Στην εκπομπή «Μαμά-δες», ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για άγνωστες στιγμές από την παιδική του ηλικία, καθώς και για τη σχέση του με τους γονείς και τον αδελφό του, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή.
Ο δημοσιογράφος αναφέρθηκε στους γονείς του, που τον απέκτησαν σε πολύ νεαρή ηλικία, και μοιράστηκε σημαντικές εμπειρίες από τη ζωή του, οι οποίες τον βοήθησαν να διαμορφωθεί ως προσωπικότητα.
Ζωή Κρονάκη: «Δεν έχουμε επικοινωνία με τον Δημήτρη Γιαγτζόγλου»
«Δεν ξέρω αν ήμουν παιδί της μαμάς ή του μπαμπά. Ήμουν παιδί του εαυτού μου. Μου άρεσε να έχω αυτονομία και ποτέ δεν είχα κρεμαστεί πίσω από τους γονείς μου», δήλωσε ο Δημήτρης, αποκαλύπτοντας την επιθυμία του για ανεξαρτησία ήδη από μικρή ηλικία. Όσο για τη σχέση του με τον αδελφό του, ανέφερε: «Με τον αδερφό μου είχα ιδιαίτερη σχέση, αλλά μέχρι εκεί. Ήθελα να είμαι μόνος μου, αρκεί να είχα αυτοκινητάκια».
«Είχα τρελούς γονείς με την ωραία έννοια, μας έπαιρναν από την Αθήνα και εξαφανιζόμασταν. Όταν γύριζα και γράφαμε την πρώτη έκθεση, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές με θεωρούσαν τρελό. Δεν ήξεραν καν πού είναι η Λέρος και οι Λειψοί». Η εμπιστοσύνη που του έδειχναν οι γονείς του ήταν καταλυτική για την ανάπτυξή του.
Στη συνέχεια μίλησε ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου για την απώλεια του πατέρα του και του αδερφού του.
«Οι γονείς μου ήταν το μόνο ζευγάρι της παρέας που είχε κάνει νωρίς παιδιά», τόνισε, θυμούμενος τις στιγμές που περνούσε μαζί τους. «Όποτε καθόμασταν στο τραπέζι, ποτέ δεν είχαμε το δικαίωμα να ζητήσουμε κάτι, έπρεπε να κοιτάξουμε στα μάτια τη μητέρα μας για να μας ρωτήσει».
«Μείναμε μόνοι πια, η μητέρα μου κι εγώ, δεν ζουν οι άλλοι δύο. Αυτό σε κάνει να αξιολογήσεις σχέσεις, να θες να προλάβεις να κάνεις και να πεις πράγματα». Όσο για τις καθημερινές τους στιγμές, μοιράστηκε ότι η καλύτερή τους στιγμή είναι όταν πηγαίνουν μαζί στο σούπερ μάρκετ, όπου η μητέρα του πάντα γεμίζει το καρότσι χωρίς να ξέρει τι χρειάζονται».
«Πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο στους δικούς μας ανθρώπους», υπογράμμισε κλείνοντας ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου, καλώντας τους ακροατές να μην παραμελούν τους γονείς τους. «Ό,τι δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε μικρότεροι, τουλάχιστον τώρα ας είμαστε μαζί τους και μεγαλώνοντας, αυτοί νομίζω ότι το έχουν περισσότερη ανάγκη».
