέρθηκε στη σχέση που είχε με την μητέρα της, η οποία έπασχε από ναρκισσιστική διαταραχή.
Όπως εξομολογήθηκε, η ελευθερία της ήρθε το 2008 όταν αποφάσισε να επισκεφθεί ψυχίατρο και να ξεκινήσει τη διαδρομή της ψυχοθεραπείας κρατώντας αποστάσεις από τη μητέρα της.
Ανάμεσα στις αποκαλύψεις της ήταν και το γεγονός ότι στα 29 της προχώρησε σε άμβλωση καθώς θεώρησε ότι έπρεπε να σώσει το παιδί της, μιας και η μητέρα της δεν τη θεωρούσε άξια να αναλάβει το μεγάλωμα του παιδιού.
Άριελ Κωνσταντινίδη: Ξεκαθάρισε για τον Κώστα Κιμούλη – «Είναι οικογενειακή υπόθεση…»
«Είμαι πολύ ήρεμη, είμαι χαρούμενη, το απολαμβάνω γιατί αυτό ήθελα. Στα αγόρια είχα πολλές ανησυχίες και άγχη. Με έσωσε από παραπάνω άγχος. Είμαι και της σχολής ότι είναι μέρος της διαδικασίας όλα, θα περάσει.
Ταλαιπωρήθηκα με τα δίδυμα αλλά δεν είχε να κάνει με τις εξωσωματικές. Δεν το εστίασα ποτέ σε αυτό αλλά με τη δική μου απόφαση ότι θα είμαι μια κατάλληλη μαμά. Μου πήρε καιρό! Μεγάλωσα με μια μαμά που ήταν ναρκισσιστική προσωπικότητα. Αλλά υπήρχε αυτή η διαταραχή που ήταν έντονη. Έχει να κάνει πολύ με το μυαλό σου και την αντίληψή σου.
Είμαι συνεχώς ότι έχω το δικαίωμα ότι σε έφερα στη ζωή άρα θα σε πάρω, θα μου αποδεικνύεις ότι με αγαπάς, ότι από εμένα εξαρτάσαι. Ενώ το διπλό μήνυμα ήταν το πόσο σε χαίρομαι, ταυτόχρονα να παθαίνει διάφορα. Νοσοκομεία, εντατικές. Έμπαινε σε ταραχή και απόσυρση για να με πάρει πίσω. Μόνο εκείνη είχε δικαίωμα να παίρνει χαρά.
Το περιβάλλον τη θαύμαζε, ήταν όμορφη, σαγηνευτική, έξυπνη. Οπότε ήρθα ένα παιδί φουλ σε συναίσθημα και του να νιώθω με μια γυναίκα που ήταν παγωμένη. Ήρθα σαν “σώζω τα πάντα”. Ένα σπίτι λυπημένο, σε κατάθλιψη. Ήρθα ένα τρίτο παιδί που το αφήγημα ήταν “ένα λάθος”. Μεγάλωνα να ακούω αυτό το “λάθος που δεν πρόλαβα”.
Αυτό που ήταν πολύ δύσκολο για μένα και για αυτό οι Τέχνες ήταν ένας δρόμος, ένα καταφύγιο, ένα φως. Ήταν μια μεγάλη στεναχώρια γιατί στο σχολείο ήθελα να ασχοληθώ με την ψυχολογία και ήταν σαν να μην έχω την επιλογή. Η μητέρα μου ήταν συνεχώς “δεν θα σε πάω για να με ξεφτιλίσεις”. Σε εμένα έπαιξε ρόλο η κριτική, ήταν συνεχώς “γιατί γελάς; δεν αξίζει”. Ήταν ένα περιβάλλον που δεν μπορούσα να εκφραστώ».
