Στο νοσοκομείο παραμένει ο γνωστός μουσικός, Άρης Μουγκοπέτρος, μετά τον τραυματισμό του από έκρηξη κροτίδας στο χέρι του κατά τη διάρκεια πασχαλινού γλεντιού, με αποτέλεσμα να χάσει δύο δάχτυλα.
Ο διάσημος καλλιτέχνης, ο οποίος έχει στο πλευρό του την οικογένειά του αλλά και ανθρώπους που τον ακολουθούν, μίλησε για τη δύναμη που παίρνει από την στήριξη και την αγάπη του κόσμου, ενώ στο πλευρό του βρέθηκε και η Ιωάννα Παλιοσπύρου προκειμένου να του συμπαρασταθεί.
«Με την αγάπη τους μου δίνουν δύναμη για να είμαι σίγουρος μέσα μου ότι θα επιστρέψω και θα επιστρέψω δριμύτερος. Θα κάνω ό,τι μπορώ, θα κάνω αυτό που ξέρω και με μάθανε οι δικοί μου, αυτό που μου έμαθε ο πατέρας μου από μικρός, οι θείοι μου, τα αδέρφια μου, η γυναίκα μου, τώρα τα παιδιά μου, οι φίλοι μου, οι πραγματικοί φίλοι μου, για να είμαι εκεί και να τους δώσω αυτό που έχουν μάθει όλα αυτά τα χρόνια.
Θες με δύο χέρια, θες με ένα, εγώ θα ξαναπαίξω, δεν θα το βάλω κάτω, είναι αυτό που από την πρώτη στιγμή, από 10 χρόνων, έπιασα ένα κλαρίνο στα χέρια μου και είπα ότι αυτό θα είναι η δουλειά μου ασυναίσθητα, έτσι θα πω και τώρα ότι, αν με ακούει τώρα ο πατέρας μου, θα του πω ότι εγώ θα ξαναπαίξω για αυτόν.
Όσοι ξέρουν, ξέρουν πολύ καλά ότι οι τελευταίες γιορτές μου το Πάσχα, δεν πήγαινα καθόλου στην Ανάσταση γιατί φοβόμουν αυτές τις κροτίδες και όλα αυτά, και τώρα ένας λόγος παραπάνω που είχα και τα παιδιά μου. Οι δύο εφιάλτες που είχα πάντα στη ζωή μου ήταν όταν εγώ πέσω σε έναν γκρεμό και όταν εγώ κάτι ανατιναχτεί δίπλα μου και χάσω τα χέρια μου. Το δεύτερο το έζησα πραγματικά στο χειρότερό του σενάριο. Δεν υπήρχε περίπτωση να ξέρω εγώ ότι είναι κάτι τέτοιο. Έχω αναφέρει ότι νόμιζα ότι είναι αυτό που βάζουνε στις τούρτες, νόμιζα ότι είναι αυτό που πετάει, ο πυρσός στις τούρτες.
Προφανώς αυτό όταν το άναψα εγώ, που ξαναλέω το άναψα εγώ και παίρνω όλη την ευθύνη για αυτό και θέλω ό,τι είναι σε αυτό το κομμάτι να το χρεωθώ. Αλλά όμως δεν χρωστάω και κάτι να χρεωθώ κάτι όταν ο άλλος με παρέπεμψε να το ανάψω αυτό δύο και τρεις φορές. Και εγώ εντάξει… παρόλα αυτά στεναχωρήθηκα γιατί επειδή ξέρω πώς έχει γίνει, περίμενα να ‘ρθει, να είναι έξω από την πόρτα μου, να μου πει αυτός ο άνθρωπος μία συγγνώμη δηλαδή, δεν ήθελα κάτι άλλο. Δεν ήθελα ούτε το κακό του ούτε τίποτα. Και μόλις βλέπω ότι έχει πάρει όλη αυτήν τη διάσταση όλο αυτό το πράγμα, λέω ο Θεός ξέρει.
Δεν γίνεται να μην γυρίσω. Θα τα καταφέρω».
