Καλεσμένος στην εκπομπή, Καλύτερα Αργά, βρέθηκε ο Περικλής Λιανός και μιλά για τη ζωή του, την επαγγελματική του πορεία και τον λόγο που επιλέγει την μοναχικότητά του.
«Είμαι προληπτικός. Έχω συγκεκριμένους δρόμους! Όταν έπαιζα στους 12 Ενόρκους, το 2014 όπως πήγαινα, πήγα να στρίψω και ήταν ένα φορτηγό. Και έφυγα από άλλον δρόμο και έκτοτε έκανα δύο χιλιόμετρα γιατί τότε έσκιζε η σειρά. Αυτό το παθαίνω όταν οδηγώ, όταν έχω κάποια μαγαζιά που πηγαίνω. Μπήκα στη Νομική. Όταν έγραψα το πρώτο μάθημα, επειδή πήγα καλά, δεν την έβγαλα. Μου έκαναν παρατήρηση, μου είπαν “αλλάξτε μια μπλούζα”. Όταν έφτανα στο Αγρίνιο, έβγαζα τα ρούχα μου και έβαζα την “τυχερή” αλλά βρωμούσα.
Όλο το ενδιαφέρον ήταν για τη δραματική. Έχω σαν άνθρωπος, μάλλον φταίει και το ζώδιο, ότι δεν μου αρέσει να τα παρατάω τα πράγματα. Πρέπει να γίνει ο κύκλος γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να σου φέρει η ζωή. Δικηγόρησα κανονικά, πήγαινα στα δικαστήρια. Δεν πρόλαβα πολλά γιατί έπαιζα στο θέατρο, έπαιζα στην τηλεόραση. Όταν έκανα το Λαβ Σόρρυ, πήγα να πάρω μέρισμα. Δεν επιτρέπεται να είσαι δικηγόρος και ηθοποιός, είναι ασυμβίβαστο. Όταν δίνεις για να γραφτείς στο ΔΣ, υπογράφεις κάποιες υπεύθυνες δηλώσεις που δεν εμπίπτεις σε κάποια άρθρα. Μετά πάνω σε αυτό βασίστηκα και με διέγραψαν αναδρομικά. Μου ήρθε το 1996 ένα μπουγιουρντί εκατομμύρια και μου είπαν να πατήσω στο ότι είμαι ηθοποιός για να με διαγράψουν».
«Έχω δώσει τη φωνή μου στον Χοσέ Αρμάντο στην Εσμεράλντα»
«Έπαιζα στη Μαντάμ Σουσού. Όταν προβλήθηκε το 1986 ήταν Κυριακή του Πάσχα. Οι κριτικές ήταν κακές, τα σχόλια ήταν πολύ άσχημα. Είχα πάει σε έναν σκηνοθέτη για δουλειά και μου είπε “γιατί παιδί μου το έκανες αυτό;”. Ήμασταν στην εποχή που υπήρχε πολλή δηθενιά. Τώρα η δηθενιά είναι αριστερή. Κοιτάζουμε την ταυτότητα του θύτη και του θύματος για να πάρουμε θέση. Έχουμε επιλεκτική ευαισθησία και με ενοχλεί.
Η Μαντάμ Σουσού είχε άθλιες κριτικές. Την επόμενη χρονιά άρχισε να προβάλλεται το δεύτερο μέρος, άρχισε να βάζουν επανάληψη και το πρώτο και έγινε ο χαμός. Μέχρι τότε δεν άρεσε. Άρχισα να γίνομαι αναγνωρίσιμος από το Χάι Ροκ. Εμείς τότε λέγαμε απλά το παραμύθι και είχαν επιτυχία οι σειρές.
Πέρασα φάση καμπής. Πάντα λέω ότι θα γίνω ξανά δικηγόρος. Έκανα τηλεόραση και πολύ θέατρο και κάποια στιγμή σαν να μην υπήρχα. Ευτυχώς μπήκε η μεταγλώττιση στη ζωή μου. Είχα δώσει τη φωνή στον Χοσέ Αρμάντο στην Εσμεράλντα. Η τυφλή περνούσε τα μαρτύρια της ζωής της, εγώ το έγραφα και έκλαιγα. Τότε είχε γίνει χαμός. Τόση συνέντευξη ούτε σε ρόλο. Πολλές φορές δεν ξέραμε τι θα γίνει».
«Δεν είμαστε όλοι για όλα»
«Είμαι δίκαιος άνθρωπος αλλά και δύστροπος. Όλα μου φταίνε πια! Μέσα στην καλή χαρά δεν ήμουν ποτέ. Θέλω να μην διεκδικώ το αυτονόητο και όταν το διεκδικώ, τα παίρνω. Κοιτάζω το δάσος και όχι το δέντρο.
Η μαμά μου ήταν πολύ δυνατός άνθρωπος αλλά φιλάσθενη. Χτυπούσε η καμπάνα πένθιμα, γυρνούσαν τα παιδάκια με κοιτούσαν γιατί άκουγαν ότι η μαμά του Περικλή πεθαίνει. Εμένα αυτό και το πώς θα γυρίσω και το πώς θα τη δω ήταν που με επηρέασε και με καθόρισε σε πολλά πράγματα. Και ήμουν ένας άνθρωπος που αρνιόμουν να δεθώ. Έκανα ψυχοθεραπεία και έφτασα σε σημείο που ήξερα τι μου συνέβαινε, έφτασα στη διάγνωση. Δεν είμαστε όλοι για όλα. Δεν πιστεύω ότι όλοι πρέπει να έχουμε παιδιά και δεσμούς.
Τώρα δεν είμαι μοναξιά γιατί είναι επιλογή, είναι μοναχικότητα. Οι φίλοι μου ξέρουν ότι λέω ψέματα, τα κατά συνθήκη που λέω εγώ. Πέρυσι είπα σε μια γνωστή ηθοποιό και φίλη μου, παίζαμε μαζί στο παιδικό, και της λέω στο τηλέφωνο “Έλα Κερασία μου, είμαι σε παράσταση δεν μπορώ” και μου λέει “αφού μαζί παίζουμε”. Ήθελα να διαβάσω ένα βιβλίο και δεν ήθελα να βγω. Δεν μπορώ να πω ψέματα άλλα».
