Καλεσμένος στην εκπομπή Καλύτερα δε γίνεται βρέθηκε ο Γιώργος Κωνσταντίνου και αναφέρθηκε στην τεράστια αγάπη που λαμβάνει από τον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια αλλά και το πώς το βιώνει ο ίδιος.
«Ως παιδί δεν πήρα καθόλου αγάπη. Μόνο από τη μητέρα μου που με λάτρευε. Εκείνη την εποχή ειδικά μετά την Κατοχή δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν υπήρχε μέλλον. Υπήρχε αντιζηλία, κόμπλεξ που δημιουργήθηκαν από τη στέρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πολύ συγκινητικό.
Έρχονται άνθρωποι με αγκαλιάζουν, κλαίνε, πράγματα απίστευτα. Όλα αυτά μου γεμίζουν την ψυχή πραγματικά. Στη Θεσσαλονίκη έρχονται οι άνθρωποι και με αγκαλιάζουν στον δρόμο. Η αγάπη αυτή δεν έχει γεννηθεί από την εγωιστική ανωτερότητα του καλλιτέχνη, όλα αυτά τα διάφορα καβαλημένα καλάμια. Έχει γεννηθεί από μια απλότητα! Όπως παίζω στο θέατρο κάθε βράδυ, όπως και να είμαι, έτσι νιώθω απέναντι και στους ανθρώπους. Δεν προσπαθώ να προβάλλω περισσότερο το “κοιτάξτε τι έκανα”, προς Θεού!
Αυτό το κάνουν μέσα από την ψυχή τους και ταιριάζουν με τη δική μου. Είχα το μεγαλύτερο κέρδος από αυτό το λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Δεν το είδα σαν δουλειά αλλά σαν λειτούργημα. Δεν μπόρεσα ποτέ μου να υποκριθώ. Δεν ήμουν υποκριτικής στην σκηνή, αυτό που έκανα το ζούσα! Με την παράσταση Κάθε Πέμπτη Κύριε Γκριν έβγαλα τα απωθημένα της ψυχής μου».
