Η Ειρήνη Τάσσου η τηλεοπτική «Αριάδνη» στη «Γης της ελιάς» σε συνέντευξη που παραχώρησε αποκάλυψε πώς από τη Νομική πέρασε στην υποκριτική ενώ μίλησε και για τη συμμετοχή της στη σειρά του Mega.
Πώς βρέθηκες στη «Γη της Ελιάς»;
Προσπαθούσα να βρω κάστινγκ και δουλειές, να καταλάβω τι θέλω και τι δεν θέλω, είχα μπλέξει και σε κάποιες οντισιόν για παιδικό θέατρο και είδα ότι δεν είναι για μένα, γιατί ναι μεν αγαπάω πολύ τα παιδάκια, αλλά η πολλή συναναστροφή μαζί τους με πνίγει. Εφτασα και στις τελικές επιλογές για κάποιες άλλες δουλειές, έφαγα και την κρυάδα μου, το οποίο είναι καλό γιατί το να πηγαίνεις σε κάστινγκ στο ξεκίνημά σου είναι κάτι πολύ αγχωτικό κι εμένα κάθε φορά έτρεμε το είναι μου. Οπότε είναι κάτι που πρέπει να μάθω να διαχειρίζομαι γιατί έτσι θα μπορέσω να κάνω βήματα στη ζωή μου. Τελικά μου έδειξε μια συμφοιτήτριά μου το site του Ανδρέα Γεωργίου, το οποίο μου έλυσε τα χέρια, γιατί δεν χρειαζόταν να πάρω τηλέφωνο για να ζητήσω ακρόαση, απλά να ανεβάσω το βιογραφικό μου και να κάνω αίτηση σε όποια κάστινγκ βάζει η εταιρεία του. Οπότε με κάλεσαν, έκανα δοκιμαστικό για έναν ρόλο και μετά μου τηλεφώνησαν για να μου πουν ότι πήρα τη δουλειά, αλλά για άλλον ρόλο, αυτόν της Αριάδνης.
Γιατί όμως ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
ΕΙ.Τ.: Στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω με τι θέλω να ασχοληθώ στη ζωή μου. Πάντα ήθελα να κάνω κάτι που να είναι πολύ δυναμικό. Στην εφηβεία μου, για να καταλάβεις, έκανα αγωνιστικό kick boxing. Ενώ μπορώ να λειτουργήσω ομαδικά, κάνω πιο πολλά πράγματα όταν βρίσκομαι στη μοναξιά μου. Κι αναρωτιόμουν ποιο είναι αυτό το επάγγελμα που σου επιτρέπει να εκφράσεις τον εσωτερικό σου ψυχισμό, όταν έχεις τέτοια συναισθήματα που μερικές φορές νιώθεις ότι κρέμονται από τη γλώσσα σου και δεν μπορείς να τα βγάλεις προς τα έξω. Ή ποιο είναι το επάγγελμα που δεν σε αναγκάζει να κλείνεσαι κάθε μέρα σε ένα γραφείο, που σου επιτρέπει να μη σε νοιάζει με τι διάθεση θα ξυπνήσεις το πρωί και σε βάζει στη διαδικασία να ξεψαχνίσεις με τέτοιον τρόπο την ψυχή σου που στο τέλος να μην ξέρεις τι είσαι. Νιώθω ότι η ζωή είναι μικρή και ανούσια και χρειαζόμουν να δημιουργήσω έναν ουτοπικό κόσμο στο μυαλό μου για να καταφέρω να επιβιώσω. Οι ηθοποιοί είναι σαν να βρίσκονται σε ένα μικρό χωριό, όπου όλοι είναι «τρελοί» και παίζουν. Δηλαδή παίζεις για επάγγελμα. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για μένα. Και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πλησιάζω να πω ότι είμαι ευτυχής.
Οι γονείς σου το αποδέχτηκαν;
Προσπαθούν ακόμα να συνηθίσουν στην ιδέα. Οχι τόσο η μητέρα μου όσο ο πατέρας μου, που επειδή είναι άνθρωπος των επιχειρήσεων, της λογικής, δεν μπορεί να αντιληφθεί 100% αυτό που είμαι, κι εγώ δεν μπορώ να του το εξηγήσω. Το αποκαλεί χόμπι, οπότε υπάρχει κάποια σύγκρουση.
Διαβάστε επίσης
Η γη της ελιάς: Η κοινή σκηνή Μαρίνας – Αριάδνης και η αναπαράσταση του Κωνσταντίνου και Ελένης
