Καλεσμένη στην εκπομπή, Δύο στις 10, βρέθηκε η Αθηνά Μαξίμου και μιλά για την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας αλλά και τις δυσκολίες που έχει περάσει ανά τα χρόνια στην επαγγελματική της πορεία.
«Αυτό που αλλάζει είναι ότι τα πράγματα λέγονται και είναι ένα σημαντικό βήμα για να μετακινηθεί όλο αυτό που λέγεται βία. Νομίζω ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τα φύλα αλλά με τους ανθρώπους γενικότερα. Ξέρω και άντρες που δέχονται ενδοοικογενειακή βία. Αλλά είναι πιο δύσκολο να το ομολογήσει γιατί νιώθει ότι χάνει τον ανδρισμό του. Για εμάς τις γυναίκες ακόμη και ο τρόπος που τίθενται τα πράγματα, εμφανιζόμαστε σαν αδύναμο φύλο. Δεν υπάρχει αδύναμο φύλο αλλά έτσι έχουμε μεγαλώσει. Και στη δική μας παράσταση που είναι ένας πατέρας, υπάρχει αυτή η πατριαρχική οικογένεια. Θέλει να βάλει στο σπίτι του έναν γιατρό για να έχει τσάμπα εξετάσεις. Και αναγκάζει την κόρη του να παντρευτεί κάποιον που δεν θέλει. Για εκείνη την εποχή μπορεί να είναι αυτονόητο αλλά δεν ήταν. Το θέτει ο Μολιέρος αυτό! Δίνουμε αυτό το στίγμα της πατριαρχίας που πρέπει κάπως να το πολεμήσουμε.
Το πέπλο προστασίας που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι το πώς αισθάνεται για να έχει ανθρώπους που τον αγαπάνε. Να έχει ανθρώπους που τους νοιάζονται και τους αγαπάνε. Δεν έχει να κάνει με το φύλο. Η προστασία έγκειται σε αυτό! Με τον Αιμίλιο είμαστε δύο άνθρωποι που δεν είμαστε ανταγωνιστικοί. Για εμάς το όμορφο είναι ότι θαυμάζουμε τους συναδέλφους μας. Εγώ έτσι ξεκίνησα. Ξεκίνησα να κάνω θέατρο γιατί έβλεπα παραστάσεις και έβλεπα ανθρώπους, όπως τον Μιχαλακόπουλο, και είπα μέσα μου “Θέλω να γίνω σαν αυτόν”. Δεν ήταν ότι θέλω να γίνω καλύτερη ή να εξαφανίσω κάποιον δίπλα μου. Αυτή είναι η εξυπνάδα ενός ανθρώπου. Τι να δείξεις άμα δεν θαυμάζεις κάποιον; Αν δεν θαυμάζεις δεν μπορείς να προχωρήσεις.
Έχουμε περάσει πολλές δύσκολες στιγμές και από θέμα παραγωγής. Παρόλα αυτά επιμείναμε για να μην μείνουν οι συνάδελφοί μας χωρίς δουλειά. Το πληρώσαμε αλλά όταν κάποιος έχει την πίστη τα πράγματα επανέρχονται σε μια δημιουργική φάση, κάνεις ένα restart και αρχίζεις ξανά. Η τιμωρία είναι κάτι που έκανα παλιά στον εαυτό μου. Πρέπει να σκεφτεί ότι τόσο μπορούσε εκείνη τη στιγμή, τόσο έκανε. Πρέπει να κάνει την κατάλληλη επεξεργασία, όχι να τιμωρεί τον εαυτό του. Τι προκάλεσε αυτή την ηττοπάθεια; Χρειάζεται επεξεργασία, να αφουγκράζεται τους ανθρώπους και κυρίως τον εαυτό του.
Διαβάστε επίσης
