Καλεσμένη στην τελευταία εκπομπή του ERT Backstage βρέθηκε η Έμιλυ Κολιανδρή και μιλά για τις δύσκολες συνεργασίες της, την Ηλέκτρα, αλλά και την επανάσταση που έκανε η ίδια σε μικρή ηλικία.
«Ήταν δύσκολη η συνεργασία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή. Όσο περνάνε τα χρόνια σκέφτομαι ότι, επειδή ήταν απαιτητική εργασία, εμπίπτει στα όρια της κακοποίησης; Ήταν ένας τεράστιος καλλιτέχνης που δεν ξέρω πόσοι υπάρχουν πια. Αφού δουλέψαμε μια δυο φορές, ερχόταν στις παραστάσεις να μας και ήταν πάντα ένα γεγονός. Και όταν έφυγε σκεφτόμουν “τώρα ποιος μπορεί να έχει τέτοια επίδραση πάνω μου;”. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί να έχει κάποιος τόση επιρροή πάνω μου. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεται αναίμακτα, να γίνετε και παρέα. Αλλά αυτός ο τρόπος ο πιο επιφανειακός, πεθαίνει πιο γρήγορα.
Σε παραστάσεις που τραβάνε έξι μήνες, αν δεν ματώσεις, βασανιστείς, δεν έχεις περιθώριο να το κάνεις για πολύ καιρό. Δεν αντέχεις τον εαυτό σου. Αν δεν κινητοποιήσεις τον εαυτό σου, να βρεις κάτι άλλο να εκπλήσσεσαι. Όσους θαύμαζα ήρθαν με έναν τρόπο στη ζωή μου. Νιώθω τυχερό τον εαυτό μου που έχω αυτές τις συνεργασίες. Μπορεί αν έκανα άλλες επιλογές στο θέατρο, ίσως να είχα άλλη πορεία, καλύτερες οικονομικές απολαβές. Στις οντισιόν τα πήγαινα πολύ άσχημα, είναι σκληρό πράγματα η ακρόαση. Όταν κάποιος δουλεύει με κάποιους ανθρώπους τους ξέρει, αναπτύσσουν κοινούς κώδικες. Η ακρόαση είναι πολύ σκληρό πράγμα. Μου ήρθαν τα πράγματα έτσι όπως μπορούσα στην κάθε ηλικία που μπορούσα να αντέξω. Ήμουν σε δουλειές στο Εθνικό, σε πιο ομαδικές συνθήκες. Για τη δική μου ιδιοσυγκρασία, για τον δικό μου χαρακτήρα τα πράγματα έγιναν όπως θα έπρεπε να γίνουν».
«Κάποιες αποφάσεις που θα πάρει η Ηλέκτρα τις ξέρω αλλά από το τι συμπληγάδες θα περάσει για να γίνει αυτό, δεν το ξέρω.
Ήταν ένα από τα στοιχεία του σεναρίου που με γοήτευσε πολύ και όταν άρχισε να προβάλλεται η σειρά, αναγκάζεται, φορτώνεται ψέματα, μυστικά και πάθη του παρελθόντος και ζει μια ζωή που της επέβαλλαν. Μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστήσει τους γονείς της, την κοινωνία. Και μιλώντας με ανθρώπους συνειδητοποιώ με θλίψη ότι τα πράγματα δεν έχουν κάνει τόσο μεγάλα άλματα από τη δεκαετία του ’70 μέχρι τώρα. Πήρα πολλά μηνύματα από διάφορες γυναίκες ότι έχουν μια όμοια ιστορία με της ηρωίδας. Ότι συμβιβάστηκαν σε γάμους από προξενιά, με παιδιά που έπρεπε να τα φέρουν στη ζωή για να ικανοποιήσουν το κοινωνικό τους περιβάλλον. Ήταν πολλές ιστορίες που έμοιαζαν με της Ηλέκτρας.
Για αυτό αγαπήθηκε η ηρωίδα γιατί είναι ένα σύμβολο. Είναι μια γυναίκα της αρχής της δύσης της ζωής της, πάνω από 40 χρονών, που λέει δεν έχει τελειώσει η ζωή μου, είμαι καταδικασμένη να τελειώσει η ζωή μου έτσι.
Επιλέγοντας να κάνω αυτό το επάγγελμα που στη δική μου εποχή δεν ήταν και τόσο, ήταν πιο σύνηθες να σπουδάσω, να κάνω κάτι που είναι κοινωνικά αποδεκτό. Ήταν μια επανάσταση να το κάνεις αυτό. Οι γονείς μου ήταν ανοιχτόμυαλοι και υποστηρικτικοί που δεν χρειάστηκε να περάσω δια πυρός και σιδήρου για να κάνω το όνειρό μου. Αλλά ήταν απαραίτητο να κάνω και μια ακόμη σπουδή, που δεν την τελείωσα βέβαια.
Στον τομέα του έρωτα έχω ζήσει τα δράματά μου αλλά δεν έχω ζήσει τον ανικανοποίητο έρωτα που σε διαλύει. Ο έρωτας πάντα είναι ψυχοφθόρος, είναι μια αρρώστια. Μετά παίρνει μια άλλη μορφή, μεταλλάσσεται».
Διαβάστε επίσης
Ηλέκτρα τελευταίο επεισόδιο – Twitter: «Τι είδαμε μόλις; Από τα καλύτερα φινάλε της σεζόν»
