Για τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την περιπέτεια υγείας του αλλά και τους γονείς του μίλησε ο Χρήστος Κάλοου στην εκπομπή, Το Πρωινό.
«Με τον γιο μου είμαστε σε τρομερή κόντρα, μου λέει πως είμαι της βιντεοκασέτας, αλλά με εκτιμάει και τον εκτιμώ. Είναι άσχημο όταν το ακούω, ήταν εν γνώσει μας πως ήταν λίγο αρπαχτή, όμως έχουν παίξει σπουδαίοι ηθοποιοί στις βιντεοκασέτες και λυπάμαι για κάποιους, ειδικότερα νεότερους, που μιλάνε απαξιωτικά για αυτές.
Επειδή οι γονείς μου είχαν χωρίσει, η μητέρα μου δεν είχε τη δυνατότητα να μου παρέχει τα απαραίτητα, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στο ορφανοτροφείο. Περίμενα να έρθει κάθε Κυριακή για μια-δύο ώρες. Κρατάς μέσα σου το “γιατί να μην έχω πατέρα”. Νομίζω όμως πως το να γαλουχηθείς μέσα από τέτοιες ελλείψεις σε κάνει πιο δυνατό στη ζωή.
Στα 10 μου πουλούσα ταμ-ταμ και μπιράλ για να ζήσω. Όταν είσαι υποχρεωμένος να ζεις με έναν παιδονόμο, που αν δεν σου άρεσε το φάι επειδή είχε τρίχα, σε χτύπαγε στο χέρι με τη βίτσα ή σε ένα άλλο παιδί τράβηξε μία στο κεφάλι και του έκαναν ράμματα, αυτά είναι άγρια πράγματα.
Το 2005 είχα πάθει εγκεφαλικό. Όταν πήγα στο νοσοκομείο, άρχισα να τρέμω χωρίς να το καταλαβαίνω. Δύο νευρολόγοι είπαν “Έλα μωρέ ο Κάλοου είναι, θα είναι χαπακωμένος”. Μετά από δύο μέρες έπαθα εγκεφαλικό, μετά ξεκίνησε το δράμα. Τότε μου στάθηκε η Άννα Φόνσου και η Μαρία Αλιφέρη. Από εκεί που είχα πέντε τηλέφωνα την ημέρα, εξαφανίστηκαν όλοι και είχε βγει το στίγμα πως ήμουν τελειωμένος. Ευτυχώς είχα μάθει σαν χαρακτήρας να βάζω χρήματα στην άκρη.
Το 2006 έκανα οντισιόν και έπαιξα 8 μήνες στο Εθνικό θέατρο της Αγγλίας, μου είπαν πως είμαι σπουδαίος ηθοποιός. Λέω, “δεν θα μπορούσα να παίξω και στο Εθνικό θέατρο της Ελλάδος;”, αλλά δυστυχώς δεν είμαι όμως κομματοκύνας».
