Στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο» και τον Μιχάλη Ροδόπουλο, μίλησε η Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Πέγκυ, γιατί έγινες ηθοποιός;
Όταν μπήκα στη σχολή, ήμουν 17,5 χρόνων, οπότε δεν ξέρω γιατί έγινα ηθοποιός. Τώρα από δω που το βλέπω καταλαβαίνω ότι ήταν μια πολύ μεγάλη και υπαρξιακή ανάγκη να εκφραστώ, δηλαδή ένιωθα ότι είχα πάρα πολύ πράγμα μέσα μου, συναισθήματα, ήταν όλα τεράστια.
Στη δική σου περίπτωση, πώς διαχειρίστηκες τη δημοσιότητα;
Με το που βγήκα από τη σχολή μπήκα κατευθείαν στην τηλεόραση. Μπήκα το ’89 στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, όταν δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, και βγήκα το ’92. Όταν μπήκα, μπήκα για το θέατρο. Δεν υπήρχε καν η έννοια της δημοσιότητας, υπήρχε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη και ό,τι παιζόταν στην ΕΡΤ τότε. Μετά ήμασταν μια γενιά που μας πήρε η τηλεόραση και γίναμε γνωστοί. Αυτό έγινε ένα μέρος της κανονικότητάς μου. Ούτε με πειράζει ούτε με χαροποιεί, δηλαδή είναι αυτό που είναι. Όταν έρχονται και μου μιλάνε, είμαι πολύ ανοιχτή. Όταν με σταματάνε και μου λένε «γεια σας, σας είδαμε εκεί», με χαροποιεί και όχι για να αυτοχειροκροτηθώ, αλλά γιατί είναι μέρος αυτού του σύμπαντος που βρίσκομαι εγώ.
Δεν επιδίωξες να γίνεις διάσημη στον χώρο σου;
Όχι. Όταν υπάρχει μια δημοσιότητα σωστή –και τι σημαίνει σωστή και λάθος, τέλος πάντων–, δηλαδή όταν σε γνωρίζουν μέσα από τη δουλειά σου και όχι από άλλα παράλληλα πράγματα που θα έρθουν κι αυτά –«α, έκανε παιδί», «α, να το παιδί της»– αυτό μας φέρνει και τους επόμενους θεατές στο θέατρο. Ας είμαστε ρεαλιστές.
Δεν σε ενοχλεί όλη αυτή η παράλληλη προβολή που προκύπτει αναπόφευκτα γύρω από την προσωπική σου ζωή;
Όχι, δεν με ενοχλεί. Τώρα αν είχα και πέντε συντρόφους και ήθελα να τους κρατήσω κρυφούς, δεν ξέρω πώς θα το διαχειριζόμουν. Δηλαδή έχω κι εγώ μια ζωή κανονική, δεν έχω να κρύψω κάτι. Θα μπορούσα, ας πούμε, να είμαι τελείως μόνη μου, να μην είχα βρει έναν σύντροφο, να μην είχα ένα παιδί και να πήγαινα από σχέση σε σχέση, οπότε κάποια στιγμή θα φαινόταν. Ε, αυτό μπορεί τότε να με ενοχλούσε. Όμως δεν έχω πρόβλημα να μιλήσω για πράγματα που μπορεί κάποιος να δει. Όταν κυκλοφορώ στον δρόμο με τον οποιονδήποτε Γιάννη και είμαι μαζί του, τι θα
πω όταν με ρωτήσει κάποιος; Θα πω ότι δεν είμαι; Αφού είμαι. Περπατάω μαζί του, πάω στο σινεμά, στο θέατρο, βγαίνουμε έξω, φιλιόμαστε στον δρόμο. Πώς θα το κρύψω; Θα με ρωτήσει ο δημοσιογράφος και θα πω «όχι, δεν μιλάω για τα προσωπικά μου καθόλου»; Από τη στιγμή που δεν θέλω να το κρατήσω μέσα στο σπίτι μου, γιατί μπορεί αυτό να θέλω, δεν το κρατάω. Τώρα εσύ μπορεί να έρθεις από κάτω γιατί είμαι, ας πούμε, η Τζένιφερ Λόπεζ και να κάθεσαι απέξω και να με περιμένεις. Εμένα δεν μου έχει συμβεί ποτέ αυτό. Από τη στιγμή που εγώ το βγάζω προς τα έξω, θέλω να το βγάλω και δεν με νοιάζει τι θα γραφτεί.
Μου έλεγε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που υποδύθηκε την Κυβέλη στη σειρά Φλόγα και άνεμος της ΕΡΤ1, εκείνη την απίθανη ιστορία για τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την οποία ερμήνευσες εσύ, τη στιγμή που έμαθε ότι ο αγαπημένος της, Ίωνας Δραγούμης, πυροβολήθηκε και έπεσε νεκρός.
