Η Μαρία Σολώμου στο Θέατρο Μικρό Χορν μαζεύει τα ασπρό-ρούχα της από τις αυτοσχέδιες απλώστρες, κάνει μπάνιο, πάει τουαλέτα, ψήνει καφέ, κάνει ποδήλατο, τραγουδάει, γελάει, κλαίει, ζει και πεθαίνει – όλα αυτά σε 90 λεπτά.
Το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου συναντά την σκηνοθετική ματιά της Φρόσως Λύτρα και προσπαθούν μαζί να αποτυπώσουν την τρέχουσα ψυχολογική κατάσταση κάθε σύγχρονης γυναίκας – και όχι μόνο.
Η Σολωμού εισβάλλει στο θέατρο από την πίσω πλευρά των παρασκηνίων, φορώντας μία πετσέτα γύρω από το σώμα της και κρατώντας μία λεκάνη για να μαζέψει τα ρούχα που είναι απλωμένα παντού στον χώρο. Μας προτρέπει να την βοηθήσουμε να τα μαζέψει. «Βάλτε ένα χεράκι, βρε παιδιά, να τελειώνουμε!». Και όντως βάλαμε όλοι. Τα μαζέψαμε όλα: τα άσπρα ρούχα της και κυρίως τα εσώρουχά της. Και μετά εκείνη στάθηκε στα σκαλοπάτια της σκηνής και μας είπε πως τώρα είναι η στιγμή να την φωτογραφίσουμε.
«Βγάλτε όλοι έξω τα κινητά σας, τώρα μπορείτε να κάνετε όλα τα stories που θέλετε!». Οι μισοί είχαμε μείνει λίγο άναυδοι, οι άλλοι είχαμε κάπως πεθάνει στο γέλιο, και ενδιάμεσα όλοι είχαμε βγάλει εκείνο το βίντεο ή τη φωτογραφία για το Instagram. Στην πραγματικότητα η παράσταση είχε ήδη ξεκινήσει, απλά σχεδόν κανείς δεν το είχε καταλάβει, γιατί ήμασταν όλοι μέρος της. Αυτό που παρακολούθησα εκείνη τη Δευτέρα δεν ήταν μονόλογος· ήταν διάλογος, ανοιχτή συζήτηση. Ανάμεσα σε εμάς (το κοινό) και εκείνη. Ανάμεσα στον εαυτό της και εκείνη. Ανάμεσα στην κοινωνία και εκείνη. Και τέλος, ανάμεσα στον θάνατο και εκείνη.
