Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη προχώρησε ο Χρήστος Κούγιας στην εκπομπή, Το Πρωινό, και αναφέρθηκε στη ζωή του, τον επιτυχημένο ποινικολόγο και πατέρα του, Αλέξη Κούγια αλλά και την περιπέτεια υγείας.
«Δεν στερήθηκα τίποτα προφανώς. Οι γονείς μου ήταν μαζί μου εξαιρετικοί. Δεν αισθάνθηκα ποτέ παιδί χωρισμένων γονιών. Ο πατέρας μου ήταν πάντα εκεί. Με τη μάνα μου έμενα, αλλά ό,τι και αν έκανα ήταν εκεί πάντα, από το πιο απλό ως στο πιο σημαντικό. Επικρατούσε ηρεμία γενικά στο σπίτι μου. Οι γονείς μου χώρισαν το 2007, αν θυμάμαι καλά, ήμουν 5 χρονών. Οπότε πώς να το πάρω; Δεν πολυκαταλάβαινα τι γίνεται. Εγώ και η αδελφή μου μέναμε με τη μάνα μου και ο πατέρας μου μόνος του. Όποτε ο μπαμπάς είχε χρόνο, μας έβλεπε, σχεδόν κάθε μέρα. Όποτε ήταν στην Αθήνα τον βλέπαμε. Η μάνα μου δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ίσα-ίσα, βγαίναμε και όλοι μαζί και τρώγαμε. Κάναμε πράγματα γενικά, και γιορτές, γενέθλια, όλα αυτά τα κάναμε μαζί.
Οι γονείς μου έχουν μία επικοινωνία, φιλική πια, προφανώς. Δεν θα ήθελα να είναι ξανά μαζί, γιατί έχω συνηθίσει έτσι. Οι γονείς μου, θεωρώ, ότι πήραν μία απόφαση, η οποία δεν ήταν μόνο καλύτερη και για τους δύο, αλλά και για εμάς. Είμαστε μία φυσιολογική οικογένεια. Χωρισμένη οικογένεια, δεν σημαίνει ότι δεν είναι φυσιολογική. Μία κανονική οικογένεια. Δεν έχω κανένα παράπονο.
Από τα 18 μου μένω με τον πατέρα μου. Ήθελα να ζήσω και λίγο μαζί του. Είναι και πιο άνετα για εμένα, γιατί άμα λείπει έχω τον χώρο μου. Και η μάνα μου, καιρός είναι να ζήσει τη ζωή της και αυτή λίγο. Μας μεγάλωσε 18 χρόνια, πρέπει λίγο να κοιτάξει και αύτη τον εαυτό της, της το χρωστούσαμε και εγώ και η μικρή. Η Μάιρα, ούτως ή άλλως, μένει στην Κύπρο, οπότε μένω εγώ και ο πατέρας μου οι δυο μας, όλα καλά, μια χαρά. Έχει γέλιο όταν είναι σπίτι, κάνουμε πολλή παρέα.
Είναι κορυφή, δεν γίνεται, απλά δεν γίνεται. Τον θαυμάζω, είναι είδωλο για μένα, είναι μαχητής στη ζωή γενικότερα. Πάντα όλη του τη ζωή ήταν μόνος του κόντρα σε όλα. Αυτό που έχω κρατήσει από τον πατέρα μου είναι “να μην τα παρατάς ποτέ σε τίποτα”. Το βλέπω στην πράξη. Ο άνθρωπος έχει καρκίνο και βγαίνει κάθε μέρα στα δικαστήρια και κάνει μάχιμη δικηγορία στα 74 του, δεν το έχω ξαναδεί. Ο άνθρωπος είναι σαν ρομπότ, μηχανή. Θα ήθελα να κάνει ό,τι τον εμπνέει, αλλά πάντα με τη σύμφωνη γνώμη των γιατρών».
