Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος ήταν καλεσμένος στο Καλύτερα αργά και μίλησε για τη γιαγιά του, Κατίνα Παξινού, τον παππού του, Αλέξη Μινωτή αλλά και τη δική του καριέρα στην υποκριτική.
«Δεν μπορώ να κρατήσω κακία σε έναν άνθρωπο που μου έχει κάνει κακό. Έναν άνθρωπο μόνο δεν συγχώρησα, τον παππού μου, τον Αλέξη Μινωτή. Δεν μπόρεσα ποτέ να τον συγχωρήσω γιατί δεν κατάλαβα ποτέ γιατί φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε. Δεν ήταν μόνο τα οικονομικά. Ήταν ένα βαθύτατο σύμπλεγμα που είχε αυτός ο άνθρωπος απέναντί στη γυναίκα που είχε παντρευτεί, την Κατίνα Παξινού. Έτρεφε ένα αβυσσαλέο μίσος και ταυτόχρονα μια απίστευτη αγάπη. Όταν έφυγε εκείνη από τη ζωή κάπου έπρεπε να εκδικηθεί για αυτόν τον θάνατο και εκδικήθηκε πάνω σε μένα. Δεν τον συγχώρησα γιατί δεν το κατάλαβα και εξακολουθώ να μην τον καταλαβαίνω.
Τη ζήλευε πάρα πολύ. Ήταν μια αρχόντισσα και μια λαϊκή γυναίκα ταυτόχρονα. Ήταν μια γυναίκα με μεγάλο λαϊκό έρεισμα. Ο Μινωτής ήταν το αντίθετο. Όσο ήταν σπάταλη τόσο αυτός γινόταν πιο τσιγκούνης.
Ο Μινωτής ήταν και νονός μου, γι’ αυτό και λέγομαι Αλέξανδρος.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ζήλευε κι εμένα γιατί ήμουν πολύ μικρός. Είχε δει ότι δεν μπορώ να είμαι υποτακτικός του. Σαν έφηβος έκανα την επανάστασή μου. Η γιαγιά μου το δεχόταν γιατί το είχε κάνει κι εκείνη, εκείνος όχι» είπε μεταξύ άλλων για τη δύσκολη σχέση του με τον Αλέξη Μινωτή.
Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: «Λένε πως είμαι βολεψάκιας»
«Υπήρξα πολύ τυχερός στη ζωή μου, δεν έχω φάει κανένα πισώπλατο μαχαίρωμα, δεν έχω δυσκολευτεί, μου ήρθαν όλα καλά. Εγώ δεν είχα ποτέ έναν στόχο γι’ αυτό και δεν είχα τεράστιες φιλοδοξίες όπως να γίνω θιασάρχης ή σκηνοθέτης. Δεν έχω στο DNA μου να γίνω αυτό το σούπερ σταρ που ήταν η γιαγιά μου. Γι’ αυτό και κάθομαι στη γωνιά μου και περιμένω να με πάρει ο τάδε ή η δείνα για δουλειά. Λένε ότι είμαι και βολεψάκιας. Βολεύομαι πολύ ωραία στην πολυθρόνα μου και περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει» είπε για την επαγγελματική του πορεία στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Ο ηθοποιός μίλησε για την αγάπη του για τη φύση που τον έφερε στο να φτιάξει ένα σπίτι στην εξοχή.
«Έχω ένα εξοχικό στην Επίδαυρο και εκεί ηρεμώ. Είναι το σπίτι μου, ο μεγάλος πορτοκαλεώνας της Επιδαύρου και μετά η θάλασσα. Βγαίνω στον κήπο μου και νομίζω ότι αγκαλιάζω τον Θεό. Πήρα σπίτι στα 50 μου. 100 τετραγωνικά με συγκλονιστική θέα στην Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό. Εκεί καλούσα τους φίλους μου. Μετά δεν τους ξανακάλεσα γιατί θέλω να βγαίνω έξω. Δεν θέλω να αισθανθώ ότι κλείστηκα. Στην Επίδαυρο έχει παρελάσει όλο το ελληνικό θέατρο και εκτός αυτού».
