Σε μια ειλικρινή και συγκινητική συνέντευξη στη ROSA και τον Χρήστο Τζίφα, ο Γιώργος Καραμίχος μίλησε ανοιχτά για τη μάχη του με τον καρκίνο, την ανάγκη να σπάσει το ταμπού γύρω από τη νόσο και τον ρόλο που παίζει η επιστήμη στη σωτηρία ανθρώπινων ζωών.
Ο ηθοποιός μοιράστηκε τη δική του εμπειρία από τη στιγμή της διάγνωσης μέχρι την αποδοχή, τονίζοντας πως το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι μόνο η ασθένεια, αλλά και ο φόβος που την περιβάλλει.
Σε θαύμασα και σε θαυμάζω, για τον τρόπο που μίλησες για το ζήτημα της υγείας σου. Πώς κατάφερες να μπορείς να το κάνεις να μοιάζει ασήμαντο ή έστω λιγότερο τρομακτικό;
Με πέτυχε. Δεν είχα σκοπό να μιλήσω. Πριν διαγνωστώ με καρκίνο, με είχαν προσκαλέσει να μιλήσω για τον καρκίνο του μαστού, ως άνδρας σε ένα συνέδριο. Ήταν ένα συνέδριο που το θέμα του ήταν να μιλήσουν οι άνδρες για τον καρκίνο του μαστού. Για το πώς το βλέπουν οι άνδρες. Χωρίς να ξέρω ότι ο καρκίνος θα χτυπήσει τη δική μου την πόρτα. Πηγαίνουμε για να μιλήσουμε στο συνέδριο, και εγώ στο μεταξύ έχω κάνει ήδη το χειρουργείο, έχω αφαιρέσει ένα κομμάτι του πνεύμονά μου, γιατί είχα ήδη καρκίνο και εκείνη τη μέρα βγήκαν και τα αποτελέσματα της βιοψίας, που ήταν σχετικά θετικά. Ότι δηλαδή δεν είχε κάνει μετάσταση. Μέχρι εκείνη την ημέρα, δεν ήξερα αν θα ζήσω άλλους τρεις ή έξι μήνες. Δεν ήξερα τι να πω. Μπαίνοντας στο συνέδριο με πιάσανε όλες εκείνες οι γυναίκες και μου είπαν «πείτε το με το όνομά του σας παρακαλώ». Και αυτό έμεινε μέσα μου. Ήμουν ο τελευταίος ομιλητής. Και όταν ξεκίνησα να μιλάω, είπα ότι πρέπει να το πω με το όνομά του. Συνειδητοποιώ τότε, ότι έχω δει πρωτοσέλιδα να λένε «πέθανε από καρδιακή προσβολή» ο τάδε ή από ατύχημα. Όλα τα ονομάζουμε. Για τον καρκίνο, δεν λένε ποτέ από καρκίνο. Λένε πέθανε από την επάρατη νόσο. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα που ήταν για τη Φώφη Γεννηματά: «Για τον αγώνα της με την επάρατη νόσο». Είναι καταραμένη λέξη. Άρα εγώ που είχα καρκίνο ήμουν καταραμένος; Αυτό πάει πολύ πίσω και την επιστήμη. Γιατί για να βοηθήσουμε την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της, θα πρέπει να μην φοβόμαστε. Θα πρέπει να το αντιμετωπίσω σαν μια αρρώστια. Όπως ήταν παλιά το AIDS, που ήταν ο εχθρός, ο φόβος. Όπως έγινε η πανδημία, αλλά επειδή έπιασε όλο τον κόσμο και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις, προφανώς αντιμετωπίστηκε λίγο πιο άμεσα. Νομίζω, ότι αν τον πούμε με το όνομά του και αν βοηθήσουμε την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της και αν πείσουμε κάποιον υπουργό υγείας να ασχοληθεί πραγματικά, όλα θα πάνε καλύτερα. Το εύχομαι με τόσα συνέδρια που έχουμε κάνει πια. Ουρλιάζουν οι πνευμονολόγοι, η θωρακοχειρουργοί, οι ακτινολόγοι, ότι αυτό που σώζει ζωές είναι ο προσυμπτωματικός έλεγχος. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή ποσοστά ανθρώπων, που έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάθουν καρκίνο του πνεύμονα. Αν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν ένα προσυμπτωματικό έλεγχο και το ανακαλύψουν εγκαίρως, θεραπεύεται χωρίς να ξοδέψει το κράτος τόσα λεφτά και κυρίως να μην χάσουν οι άνθρωποι τις ζωές τους και οι άλλοι άνθρωποι αυτούς που αγαπούν. Αλλά αυτό δεν συμφέρει το κράτος. Γιατί το κράτος για τις θεραπείες των πολιτών, χρεώνει πάρα πολλά ποσά. Για τις μικρές ζαχαρίνες που δίνουν σαν φάρμακο, στις πατέντες, στις φαρμακοβιομηχανίες, δίνουν πολλά λεφτά. Κοστίζει πολύ λιγότερο το να χρεώσει κάποιος στη μισή τιμή, μια ήπιας ακτινοβολίας αξονική τομογραφία θώρακος. Κοστίζει πολύ λιγότερο από το να παίρνει κάποιος ένα φάρμακο που κάνει 6.000 το κουτί, ή από μια ανοσοθεραπεία ή χημειοθεραπεία που κάνει 15.000, ή θεραπεία επί τόσους μήνες. Και μέσα στο εξάμηνο θα έχει πεθάνει ο ασθενής, οπότε δεν θα χρειαστεί να τον συνταξιοδοτήσουμε κιόλας. Δυστυχώς, ακούγεται άγριο, αλλά έτσι είναι.
