Ο Οδυσσέας Ιωάννου, σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, μίλησε στο Καλύτερα δε γίνεται για τις δύσκολες συνθήκες της παιδικής του ηλικίας, τη σωτήρια δύναμη της μουσικής και την καθοριστική επιρροή που άσκησαν στη ζωή του άνθρωποι όπως ο Θάνος Μικρούτσικος.
«Σε μια εποχή και σε μια γειτονιά που γεννήθηκα, που θα μπορούσα πολύ εύκολα να χαθώ, το τραγούδι με μάζεψε από τον δρόμο. Γεννήθηκα στα Πατήσια και έπαιζα στις γειτονιές αυτές γύρω από τη Φυλής. Έπεφτε η μπάλα μας μέσα στους οίκους ανοχής, μπαίναμε μέσα, μιλάγαμε με την κοπέλα, παίρναμε την μπάλα και φεύγαμε. Ήταν φυσιολογικό. Πάρα πολλά παιδιά από εκείνες τις γειτονιές έμπλεξαν μετά με περίεργα πράγματα. Δεν ξέρω πως έγινε, αισθάνθηκα όμως σαν ένα χέρι να με τραβάει και να με μαζεύει από το δρόμο».
«Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν πατέρας μου. Θεωρώ ότι είχα την απόλυτη τύχη, γιατί τύχη είναι αυτό, να πέσουν στον δρόμο μου άνθρωποι πολύ μεγαλύτεροι από μένα και να με βάλουν στο κόλπο, οι οποίοι ήταν πάρα πολύ γενναιόδωροι. Προσπαθώ όσο μπορώ, αυτό το δώρο να το επιστρέψω».
«Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι έχω κρύψει μέσα σε στίχους μου σκοτεινιές μου, πάθη μου, εξαρτήσεις μου καλυμμένες. Ο δικός μου ρόλος είναι να γίνω το φίλτρο ξένων ζωών. Ξένες ζωές παίρνω και τις επιστρέφω, αλίμονο αν είχα ζήσει τόσο συναρπαστική ζωή».
