Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση με αφορμή το νέο της βιβλίο, Είμαι η Εριέττα, και μιλά για το πώς οι γονείς της προσπαθούσαν να της υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν και «κανονικοί» άνθρωποι στον κόσμο.
«Όταν τελείωσα το βιβλίο το σκέφτηκα πρώτη φορά, σίγουρα είσαι έτοιμη για αυτό. Ή θα το έκανα έτσι ή καθόλου. Ή θα έβρισκα το θάρρος να μοιραστώ πράγματα που θα με φέρουν σε δύσκολη θέση ή καθόλου. Ήταν μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή, δεν έχω πολλές μνήμες από την παιδική μου ηλικία. Τα παιδιά εκλαμβάνουν τη διαφορετικότητα και ειδικά σε αυτή την ηλικία η διαφορετικότητα είναι κάτι “επικίνδυνο”. Δυσκολεύει την ένταξή του στο σύνολο. Είμαστε όντα που έχουμε ανάγκη από τους συνανθρώπους μας και να νιώθουμε κομμάτι ενός συνόλου. Και εμένα αυτή ήταν η δυσκολία που μου πήρε χρόνια.
Πιάνω τον εαυτό μου να απολογούμαι γιατί δεν είναι κάτι που το επέλεξα, δεν είναι κάτι τέτοιο. Χίλιες φορές να γεννιέται ένας άνθρωπος στα χρήματα που έχει να προσφέρει κάτι παρά να χρησιμοποιεί τα χρήματα για άλλους λόγους. Σε ένα μεγάλο βαθμό το έχω αγκαλιάσει. Γεννήθηκα σε αυτό και δεν έχω συμβάλλει στην απόκτησή του είναι δύσκολο. Συνεχίζουν να μετρούν το οτιδήποτε κάνεις, είναι αυτό μπροστά. Θα πετύχεις κάτι που το έχεις δουλέψει αλλά το οποιοδήποτε επίτευγμα συνέχεια να είναι “χαίρω πολύ έχει λεφτά” κάπου χάνεσαι και ψάχνεσαι».
«Ο παππούς μου γεννήθηκε πολύ φτωχός άνθρωπος και ο πατέρας μου το ίδιο. Μοιράζομαι το πώς περιέγραφε και αντιμετώπιζε ο πατέρας μου τον πλούτο, δεν ήθελε να γίνουμε κακομαθημένα πλουσιόπαιδα κι αυτό δημιούργησε μια ενοχή. Οι άλλοι άνθρωποι που ενδεχομένως να βρίσκονται σε παρόμοια οικονομική κατάσταση και δεν προβληματίζονται δεν έχουν έρθει σε επαφή με το διαφορετικό. Οι φίλοι των γονέων μου ήταν με φυσιολογικούς ανθρώπους, που έβγαζαν έναν βασικό μισθό. Δεν έκαναν παρέα οι γονείς μου με ανθρώπους συγκεκριμένης τάξης. Η μητέρα μου ήταν στην ουσιαστική φιλανθρωπία. Να μιλήσει με τον καρκινοπαθή και να μην το μάθει κανείς. Και εκεί είχα την ευκαιρία να δω και την άλλη πλευρά. Ο πατέρας μου είχε εμμονή να μην ξεχάσει ότι εκεί έξω υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι».