Ναι, όταν ήρθαν και της είπαν ότι δολοφονήθηκε ο Δραγούμης, γιατί δεν της το είπαν αμέσως, έπεσε κάτω στο πάτωμα που ήταν ξύλινο και άρχισε να γδέρνει τα σανίδια με τα νύχια της, μέχρι να ματώσουν, κλαίγοντας και θρηνώντας για εκείνον. Η ίδια είχε πει αργότερα ότι «την ώρα που έκλαιγα για τον άνθρωπό μου σκεφτόμουν τη σκηνή που κλαίω στην Ηλέκτρα για τον υποτιθέμενο νεκρό Ορέστη. Μήπως πρέπει δηλαδή να το κάνω έτσι για να είναι τόσο αληθινό, όπως τώρα;». Αυτή είναι η τρέλα του ηθοποιού, αλλά συμφωνώ με την Κοτοπούλη απολύτως. Νομίζω ότι θα το έκανα κι εγώ αυτό. Θα μπορούσα να με παρακολουθώ απέξω.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι διαστροφικό, σχεδόν ανήθικο, την ώρα που κλαις γιατί έχεις πένθος να το παρακολουθείς ταυτόχρονα απέξω.
Τώρα τελευταία είχα μια πολύ άσχημη απώλεια στη ζωή μου, δεν θέλω να πω παραπάνω, απλά ήταν πολύ έντονη. Την πρώτη μέρα που βγήκα να παίξω μετά από αυτό το γεγονός και ανέβηκα στη σκηνή μού ήρθε στο μυαλό το πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή και δεν μπορούσα να παίξω. Αισθάνθηκα ότι ήταν σαν να το προδίδω. Δηλαδή σαν να βλέπω το πρόσωπο του παιδιού
μου, αντί να βλέπω το πρόσωπο ενός παιδιού που έχει η ηρωίδα σε μια συγκεκριμένη στιγμή του έργου που μπορεί να είναι άσχημη. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω, παγώνω. Το να κλέβω από τη ζωή μου δεν ξέρω αν είναι ηθικό ή ανήθικο, είναι μέρος της ζωής μου. Κλέβω από τη ζωή μου στιγμές και δεν νιώθω ενοχές για αυτό. Είμαι ένα πράγμα στην ολότητά του – και η μαμά της
Φραντζέσκας και η σύντροφος του Θανάση και η ηθοποιός που παίζω ρόλους. Και όλα αυτά είναι ένα, είμαι εγώ.
Στο Instagram δημοσίευσες μια ζωγραφιά της Φραντζέσκας που έχει σχεδιάσει τους γονείς της να παντρεύονται, εσένα με νυφικό και δίπλα τον σύντροφό σου, Θανάση Δόση, γαμπρό.
Μας θέλει παντρεμένους, θα δούμε κάποια στιγμή. Πηγαίνει στα σπίτια των φίλων της, βλέπει τους γονείς τους παντρεμένους στις φωτογραφίες και έρχεται και μου λέει: «Εσείς πού είστε;». «Δεν έχουμε» της απαντώ. Δεν το ήθελε κανένας από τους δυο μας, δεν το έχουμε συζητήσει καν. Μπορεί αύριο το πρωί να αποφασίσουμε να παντρευτούμε, αλλά δεν με έχω ονειρευτεί ποτέ με νυφικό. Μπορεί να το βάλω, δεν ξέρω. Δεν είναι ότι θα το βάλω και θα πάθω κάτι σαν να μου το έστειλε η Μήδεια, καμία σχέση. Αλλά δεν ήμουν από τα κοριτσάκια που έλεγαν «θέλω να παντρευτώ».
Λες την ηλικία σου;
Ναι, έχω γεννηθεί το 1971.
Σε αγχώνει ο χρόνος που περνάει;
Τα χρόνια που έρχονται είναι λιγότερα από τα χρόνια που έζησες κατά πάσα πιθανότητα, οπότε, ναι, αυτό μπορεί να με στενοχωρήσει όταν μπει στο κεφάλι μου μέσα. Λέω «ποπό, πώς φύγανε τα χρόνια;» και από την άλλη λέω «μισό λεπτό, κοίτα τι έχεις ζήσει!». Απολαμβάνω την καθημερινότητα, δεν είμαι σε αναμονή ευτυχίας. Όσο περνάνε τα χρόνια, προσπαθώ να είμαι όσο πιο εδώ μπορώ. Γιατί αύριο δεν ξέρω αν θα υπάρχω.
Ο ρόλος της μητέρας έχει αλλάξει τον ορίζοντα της σκέψης σου;
Για όλες τις γυναίκες νομίζω, το μεγαλύτερο ποσοστό. Το θέατρο είναι η πυξίδα μου, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι Φραντζέσκα.
