Καλεσμένη στην εκπομπή Γειά σου βρέθηκε η Ελένη Ράντου και παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Η ηθοποιός μιλά για τα παιδικά της χρόνια, την αγάπη που προσφέρει στους δικούς της ανθρώπους και το πως αυτό μπορεί να «πνίξει» τον άλλον.
«Με έχει χαράξει. Σε όλα μου τα έργα έχω μια βαλίτσα και δεν ήξερα γιατί. Και συνειδητοποίησα ότι αντί για πορτ μπεμπέ με έβαζαν σε μια βαλίτσα και την έκλειναν κιόλας. Φαντάζομαι μου άφηναν και λίγο ανοιχτό να αναπνεύσω. Έχω μια εικόνα που να είναι μια καρέκλα σκηνοθέτη στην κουζίνα και να είναι η βαλίτσα εκεί.
Η κάθε γενιά κάνει το αντίστροφο από ότι κάνει στην ίδια. Θυμάμαι που έλεγε η μάνα μου να λέει να μην περάσουμε ότι πέρασαν και εμείς τα παιδιά μας να μην περάσουν ότι εμείς. Περάσαμε στην υπερπροστατευτικότητα. Νιώθω ότι σχεδόν τα πνίξαμε τα παιδιά. Ένιωθα ότι δεν ήθελα να ταλαιπωρηθεί όσο εγώ. Δεν ήθελα να την κουράσει η εφηβεία της όσο κούρασε εμένα. Θυμάμαι να έχω στο νου να το πάω εγώ το παιδί να μην περπατήσει τόσο. Ξυπνούσα στις 6 γιατί στις 8 πήγαινα στο πανεπιστήμιο και θυμάμαι αυτή τη διαδρομή 1,5 ώρα με το λεωφορείο. Μετά να πηγαίνω δραματική σχολή. Και όλο αυτό μου έκανε τέτοια κούραση! Όταν βρέθηκε η κόρη μου σε αυτό έλεγα να την πάρω εγώ να μην κουραστεί. Γιατί είχα στο νου μου τι τραβούσα εγώ.
Οι γονείς μου δεν είχαν την οικονομική άνεση να συντηρηθώ στη Γαλλία και συνέχισε για καλό μάλλον εδώ. Το πρώτο πράγμα που έλεγα στην κόρη μου είναι να φύγει έξω και να κάνει ό,τι όνειρο θέλει και θα το στηρίξω. Η κόρη μου δεν ήθελε να φύγει. Κάνουμε τα αντίστροφα από ότι έχουμε βιώσει. Δεν θέλουμε να υποστεί την ίδια μεταχείριση το ίδιο μας το παιδί.
Στην δική μας περίπτωση σε εποχές μη πολέμου και λιγότερης στέρησης είναι πνικτικό για ένα παιδί. Ήμουν αποφασισμένη πως ό,τι όνειρο και αν έχει θα το στηρίξω μέχρι εκεί που δεν παίρνει».
Η έκπληξη του βαφτιστηριού της και η αγάπη για την Αφρική
«Όταν μου το ζήτησε η μαμά του να πάμε ήταν αμέσως ναι. Αγαπάω πολύ την Αφρική! Βρεθήκαμε στο ορφανοτροφείο που ήταν το μεταβατικό μέρος και είχε μια διαδικασία να παίρνεις το παιδί. Πρέπει να βοηθήσεις το ορφανοτροφείο. Κάθε ένας που παίρνει ένα παιδί, ηθικά βοηθάει και τα άλλα. Παίρναμε και άλλα παιδιά και πηγαίναμε για φαγητό, να κάνουν εξετάσεις. Μου άνοιξε ένας κόσμος ολόκληρος. Ήταν από τις εμπειρίες που έκανα δύο μήνες να συνέλθω.
Με τους ανθρώπους που αγαπάω σχεδόν τους πνίγω από την πολλή φροντίδα. Ειδικά μεγαλώνοντας μετά από τόσα χρόνια και μεγαλώνοντας και οι ίδιο τον Βασίλη τον έχω έγνοια, νιώθω ότι με χρειάζεται. Μου είναι σημαντικό, σχεδόν ναρκισσιστικό το να με χρειάζονται. Παίρνω δύναμη. Νομίζω ότι αν δεν θα με χρειάζεται κάποιος με παραλύει, με ευνουχίζει. Έχω συνδυάσει την ταυτότητά μου με τη φροντίδα κάποιου. Το να μην φροντίζω την Νικολέτα είναι αναπηρία για εμένα.
Υπήρχε πάντα μια αίσθηση ότι το ενδιαφέρον του Βασίλη δεν έχει χαθεί. Ακόμη και στην άλλη άκρη του κόσμου να είναι ήξερα ότι το ενδιαφέρον του είναι ανά πάσα στιγμή στο 100. Δεν ένιωσα στα 30 χρόνια ούτε μια στιγμή ότι μπορεί να αδιαφόρησε. Ακόμη και αν έχουμε μια εβδομάδα να μιλήσουμε.
Αν θες να κρατήσεις μια σχέση συντροφική είναι ιδανικό. Θαυμάζουμε ο ένας τον άλλον! Είμαστε εγκεφαλικοί και οι δύο. Ήρθα στην πρεμιέρα και μου λέει “Δεν σε θαύμασα, σε ζήλεψα. Γιατί αυτό που κάνεις εσύ, σε εμάς αλλάζουν τα τραγούδια. Εσύ το κάνεις χωρίς να αλλάζεις τα τραγούδια».
Διαβάστε επίσης
Fame Story: Δυνατές ερμηνείες, συγκινήσεις και ένα αίτημα που δεν έγινε δεκτό