Και τώρα που σε ακούω να μιλάς, σε ένα υπαρκτό σου πρόβλημα θέλω πραγματικά να σε ρωτήσω, πού πήγε ο φόβος σου; Δέχτηκες ένα τηλέφωνο που σου λέει «γεια σας, έχετε καρκίνο στο πνεύμονα». Που πήγε ο φόβος σου; Πώς το τακτοποίησες έτσι;
Αυτό που βλέπεις τώρα είναι ακόμη ατακτοποίητο για μένα. Αυτό είναι το ατακτοποίητό μου. Απλώς προσπαθώ μέσα από τη δική μου εμπειρία, μέσα από αυτό που έτυχε σε μένα, να… Δεν είναι εύκολο. Απλώς υπάρχει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Από τη στιγμή που χάνω την ελευθερία μου, γιατί είμαι δημόσιο πρόσωπο και να περπατήσω στο δρόμο δεν μπορώ να τσακωθώ όπως θα ήθελα με τα μέλη της οικογένειάς μου, με τους φίλους μου, τουλάχιστον μπορώ να το εκμεταλλευτώ, βοηθώντας κάποιους ανθρώπους να το αποδεχθούν. Κρατώ τα χιλιάδες μηνύματα που δέχθηκα μέσω των social media, τα οποία μπορεί να έχουν πολλά αρνητικά, αλλά έχουν και κάποια θετικά. Και αυτό είναι η επικοινωνία. Οι περισσότεροι άνθρωποι, χάρη στο ότι άκουσαν έναν άνθρωπο να μιλάει ανοιχτά γι’ αυτό, μπόρεσαν να επιταχύνουν τις διαδικασίες για τον εαυτό τους, είτε γιατί είχαν μια αμφιβολία, είτε γιατί όντως είχαν μια αρρώστια. Επικοινώνησαν με τους ανθρώπους που έπρεπε. Έχω υποχρέωση να μιλάω για αυτό.
Τι άλλαξες στη ζωή σου από εκείνη τη μέρα;
Τα πάντα. Όλα. Δεν είναι εύκολο. Κάθε μέρα προσπαθώ. Αλλά όλα αυτά που έλεγα, είτε στα μαθήματά μου ως δάσκαλος, είτε επί σκηνής ως ηθοποιός, προσπαθώ να τα εφαρμόσω τώρα. Είναι επιτακτική ανάγκη, ότι θέλουμε να το κάνουμε τώρα.
Πριν δεν το έκανες;
Το είχα στο μυαλό μου. Πάντα συνιστούσα αυτό να κάνει ο κόσμος. Προσπαθούσα και εγώ, αλλά πάντα έβαζα προτεραιότητα τους άλλους. Να ικανοποιήσω τους άλλους. Ξέρεις, ήμουνα «ευχαριστίας» κι εγώ. Έπρεπε να ευχαριστήσω τους άλλους. Όπως έχουμε μεγαλώσει όλοι. Γιατί δεν πρέπει αν δεν φάμε όλο το φαγητό της μαμάς, να αρρωστήσουμε τη μαμά. Από εκεί ξεκινάει όλο το πακετάκι. Οπότε δίνουμε χώρο στους νάρκισσους γύρω μας, που εκμεταλλεύονται αντίστοιχα αυτές τις συνθήκες.
Αυτοί είναι που έφυγαν με την ασθένειά σου;
Με την ασθένειά μου, ναι. Πολλοί άνθρωποι που δεν είχαν μπέσα, έφυγαν από τη ζωή μου. Οι άνθρωποι που δεν έχουν μπέσα έφυγαν. Πάνε.
Πώς μια ασθένεια γίνεται φίλτρο;
Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Αυτό γίνεται. Γιατί ξαφνικά μόλις θα δω κάποια δείγματα κάποιων ανθρώπων, που είναι για οποιοδήποτε λόγο εγκλωβισμένοι στο δικό τους πανικό να επιβιώσουν και θα δω τον ελάχιστο χειρισμό, έχω φύγει. Δεν υπάρχει χώρος για χειρισμό και ειδικά συναισθηματικό χειρισμό. Δεν το έχω πετύχει. Είμαι στη διαδικασία, έτσι; Αλλάζουν οι χειρισμοί, γιατί δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, πολύ απλά. Ζω τώρα, δεν ξέρω αν θα ζω αύριο. Και όχι λόγω του καρκίνου. Εύχομαι να έχει φύγει ο καρκίνος. Είμαι σε άγχος, γιατί τον άλλο μήνα πάλι πρέπει να κάνω τις εξετάσεις μου. Αυτό δεν περνάει εύκολα. Αλλά είναι τόσο οι κίνδυνοι, ειδικά στη χώρα που ζούμε. Και ειδικά σε μένα που δεν κρατάω και το στόμα μου κλειστό και βλέπω και αυτούς που μπαζώνονται για πλάκα. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Πραγματικά, υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε πρόσεχε γιατί κάτι έχουν ακούσει. Και άλλοι άνθρωποι που μου λένε πώς έχεις τη δύναμη να μιλάς. Είναι πάρα πολλοί οι συνάδελφοι ή οι άνθρωποι γενικά που δεν μιλάνε. Αλλά δεν θέλω να δώσω άλλο χώρο στο φόβο. Φτάνει πια! Έχουμε 2025.
@rosa_progressive Απόσπασμα από τη συνέντευξη του ηθοποιού Γιώργου Καραμίχου στην ROSA και τον Χρήστο Τζίφα. #ελληνικοτικτοκ#fyp ♬ πρωτότυπος ήχος – ROSA
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: «Με φοβίζει ο κόσμος που υποστηρίζει την ηλιθιότητα»
