Τα 90 του χρόνια έκλεισε ο Γιώργος Κωνσταντίνου και μίλησε στο Πρωίαν σε είδον για τη ζωή του.
«Γεννήθηκα πάνω σε ένα τραπέζι. Η μητέρα μου δεν ήθελε με καμία δύναμη να με δει μετά τη γέννα, είχε πονέσει τόσο πολύ που της ήταν αποτρόπαιο.
Θυμάμαι πάρα πολύ καλά τον τορπιλισμό της Έλλης. Είχαμε πάει με τη μητέρα μου να προσκυνήσουμε στην Τήνο. Έδιωχναν τον κόσμο από την πλατεία για να μην ανατιναχτεί. Θυμάμαι σκηνές που τρέχαμε στους δρόμους, είχα ένα παλτουδάκι που είχαμε πάρει από του Λαμπρόπουλου που το χάσαμε. Με βάλανε σε ένα τραπέζι και άκουγα τις σειρήνες.
Είχαμε μεγάλη έλλειψη φαγητού, βάζαμε καλαμπόκι στο τηγάνι και το λέγαμε “νυφίτσες”.
Είμαι σκαπανέας της τηλεόρασης. Έκανα τον ψυχίατρο σε ένα σκετσάκι ανάμεσα στις διαφημίσεις. Στην αρχή το έγραφε ο Σακελλάριος και μετά εγώ. Έτσι ξεκίνησα στην τηλεόραση.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη με έβγαλε στον κινηματογράφο, με κάλεσε να παίζω στο Η Λίζα και η άλλη και μετά στα Χτυποκάρδια στο θρανίο όπου έγινε κάτι ιστορικό.
Το θέατρο είναι η σύζυγος και η τηλεόραση η ερωμένη μου.
Θέλω να πω στον κόσμο αυτό που έγραψε ο Λέοναρντ Κοέν, παντού υπάρχει μια χαραματιά, από εκεί μπαίνει το φως. Δεν είναι όλα σκοτεινά. Κάποια στιγμή ένα φως θα πέσει πάνω σου και θα σε βοηθήσει, θα σου δώσει φτερά» είπε μεταξύ άλλων.
