Καλεσμένος στην εκπομπή, Καλύτερα Αργά, βρέθηκε ο Πέτρος Ζούλιας και μίλησε για την σκηνοθεσία, το άγχος που έχει για την κάθε παράσταση και εάν προβλέπει ότι κάποια θα πάει καλά ή όχι.
«Ο καλλιτέχνης δημιουργεί, εκφράζεται με δεδομένη την ανασφάλεια. Ποτέ δεν έχω πει “α, αυτό θα σκίσει ή θα πετύχει”. Πάντα κρατάω μικρό καλάθι, πάντα έχω την αγωνία τι θα γίνει. Στην πρεμιέρα συνήθως κρύβομαι γιατί παθαίνω όχι απλώς ανασφάλεια αλλά πανικό. Ο πιο αυστηρός κριτής είναι ο χώρος μας. Οι πιο δύσκολοι, απαιτητικοί θεατές είναι άνθρωποι του χώρου μας. Δεν είναι ζήλια! Υπάρχει και ένα στοιχείο ανταγωνισμού αλλά νομίζω ότι μένουμε σε πιο ειδικά θέματα που ένας θεατής δεν καταλαβαίνει. Μου λένε ότι εμάς μας νοιάζει να ταυτιστούμε, να καταλάβουμε την ιστορία. Το πιο ειδικό κοινό μένει σε αυτά, τα ψάχνει αυτά και λόγω γνώσεων έχουν απαιτήσεις. Ειδικά οι ηθοποιοί! Ο Σταμάτης Φασουλής είναι από τους αγαπημένους μου γιατί σε συμφιλιώνει με την ελαφράδα σου. Σε βάζει σε μια διαδικασία να αποδεχτείς όλο το πακέτο της ύπαρξής σου. Έχει μια ολόκληρη ιστορία που έχει διανύσει και λίγο με έχει επηρεάσει».
«Ξεκίνησα από παιδάκι να διαβάζω και να γράφω. Ήμουν ένα παιδάκι πιο απομονωμένο, πιο αντικοινωνικό. Στην πορεία προσπάθησα να κάνω άλλα πράγματα, δηλαδή θεατρολογία. Αν δεν είχα περάσει νομική και είχα περάσει Φιλοσοφική, μπορεί να με έπαιρνε το ερευνητικό κομμάτι του θεάτρου. Δεν ήταν κάτι που να δω ως επάγγελμα, να βιοποριστώ. Έπρεπε να περιμένω! Κατά τη γνώμη μου, επειδή η δουλειά μας έχει να κάνει με σύνθεση πρέπει να έχει γνώσεις από όλα. Νομίζω ότι όσο περισσότερες περιοχές καλύπτεις, τόσο καλύτερα. Καλείσαι να μιλήσεις την ίδια στιγμή διαφορετικές γλώσσες. Αλλιώς θα μιλήσεις στη Νένα Μεντή, αλλιώς με ένα νέο παιδί. Όταν λέμε να επικοινωνήσει κανείς, δεν γίνεται να μην έχεις γνώσεις ζωγραφικής».
«Υπάρχουν παραστάσεις που τις έχω χαρεί. Η πιο βαθιά συμφιλίωση με την παράστασή μου, συμβαίνει στην τελευταία. Που την αποχαιρετώ, την αποδέχομαι και είμαι πια ελεύθερος. Όταν παίζεται μια παράστασή μου με απασχολούν τι λένε οι θεατές, τι συμβαίνει με τα φώτα. Κάποτε μια συνάδελφος δημοσιογράφος είχε παρακολουθήσει μια πρόβα και λέει “να βάλω έναν τίτλο που σας χαρακτηρίζει;”. Λέω “άμα με βρίζεις και με πεις ατάλαντος, βλάκας, θα με πειράξει”. Και λέει “όχι, είναι ο Πέτρος της υπομονής”. Έχω πολλή υπομονή γιατί δεν γίνεται, πρέπει να συνεννοηθώ με τους άλλους. Δεν έχω τον ρόλο του σκηνοθέτη εξουσιαστικά. Πρέπει να τον πείσω, πρέπει με τον άλλον να “γεννήσω” κάτι.
Ο καθένας διαλέγει τον δρόμο που του πάει από ιδιοσυγκρασία και μεθοδεύοντας. Με έχει βοηθήσει πολύ που διδάσκω 22 χρόνια στη σχολή Θεοδοσιάδη. Πραγματικά μαθαίνω από τις γενιές και τα παιδιά. Ένα πράγμα που έμαθα είναι “έλα λίγο στη θέση μου, κάντο και δικό σου”. Έχω ένα υλικό που γεννιέται, είναι παιδιά που πρωτοανακαλύπτουν τη φωνή τους, πώς να εκφραστούν. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο δύσκολη είναι η έκφραση.
Πραγματικά εντυπωσιάζομαι πόσο καταπιεσμένος θυμός υπάρχει. Δεν είναι μόνο οι σκηνοθέτες, γενικά υπάρχει κακοποιητική συμπεριφορά. Σε όλους τους χώρους, είναι πρώτο θέμα στις ειδήσεις κάθε μέρα».
Διαβάστε επίσης
Κούλλης Νικολάου: «Περάσαμε δίπλα από τη φυλακή. Το εγχείρημα ήταν άγριο!»
