Καλεσμένος στην εκπομπή, Καλύτερα Αργά, βρέθηκε ο Θοδωρής Κατσαφάδος και μεταξύ άλλων μίλησε για την απώλεια του αδελφού του και τις τύψεις που αισθάνεται μέχρι και σήμερα.
«Υπήρχε τότε στα χωριά σαν τρόπος ζωής ότι ο Θεός τα φέρνει, ο Θεός τα παίρνει. Από τα 12 παιδιά δεν έζησαν όλα τα παιδιά. Ζούσαμε μέχρι την τρίτη Δημοτικού στο χωριό και κάναμε τα μαθήματά μας με λυχνάρι λαδιού, φωτίζαμε το σπίτι. Δεν ήμασταν όλα τα αδέλφια στο σπίτι. Ήμασταν σκορπισμένοι, όλοι μαζί δεν ήμασταν μαζί. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν ωραία. Μετά το χωριό βρέθηκα στην Αθήνα, ντρεπόμουν που μιλούσα χωριάτικα, τα παιδιά με κορόιδευαν και σταμάτησα να μιλάω. Μετά στο θέατρο όταν βρέθηκα να κάνω στην Επίδαυρο με 12.000 κόσμο, στο κεφάλι μου σκέφτηκα ότι μικρός δεν μιλούσα και τώρα τολμά να αρθρώνει λόγο του Ευριπίδη; Η ζωή πώς τα έφερε έτσι; Αν θέλεις κάτι, γίνεται. Αυτό που είχα διαβάσει κάπου και συμφωνώ απόλυτα είναι ότι πρέπει να ετοιμάζεσαι για την τύχη που σου έρχεται».
«Ο καθένας έχει τις απώλειές του και έχουν το ίδιο βάρος. Στη ζυγαριά δεν μπαίνει αν έχω χάσει στα χέρια μου τη γυναίκα μου, τον αδελφό μου και εσύ μόνο το μπαμπά σου. Δεν είναι ποσοστιαίο το θέμα. Για τον καθένα είναι το ίδιο βάρος. Το θέμα είναι η διαχείριση και δεν υπάρχει εγχειρίδιο. Ο καθένας με τον τρόπο του! Το να συνηθίσεις μια άλλη ζωή μετά την απώλεια είναι κι αυτό άλλο θέμα. Αλλά δεν θέλω ο κάθε άνθρωπος ότι τα δικά του είναι τα πιο βαριά και του άλλου δεν είναι. Δεν έχω αισθανθεί άτυχος. Είμαι τυχερός στη ζωή μου και με τη δουλειά μου. Η μοίρα και η ζωή μου έχει δώσει πολλά περισσότερα από όσα περίμενα. Απλά συσσωρεύονται οι απώλειες!
Αυτό που έχω πει και έχω ξαναπεί δεν ήταν απλά η απώλεια αλλά ο τρόπος. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι προγραμματισμένος να λειτουργεί για τα φυσιολογικά πράγματα. Το αφύσικο δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Τον διαμελισμό το 9χρονο παιδί δεν μπορεί να το διαπραγματευτεί το κεφάλι του. Θα έπρεπε τότε που συνέβη αυτό να πάω σε κάποιον να βοηθηθώ αλλά υπήρχε μια άγνοια. Και ο καθένας μετά το γεγονός ο καθένας ήταν εγκλωβισμένος στον δικό του πόνο. Για πολλά χρόνια είχα τύψεις γιατί βρήκα εγώ την χειροβομβίδα. Ακόμη και τώρα! Γιατί να το βρω, γιατί να του το δώσω; Αυτή η στιγμή που αλλάζει την ζωή των ανθρώπων!».
Διαβάστε επίσης
Καλλιόπη Χάσκα: «Τώρα που γύρισα Ελλάδα ζω την πρώτη μου εφηβεία και το ευχαριστιέμαι»
