Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη προχώρησε ο Δημήτρης Παπανικολάου και αναφέρθηκε για τον αυτισμό, την κόρη του που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και πώς η επικοινωνία μαζί της την απελευθέρωσε.
«Η κόρη μας διαγνώστηκε με αυτισμό 3,5 ετών. Στην αρχή ήταν δύσκολο και για εμάς… Ο αυτισμός ονομάζεται “αόρατη αναπηρία”… Η Άρια πέρασε από πολλά δύσκολα στάδια και στη σχολική της ζωή. Τα παιδιά που είναι στο φάσμα – η Άρια μιλάει και μιλάει και πολλές γλώσσες – δεν έχουν φίλτρο σε αυτό που θα πούνε ή πράγματα που δεν ταιριάζουν στο περιβάλλον… Υπάρχουν και παιδιά που δε μιλάνε.
Για πολλά χρόνια δεν έπαιρνε προσκλήσεις σε πάρτι, δεν υπήρχε κάποιος να την καλέσει σε μια έξοδο. Ένιωθε αποκομμένη. Το καταλαβαίναμε γιατί ερχόταν στο σπίτι και μας το έλεγε, έλεγε κάποιες βαριές λέξεις. Το τουμπάραμε όμως αυτό. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι χαρούμενη και συνεχίζουμε να παλεύουμε για την ευτυχία της».
«Δεν πήραμε πολλές συγγνώμες, γιατί και εγώ με τη γυναίκα μου είχαμε βγάλει “τσεκούρι”. Τουλάχιστον δεν την ξαναπείραξαν και βρεθήκαμε σε ένα περιβάλλον με παιδιά εκπαιδευμένα από το σπίτι τους. Και στα σχολεία πάει σιγά σιγά να γίνει μια αλλαγή.
Πρώτα έρχεται το σοκ, μετά έρχεται ο αγώνας και μετά η αποδοχή… Πρέπει να τα περάσεις αυτά τα στάδια. Στην αρχή ήταν δύσκολα. Ευτυχώς και η γυναίκα μου ήταν από πάνω. Εγώ έκανα πολλά χρόνια να πω τη λέξη αυτισμός αλλά δεν το αρνήθηκα ποτέ.
Στα 14-15 είχαμε την καραντίνα, εκεί την είδαμε πιο χαρούμενη γιατί δεν ήταν έξω να την κοροϊδεύουν. Έτσι αποφασίσαμε με τη βοήθεια ενός ειδικού να της πούμε ότι έχει αυτισμό… Δε σοκαρίστηκε. Άρχισε να το ψάχνει και μας ευχαρίστησε, μας είπε ότι ήταν σε ένα κλουβί και ένιωσε ότι απελευθερώθηκε…Τώρα πάει και λέει μόνη της ότι έχει αυτισμό… Το αν θα γεννηθεί κάποιος με μια αναπηρία ή όχι, με αυτισμό, αν θα γεννηθεί μαύρος ή λευκός δεν είναι επιλογή.
Ήξερα ότι έχει αγόρι. Εμείς την πάμε στα ραντεβού της τις περισσότερες φορές… Είμαστε χαρούμενοι αν είναι χαρούμενη εκείνη».
