Είναι αλήθεια ότι για να δεις ένα καλό horror movie στις μέρες μας πρέπει το λιγότερο να γκρεμιστεί κάνας φούρνος χωρίς να λείπουν φυσικά οι φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα.
Αυτοί που αγάπησαν το είδος και εξερεύνησαν το εύρος του από τον κλασικό τρόμο με τα στοιχειωμένα σπίτια, σε ταινίες με serial killers, με σατανικά καλτ και slashers γνώρισαν τη Γη της Επαγγελίας μέσα από masterpieces όπως το Ψυχώ, ο Εξορκιστής, το The Amityville Horror, η Λάμψη, Η Νύχτα με τις μάσκες, Halloween, αλλά προχωρώντας προς τον next generation τρόμο κάπως ζορίστηκαν.
Υπήρξε βέβαια ένας Ari Aster που μας χάρισε το Hereditary και το Midsommar, από κοντά ο James Wan «λάξεψε» το The Conjuring και κάπως ξεδιψάσαμε μέσα στην ανυδρία που περνά η horror κινηματογραφική βιομηχανία.
Ίσως φταίει που τα stories χιλιοειπώθηκαν, ίσως που έπεσε το budget και έσπειρε τα περίφημα b-movies, ιδανική επιλογή για να περάσεις την ώρα σου χωρίς αξιόλογες εξάρσεις.
To Longlegs, όμως, δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και δεν ανήκει χάρη στην απόκοσμη εικονογραφία του Oz Perkins που στήνει μία υποβλητική ατμόσφαιρα που σε συνοδεύει καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας, στους συμβολισμούς που κουβαλά και last but not least στον ίδιο τον Nicolas Cage, «βασιλιά» των αντιηρώων.
Δεν είναι διόλου τυχαίο που τα social γέμισαν από τον ωρυόμενο Cage στο αμάξι, από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας, και σίγουρα ο καλύτερος «κράχτης» για σε «ψήσει» να τη δεις.
@teeboporoni #mood #longlegs #sunday #mommy #daddy #fy #sundayblues #nicolascage #horror ♬ original sound –
Εντάξει, σίγουρα το σενάριο δεν παίρνει βραβείο πρωτοτυπίας αλλά παρά την πεπατημένη καταφέρνει να διαφοροποιηθεί. Το Longlegs συνδυάζει τον υλικό τρόμο με τον άυλο σε ένα φαινομενικά αστυνομικό θρίλερ που καταλήγει σε υπερφυσικές και αποκρυφιστικές διαδρομές.
Το Κακό εδώ έχει τον εκπρόσωπό του και ακούει στο όνομα Longlegs ή κατά κόσμον Dale Cobble. Το υπερφυσικό σωματοποιείται σε μία χλωμή απόκοσμη φιγούρα ως υπενθύμιση ότι οι αληθινοί Σατανάδες δεν βρίσκονται στην Κόλαση αλλά κυκλοφορούν πάνω στη Γη.
Ο φόβος δεν είναι πάντα ορατός αλλά αιωρείται όπως η ομίχλη και σε κρατά διαρκώς σε επαγρύπνηση για potential jump scares που υπάρχουν μεν αλλά σίγουρα δεν είναι αυτοσκοπός. Σε όλη την ταινία ο τρόμος υφαίνει τον ιστό του υπογείως χτίζοντας το κατάλληλο υπόβαθρο ανατριχίλας.
Η ταινία ακολουθεί την ιστορία της Lee Harker, πράκτορα του FBI (Maika Monroe) που καταδιώκει έναν μυστηριώδη και επικίνδυνο κατά συρροή δολοφόνο.
Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, ανακαλύπτει ότι ο δολοφόνος συνδέεται με το παρελθόν της, καθώς και με υπερφυσικά στοιχεία που δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την εξιχνίαση της υπόθεσης.
Ο suis generis Cage εδώ επιβεβαιώνει την υποκριτική του υπόσταση σε εκείνους που είχαν βαρεθεί να τον βλέπουν σε ανιαρά φιλμ – αν και οι φαν του διαφωνούν – με ένα δυναμικό comeback που αγκαλιάζει τον σουρεαλισμό και αφήνεται στο έλεός του να μεγαλουργήσει.
Το μακιγιάζ εξαφάνισε τον Cage και γέννησε τον Longlegs έναν κακοποιημένο θύτη που αποφάσισε να γυρίσει πίσω το κακό που έλαβε ως παιδί αντί να το μετατρέψει σε φως.
Φαινομενικά γαλήνιος πίσω από την αποκρουστική όψη του αλλά δεν πρόκειται παρά από μία εικόνα που ξεγελά γιατί ο Longlegs κρύβει απύθμενα βάθη τραύματος που μετουσιώνονται σε στυγερή βαρβαρότητα.
Τον Longlegs θα τον δεις το πολύ 8 λεπτά σύνολο στα 101 λεπτά της ταινίας με τον Cage να πρωταγωνιστεί στην ταινία, χωρίς να πρωταγωνιστεί.
Τα 8 λεπτά του στην οθόνη σε «γδέρνει» μέσα από έναν αρρωστημένο «πυρετό» και ανατριχιαστικές εξάρσεις που σε συστήνουν στον κόσμο της κατακερματισμένης ψυχής του χαρακτήρα του.
Από δίπλα του η Maika Monroe ως Lee Harker προσπαθεί να αποτυπώσει την εσωστρέφεια που συνοδεύει ένα αγιάτρευτο παιδικό τραύμα – στη δική της περίπτωση μετά το encounter με τον Longlegs – και θα έλεγε κανείς ότι μάλλον το καταφέρνει πλην των φορών που η προσπάθεια καταλήγει σε ρομποτικούς ρυθμούς.
Η κατάσταση βελτιώνεται αξιοσημείωτα στο δεύτερο μισό όπου επιτέλους βλέπουμε να αποχωρίζεται την αποστειρωμένη «μάσκα» και να δίνει παλμό στην ερμηνεία της.
Η Alicia Witt ενσαρκώνει τη Ruth Harker, μαμά της πρώτης. Εδώ δεν έχουμε τίποτα ρομποτικό και ξύλινο, το πρόσωπό της προσφέρεται ως καμβάς συναισθημάτων αποτυπώνοντας κάθε απόχρωση από την κανονικότητα της γυναίκας που ήταν πριν τη γνωρίσει ο Cobble μέχρι την απόλυτη παράνοια.
Συμπέρασμα;
101 λεπτά που αξίζει να δεις με τον Oz Perkings να δημιουργεί μία εξαιρετική σκοτεινή εμπειρία με bonus track τον Nicolas Cage σε μία απρόσμενη και αξιόλογη εμφάνιση ακολουθώντας τη νέα στροφή ακολουθίας ρόλων που έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια.
Διαβάστε επίσης
Ο Τιμωρός: Είδαμε τα πρώτα δύο επεισόδια και αυτή είναι η κριτική μας!
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου χωρίς αναφορά στο Znews.gr με ενεργό link
