Καλεσμένος στην εκπομπή The 2Night Show βρέθηκε ο αγοραστής του Cash or Trash, Θάνος Μαρίνης και περιγράφει την ενδιαφέρουσα επαγγελματική του διαδρομή.
Πώς κατάφερε να μπει στο κόσμο του «επιχειρείν» και να γράψει το δικό του «success Story»;
«Η συναισθηματική αξία δεν μπορεί να αγοράζεται! Ο “Υποψήφιος” ήταν ένα επιχειρηματικό σόου που κάθε εβδομάδα παίρναμε από μια αποστολή, πάρτε 5000 ευρώ και σε τρεις μέρες φέρτε όσα πιο πολλά μπορείτε. Ο τελικός ήταν κάντε μου ένα εστιατόριο, είχαμε ένα budget και φτιάξαμε ένα εστιατόριο από το μηδέν. Ή πουλήστε κουλούρια, κάτι πολύ απλό αλλά πολύ δύσκολο. Ήταν η μόνη αποστολή που έχασα. Το έπαθλο ήταν μια θέση εργασίας και 200,000 ευρώ. Είχα καλή βάση γιατί δούλευα ήδη στο επιχειρείν αλλά ήταν ένα καλό μπουστάρισμα. Ήταν ωραία χρόνια. Είχαμε ένα εταιρεία παραγωγής, ακόμα ασχολούμαι και ένα κομμάτι της δουλειάς μου είναι στα έπιπλα κουζίνας. Δούλευα στις έξι το πρωί με 10 στη Μάνδρα, μετά έπαιρνα τη μηχανή για την ΙΜΑΚΟ μέχρι τις 10 το βράδυ. Ήμουν υπεύθυνος marketing. Ήρθε μια καλή πρόταση από τον Πέτρο και τότε ήταν ένας οργασμός στην εταιρεία. Αλλά αποφάσισα να μπω πιο δυναμικά στο επιχειρείν.
Την Σόνια την γνώρισα εκεί. Ήταν διευθύντρια και εγώ μόνιμα διευθύντρια την ξέρω. Ξεκίνησε από περιοδικά, είχε και το NITRO στη χρυσή του εποχή και τώρα συνεχίζει σε διευθυντική θέση στην εταιρεία παραγωγής. Πέρα από τα χρήματα και όλη την εμπειρία της ιδιωτικής εταιρείας, πάνω από όλα και το καλύτερο που μου έχει μείνει είναι η σχέση μου με τη Σόνια».
«Είναι ταμπού στην Ελλάδα να μιλήσεις για λεφτά»
«Ο πατέρας μου είναι από τις ιστορίες που λέω σε φίλους μου και πόσο μάλλον στα παιδιά μου και λένε “είναι δυνατόν να γίνονται αυτά τώρα;”. Ο πατέρας μου φύλαγε πρόβατα μέχρι τα 14 και ήρθε στην Αθήνα. Έγινε ηλεκτρολόγος, οι εγκαταστάσεις των οικοδομών γινόταν χαμός, πήρε το δίπλωμα του εργοδηγού, έβαλε πάνω από 70 ασανσέρ σε όλη την Αθήνα. Μετά είδε το έπιπλο κουζίνας που ξέφευγε από τον μαραγκό και ξεκινούσε το πιο βιομηχανοποιημένο. Με τον θείο μου ξεκίνησαν μια εταιρεία που έκαναν τεράστια πράγματα για την εποχή τους. Ένα κομμάτι της εταιρείας μου συνεχίζει αυτό το πράγμα.
Όταν κάθομαι στην Μύκονο και βλέπω να βγάλουν λεφτά λέω “γιατί δεν βγάζω λεφτά καλοκαιριάτικα και κάθομαι;”. Μου ήρθε μια ιδέα, γνώρισα μια εταιρεία που τη σύστησα σε ένα φίλο και πελάτη που έκανε ναυλώσεις και ρώτησα να θέλουν συνέταιρο και από τότε πάει πολύ καλά. Έχουμε καλό κοινό, καλούς πελάτες. Αγόρασα πρώτα φουσκωτό και μετά αυτοκίνητο. Έχω μεγάλη αγάπη για την θάλασσα».
«Το σύστημά μας δεν έχει αλλάξει ακόμα, το εκπαιδευτικό. Είναι ταμπού να μιλήσεις για τα λεφτά, για επιχειρηματικότητα, να μιλήσεις για το πώς βγαίνει το χρήμα. Τρελαίνομαι γιατί όλη μας τη ζωή δουλεύουμε για το χρήμα και δεν έχουμε ακούσει τίποτα για αυτό. Και τώρα που έχω μπει στο parenting, μαζί με τη Σόνια προσπαθούμε να το περάσουμε αυτό στα παιδιά.
Εφαρμόζω ένα meeting κάθε εβδομάδα στην εταιρεία και η πρώτη μου ερώτηση είναι “Είσαι ευτυχισμένη;”. Είναι σημαντικό!».
Η εμπειρία του στο Cash or Trash
«Είμαι συλλέκτης σε αυτοκίνητα και μηχανές. Έχω μπει και στα αυτοκίνητα. Τα σπίτια που μπαίνουμε για αποξήλωση είναι παλιά, είμαι πάντα εκεί, κοιτάζω τις πολυθρόνες, τους τοίχους που γκρεμίζουν μην βρούμε καμία λύρα. Τα μισά μου έπιπλα είναι από τη δεκαετία του ’50 από αυτή τη δουλειά.
Την πρώτη χρονιά δεν κατάφερα να πάω στο Cash or Trash αλλά την δεύτερη πήγα. Είμαστε χαρούμενοι με την εκπομπή, την καμαρώνουμε. Κάναμε μια επιτυχία μη τηλεοπτικοί τύποι περισσότερο. Έχει βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα που δεν έχει κιτς, δεν έχει ένταση και πέτυχε. Για μένα που είμαι εκτός τηλεόρασης ήταν ωραία συνταγή να μπει στο σπίτι κάποιου με γνώση, με ωραία κουβέντα, με ωραίο περιβάλλον».