«Όταν ξεκίνησα δεν πίστευα πολύ στον εαυτό μου. Ήθελα να παίξω βαρύ ρεπερτόριο, το “ποιοτικό” θέατρο. Ακούγοντας μαγνητοφωνημένες παραστάσεις, είπα “τι αγγούρι”! Με έχουν σατιρίσει οι Ρέππας-Παπαθανασίου στο Αυστηρώς κατάλληλο για τον Γιάννη Γαβριήλ Μπόργκμαν που τον έχω παίξει και ήμουν αγγούρι. Την ψωνίζουν αυτοί που είναι από την κατασκευή τους ψώνια» είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Ο ηθοποιός μίλησε και για τη σχέση του με τα αυτοκίνητα.
«Με έχει πιάσει τροχονόμος για υπέρβαση ταχύτητας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχε ότι θα με αναγνωρίσει και θα με αφήσει. Με έγραψε κανονικά! Πάρα πολύ καλά έκανε. Ναι, τρέχω γιατί τα σύγχρονα αυτοκίνητα τρέχουν χωρίς να το καταλάβεις. Είχα ένα μεγάλο αυτοκίνητο, ένα γουρούνι που δεν με βόλευε. Πήρα ένα Audi Q2 που πιάνει τα 140 και δεν το καταλαβαίνεις. Με πιάσανε. Αν δεν είμαι στα καλά μου μπορεί να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω μια βόλτα. Δεν είμαι όμως από αυτούς που απολαμβάνουν την οδήγηση. Ακούω κλασική μουσική και εμπορική τζαζ που ακούω και στο σπίτι.
Έχω πάθος και απωθημένο που δεν έγινα τραγουδιστής της όπερας. Έμαθα Ιταλικά ακούγοντας λιμπρέτα. Η Μαρία Κάλλας ήταν κάτι ανάλογο της γιαγιάς μου. Η Παξινού δεν ήταν μια απλή ηθοποιός, ήταν ένα φυσικό φαινόμενο. Ήταν η καλύτερη Ελληνίδα ηθοποιός όλων των εποχών. Ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με τέτοια “προίκα” που δεν έχω ξανασυναντήσει, ένα εύρος ψυχής. Πολύ δύσκολο να γράψω ένα βιβλίο για την Παξινού. Ήταν η γιαγιά μου» είπε.
Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: «Θύμωσα όταν έγινα 40, έσπασα ένα παράθυρο από τα νεύρα μου»
Κάνω πολύ καλά τις σκηνές που απαιτούν υστερία. Ενώ είμαι μάλλον ένας ήσυχος άνθρωπος, υστεριάζω και χάνω και τον έλεγχο και χάνω και το δίκιο μου. Είμαι ένας άνθρωπος που εκρήγνυται εύκολα αλλά δεν κρατάει και εύκολα ζητάω συγγνώμη και εύκολα μου περνάει. Βρίζω, είμαι αθυρόστομος. Βρίζω και όταν οδηγώ. Αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν πάρα πολύ καλός παρκαδόρος» είπε και διηγήθηκε ένα περιστατικό που το αποδεικνύει.
«Δεν μου αρέσει που περνάει ο χρόνος, τον φοβάμαι. Είναι καλός μαζί μου, οι δυνάμεις μου είναι ακόμα πάρα πολύ καλές. Αλλά το κοντέρ γράφει τη μεγάλη ηλικία. Θύμωσα στα 40, είχα σπάσει κι ένα παράθυρο από τα νεύρα μου. Έχω φόβο για το τέλος, τον θάνατο. Και επειδή μου έκρουσε τη θύρα, ένιωσα πλήρως τη φθαρτότητα. Σου κόβει τα πόδια. Όταν παίρνεις το χαρτί και γράφει “θέλει διερεύνηση, πρόκειται περί κακοήθειας” σου κόβονται τα πόδια. Υπήρξα τυχερός γιατί όλα τα μέλη της οικογένειάς μου έφυγαν από τον καρκίνο του πνεύμονα, εγώ το πρόλαβα, μόλις με είχε ακουμπήσει. Έκανα την επέμβαση, ήταν πολύ επώδυνη αλλά μικρής διάρκειας. Δεν έκανα χημειοθεραπεία, δεν έκανα τίποτα» αποκάλυψε.
