Καλεσμένη στην εκπομπή, Καλύτερα Αργά, βρέθηκε η Λουκία Παπαδάκη και μεταξύ άλλων μιλά για τις φιλίες αλλά και το «μίσος» ανάμεσα στις γυναίκες και τους άντρες.
«Συνειδητοποίησα ότι έχουμε φιλίες αλλά πολύ λίγους φίλους. Η φιλία και ο φίλος είναι δύο διαφορετικές έννοιες όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Έχουμε εκατοντάδες γνώριμους που θα τους χαιρετήσουμε, που θα τους δούμε. Έχουμε κάποιους ανθρώπους που θα πιούμε και έναν καφέ. Έχουμε μια φιλική σχέση αλλά δεν είναι φίλοι. Θεωρώ τη φιλία σπάνιο πτηνό, τεράστια ευλογία, τεράστιο δώρο. Είναι τόσο αυστηρά επιλεγμένοι οι άνθρωποι, διαλεγμένοι από την ψυχή μας, οι άνθρωποι που θα μείνουν κοντά μας και δεν σημαίνει για πάντα. Δεν σημαίνει ότι με έναν φίλτατο φίλο αν χαθούμε λέμε “γιατί δεν ήταν η φιλία αληθινή;”. Όχι, μπορεί να έκλεισε ένας κύκλος προσωρινά. Με το που θα ξαναβρεθούμε θα είναι σαν να μην έλλειψε ούτε μια μέρα.
Χτες ή σήμερα μου ήρθε μια σκέψη και παρακολουθούσα κάτι στις ειδήσεις. Και συνειδητοποίησα πού έχουμε χάσει παντελώς στο παιχνίδι. Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τον αντισιμιτισμό. Μιλούσαν κάποιοι σπουδαίοι επιστήμονες και έλεγαν ότι πριν από αυτό δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός. Η σκέψη μου πήγε στο γεγονός ότι τι είναι αυτή η ξεδοντιασμένη μάχη που δίνουμε κάθε μέρα οι άντρες με τις γυναίκες. Έχουμε ξεχάσει να συνεργαζόμαστε, είμαστε βαθιά εχθροί. Εξού και η φρικαλεότητα των γυναικοκτονιών, η απίστευτη έξαρση της βίας μέσα στα σπίτια. Παλιά ήταν πολύ λιγότερη διότι υπήρχε καλώς ή κακώς μια ισορροπία. Υπήρχαν ρόλοι. Δεν είπαμε να κρατάμε τους ρόλους μας, αλλά μιλάω για συμπόρευση. Το χειριστήκαμε παντελώς λάθος. Βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας. Δεν αναγνωρίζουμε τη δύναμη της αδυναμίας μας. Δεν είναι αδυναμία να θες βοήθεια, να πεις “δίκιο έχεις” για να του κάνεις ένα χατίρι γιατί έχει μια στεναχώρια. Εννοώ μια γλύκα ρε παιδί μου, ένα ζουμάκι, ένα σιροπάκι. Οι γυναίκες δεν έχουμε σιρόπι πια, είμαστε ξινές. Μετά από χρόνια πίεσης και τοποθέτησής μας σε κουτιά, η αντίδραση φέρνει ακρότητες. Το 2024 πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε δυνατές και κρατάμε τη γη στα χέρια μας».
