Με αφορμή την έντονη φετινή του παρουσία τόσο στην τηλεόραση όσο και στο θέατρο, ο Δημήτρης Πετρόπουλος παραχώρησε μια ειλικρινή και ουσιαστική συνέντευξη στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη Σίσσυ Μενεγάτου.
Ο ταλαντούχος ηθοποιός δεν μίλησε μόνο για τα επαγγελματικά του, αλλά άνοιξε την καρδιά του και για πιο βαθιά, υπαρξιακά ζητήματα, αποκαλύπτοντας τη φιλοσοφική στάση που έχει υιοθετήσει απέναντι στον θάνατο.
Μου είπες ότι δεν φοβόσουν το θέατρο από παιδί. Έχεις περάσει πολλές φορές ξυστά δίπλα του και τη γλίτωσες. Στα 38 σου χρόνια αντιμετώπισες τον καρκίνο, λίγο πριν από τα 50 σου μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση…
Είναι μακρύς ο κατάλογος. Μετά πέρασα ένα αυτοάνοσο, έκανα μια «βουτιά» από μεγάλο ύψος στη σπηλιά του Ευριπίδη στη Σαλαμίνα σε γύρισμα, είχα ένα τροχαίο ατύχημα.
Έχεις νιώσει την… ανάσα του θανάτου.
Ναι, αλλά δεν το έχω πάρει τοις μετρητοίς. Δηλαδή, πρέπει να είναι λίγο σαν τον «Άνθρωπο με το λουλούδι στο στόμα» του Πιραντέλο. Ο θάνατος περνάει και μου αφήνει… επισκεπτήρια για να δηλώσει την παρουσία του. Όμως, αισθάνομαι ότι έχω κι εγώ έναν φύλακα – άγγελο προστάτη, οπότε ανάμεσα μας υπάρχει και μια τρίτη ισχυρή παρουσία. Τι τραβάει με μένα ο φύλακας – άγγελος μου, έχει τρελαθεί! Εγώ όμως έχω το καλό ότι τα σημάδια δεν τα ερμηνεύω αρνητικά. Δεν «κακοβάζω», που λέει ο λαός. Ο θάνατος δεν είναι και κάτι τρομερό. Αυτό είναι αναπόφευκτο και θα συμβεί.
Υπήρξαν στιγμές που λύγισες;
Όχι, δεν λύγισα σε καμία δύσκολη στιγμή. Ακούγεται ηρωικό αλλά δεν είναι. Περισσότερο λυγίζω από μια σχέση που αποδεικνύεται αμφίβολης ποιότητας παρά από προβλήματα υγείας.
Άρα δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα στο συναισθηματικό κομμάτι;
Οι θάνατοι έχουν πολλές μορφές, δεν είναι μόνο ο σωματικός θάνατος. Έχει πολλούς μικρούς θανάτους η ζωή, που είναι ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Καταλαβαίνω ότι ο σωματικός θάνατος ισοδυναμεί στο κεφάλι μας με το τέλος της ζωής, γι’ αυτό τον πριμοδοτούμε. Ο θάνατος θα έρθει, συνήθως απροειδοποίητα, αλλά υπάρχουν χίλιες δυο απογοητεύσεις και ματαιώσεις που μοιάζουν με μικρό θάνατο Όταν πεθαίνει η ελπίδα, όταν σκοτεινιάζει η προοπτική, όταν συμβαίνουν όλα αυτά που λέμε και ξαναλέμε για το τώρα με τις κοινωνικές συνθήκες, τις οικονομικές, τη θολούρα στον πλανήτη, τις ισορροπίες που δεν βρίσκουν έναν τρόπο να ζυγιαστούν καλά και ζούμε μια διαρκή αναταραχή, την κουράζουν την ψυχή όλα αυτά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
