Μια συγκλονιστική εξομολόγηση έκανε η Κωνσταντίνα το βράδυ της Κυριακής στην εκπομπή Καλύτερα Αργά του Action 24. Καλεσμένη της Αθηναΐδας Νέγκα, άνοιξε την καρδιά της και μίλησε για τα βαθιά της βιώματα ως παιδί του πολέμου, για τις πρώτες τηλεοπτικές της εμφανίσεις και για το τραύμα που κουβαλά από την απώλεια του πατέρα της, ενός εκ των χιλιάδων αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας.
«Τελείωσα το σχολείο εδώ στην Ελλάδα. Από 15 χρονών είμαι στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ τα βιώματά μου», ανέφερε.
Θυμήθηκε τις πρώτες τηλεοπτικές εμφανίσεις της στις «Ρεπόρτερς» της ΕΡΤ, όπου συμμετείχε σε ρεπορτάζ για την Κύπρο, σε πορείες γυναικών, και μοιράστηκε πως υπάρχει βίντεο που την δείχνει στο Τείχος της Λευκωσίας να τραγουδά ένα πατριωτικό τραγούδι ενώ «ηχούν οι σειρήνες των Τούρκων για να σηκωθούμε να φύγουμε».
«Είμαι η γενιά που ζήσαμε τον πόλεμο. Τα αδέρφια μου, επειδή ήταν αιχμάλωτοι, και προσπαθούσαμε να μάθουμε κάποια πράγματα από αυτούς, τις περισσότερες φορές έρχονταν σε αντιπαράθεση. Ο ένας ήθελε να το επαναφέρει και ο άλλος ήθελε να το σβήσει τελείως.
Το προσωπικό της τραύμα, ωστόσο, είναι βαθύ και ανοιχτό: «Εμένα το τραύμα είναι μεγάλο γιατί χάθηκε ο πατέρας μου και χάθηκε πάρα πολύ νωρίς. Είναι μέσα στους 2.000 αγνοούμενους. Ξέρουμε πώς τον συνέλαβαν γιατί ήταν τα δύο αδέρφια μου μαζί. Η μεγαλύτερη πληγή είναι ότι μου πήραν τον πατέρα μου σε μια πολύ τρυφερή στιγμή που τον είχα ανάγκη και ένιωθα ότι θα με βοηθούσε. Πέρασα χρόνια που περίμενα να έρθει, να τον δω».
Η ελπίδα, ωστόσο, δεν έχει σβήσει: «Η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται. Τώρα πέρασαν 51 χρόνια. Το μόνο που ελπίζουμε είναι να βρεθούν τα οστά του σε κάποιο ομαδικό τάφο, για να μπορέσει να ταφεί όπως όλοι οι άλλοι αγνοούμενοι που βρίσκονται κατά καιρούς».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Κωνσταντίνα: «Δεν με κάλεσαν στην αφιερωματική συναυλία για τον Βασίλη Καρρά και δεν ξέρω τον λόγο»
