Η Βίκυ Σταυροπούλου ήταν καλεσμένη στο Στούντιο 4 και μίλησε για την περιπέτεια υγείας του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη.
«Είναι μια χαρά. Ήταν αγριευτικό, σοκαριστικό γιατί ήταν απρόσμενο. Ήταν αργά τη νύχτα. Εγώ ήμουν πάνω, ο Χρήστος κάτω για να δείτε πόσο τυχερός είναι. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο γκρουπ με την Ελένη Κούρκουλα.
Λέει ο Χρήστος ότι “έχω έναν πόνο στην καρδιά” και μετά από δύο λεπτά λέει σβήνω. Αν δεν μιλούσαμε στο τηλέφωνο δεν θα τον άκουγα.
Πήρα το 166 αμέσως. Έπαθε το έμφραγμα στο σπίτι και τη δεύτερη ανακοπή στο Γεννηματά. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Δεν είχαμε κάποιο σημάδι. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους γιατρούς που ακούω τους ανθρώπους και βρίζουν. Δεν ανταποκρίθηκαν μόνο στον Χρήστο.
Πήγε κι ήρθε ο άνθρωπος. Πέρασε κανένα μισάωρο, μια ώρα, που εντόπισαν το πρόβλημα και το αντιμετώπισαν αμέσως. Μετά ηρέμησα.
Πες ότι δεν ήμουν σπίτι ή ότι δεν τον άκουγα. Είναι τρομερό τι είναι η ζωή, πόσο σύντομη είναι. Αντί να ευγνωμονούμε την κάθε στιγμή, τα λέμε όταν συμβεί κάτι δυσάρεστο.
Δεν έκλαψα, είμαι ψύχραιμη. Μόνη μου ναι. Στους άλλους δεν το δείχνω, τις στεναχώριες τις περνάω μόνη μου».
«Η κανονικότητα γύρισε στο σπίτι μας. Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολα γιατί ο Χρήστος είχε πάρα πολλά νεύρα. Τα έκοψε όλα. Εγώ είχα χαρά που γύριζε και ο Χρήστος του έλεγες κάτι απλό και θύμωνε. Μου είπε τη δεύτερη μέρα “θα κόψω ένα χάπι” και όταν του έλεγα αν έχει ρωτήσει γιατρό φούντωνε! Μια τρέλα. Εκείνη την ώρα κάνεις πίσω, μετά λες τι ήθελα και το ρώτησα. Κράτησε ένα τριήμερο και ήταν τόσο αστείο. Πώς να το αντιμετωπίσω; Να του κακιώσω;
Βλέπεις αλλιώς τα πράγματα και είσαι λίγο προστατευτικός. Μετά από μια βδομάδα που γίνανε τα πράγματα όπως ήταν, του είπα “τι τρέλα είχες πάθει” και το κάναμε στους φίλους μας αναπαράσταση και γέλαγε».
«Με άλλαξε η περιπέτειά του. Καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Είχα απώλειες πολύ επώδυνες και ήμουν εκπαιδευμένη. Δεν μπορείς να κατανοήσεις τον πόνο, απλώς τον βιώνεις. Είναι μια εσωτερική διαδικασία. Δεν χρειάζεται να το μοιραστείς, το καταλαβαίνει ο άλλος. Προτιμώ να μοιράζομαι τη χαρά. Θέλω πρώτα να μεταβολίσω τη λύπη και μετά να την επικοινωνήσω. Οι κοντινοί μας άνθρωποι δεν ξέρουν μόνο το ύφασμα, ξέρουν και τη φόδρα».
