Τη δική του απάντηση για τον σάλο που ξέσπασε μετά την προβολή της ταινίας «Αγόρια στο Ντους» σε μαθητές της τετάρτης δημοτικού από τη δασκάλα τους, έδωσε ο σκηνοθέτης της, Κρίστιαν Ζέτερμπεργκ.
«Γνωρίζαμε ότι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου σχεδίαζε να προβάλει την ταινία στα ελληνικά σχολεία. Ωστόσο, τις πωλήσεις και τη διανομή της ταινίας έχει αναλάβει κατά κύριο λόγο ο διανομέας μας», δήλωσε αρχικά ο σκηνοθέτης στην εκπομπή «Super Κατερίνα».
Σε ερώτηση για το από ποια ηλικία και πάνω είναι τα παιδιά που την παρακολουθούν στη Σουηδία και σε άλλες χώρες, απάντησε: «Οι κατευθυντήριες γραμμές για την ηλικία είναι κάτι για το οποίο αποφασίζει κάθε διανομέας σε κάθε χώρα, και επομένως δεν έχουμε θεσπίσει καμία γενική οδηγία από την πλευρά μας. Ωστόσο, η κύρια ομάδα στην οποία στοχεύσαμε, που ήταν το θεμέλιο για τη χρηματοδότηση της ταινίας, ήταν τα παιδιά ηλικίας 10-13 ετών. Αυτό δεν πρέπει να θεωρείται ως όριο, σε σχέση με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται ή γιατί απεικονίζονται κάποιες συγκεκριμένες πράξεις. Είναι απλώς η ηλικιακή ομάδα όπου ένα παιδί μπορεί να λάβει και να επεξεργαστεί το θέμα και το μήνυμα της ταινίας. Έχουμε δει διαφορετικές ηλικιακές κατηγορίες και ηλικιακές οδηγίες σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της ταινίας. Η ηλικία ήταν από 7 ως 14 ετών».
Για το πώς αντέδρασε όταν έμαθε ότι η ταινία έχει προκαλέσει αντιδράσεις στην Ελλάδα, τόνισε: «Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι παράλογοι και ως κινηματογραφιστές δεν γνωρίζουμε πώς η ταινία και τα θέματά της, θα μπορούσαν να ερμηνευθούν με αυτόν τον τρόπο Η ταινία μικρού μήκους δεν απεικονίζει κάτι τέτοιο. Δεν έχουμε βιώσει τέτοιου είδους αντιδράσεις από καμία άλλη χώρα, παρόλο που έχει προβληθεί σε όλο τον κόσμο σε πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς».
Για το αν η ταινία κρύβει κάποιο μήνυμα κατά της ομοφοβίας ή προδιαθέτει τα παιδιά να ανακαλύψουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, απάντησε: «Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι ακριβώς εννοείτε με αυτή την ερώτηση, αλλά στην ερμηνεία μας το σκεφτόμαστε ως εξής: Έναι από τα βασικά θέματα της ταινίας είναι πώς οι γονείς και οι ενήλικες στο περιβάλλον των παιδιών μπορούν να επηρεάσουν και να τους επιβάλλουν κοινωνικούς κανόνες, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν.
Στη συνέχεια, εναπόκειται στους θεατές να αξιολογήσουν αν αυτό είναι καλό ή κακό. Βλέποντας την ταινία, κάποιος μπορεί να σκεφτεί το γεγονός ότι οι γονείς συζητούν και διαφωνούν για τη φιλία των αγοριών – όπου ο ένας αναρωτιέται αν είναι πολύ κοντά ενώ ο άλλος ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Για άλλη μια φορά, εναπόκειται στους θεατές να αξιολογήσουν τον εαυτό τους.
Αλλά, διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι παίρνουν τη φιλελεύθερη πλευρά που υποστηρίζει την ελευθερία τους να εξερευνούν και δεν επιβάλλει κανέναν κανόνα και προκατάληψη. Ο καθένας γίνεται αυτός που θέλει, χωρίς να τον επηρεάζει κανείς. Θεωρούμε ενδιαφέρον ότι μερικοί άνθρωποι είναι πολύ βιαστικοί στο να κρίνουν ότι θα υπήρχε κάτι περισσότερο από μία απλί φιλία μεταξύ των δύο αγοριών και χτυπά αμέσως ένα μεγάλο κόκκινο κουμπί πανικού. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα μας.
Το να αποφασίζουν οι ενήλικες τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουν τα παιδιά με βάση τις προκαταλήψεις τους μπορεί να είναι επικίνδυνο. Οι άνθρωποι που διεκδικούν αυτό το είδος ελέγχου στα παιδιά τους έχουν μια πολύ εύθραυστη εμπιστοσύη και ακεραιότητα, κατά τη γνώμη μας»
