Σε μία κατάθεση που φώτισε καλά κρυμμένες πτυχές της ψυχής της προχώρησε η Ελεονώρα Μελέτη κατά τη διάρκεια ομιλίας της για το bullying σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Βόρεια Ελλάδα
Μέσα από το απόσπασμα που πρόβαλε το Open Weekend είδαμε τη δημοσιογράφο να αναφέρεται στις δυσκολίες που συνάντησε στο ξεκίνημά της στην τηλεόραση και το πώς αντιμετώπισε τα δυσάρεστα συναισθήματα που ένιωθε.
«Το κορίτσι αυτό είναι ένας διάττοντας αστέρας. Είναι ξεκάθαρα αντιπαθής. Τις προάλλες που την είδα σε μια συναυλία, μασούσε τσίχλα σαν κατσίκα. Πραγματικά, ήθελα να της σκάσω μια στα μούτρα. Δεν αντέχω να τη βλέπω. Το κορίτσι αυτό είναι ένα κακέκτυπο. Έχει παρακολουθήσει άπειρες ώρες τηλεόρασης σημειώνοντας με το στυλό της όλα τα χαρακτηριστικά των επιτυχημένων ώστε να τα αντιγράψει. Αλλά, παραμένει ακόμα και στην αντιγραφή, βαθιά αποτυχημένη.
Το κορίτσι αυτό, δήλωσε ξεκάθαρα πως κάνει ψυχοθεραπεία. Παραδέχτηκε λοιπόν, γιατί μέχρι εκεί φτάνει το θράσος της να προκαλεί οίκτο και προσοχή, λέγοντας ότι είναι του γιατρού… Από κάτω, ο τίτλος που συνόδευε τις δηλώσεις και τον σχολιασμό ήταν, “φέρτε τον ζουρλομανδύα για τη Μελέτη”».
«Μέσα σε όλο αυτό , υπάρχει μια έντονη δόση αλήθειας. Υπάρχει μια αλήθεια, μια αληθινή είδηση, το γεγονός ότι είχα ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο διότι επί τρία χρόνια, στο ξεκίνημα της πορείας μου, ντρεπόμουν να βγω από το σπίτι».
«Πηγαίνοντας στον ψυχολόγο, παρακαλούσα μέσα μου βαθιά να μου διαγνώσει κατάθλιψη διότι μόνο έτσι θα μπορούσα να ορίσω και να καταλάβω και να κατανοήσω την ψυχική οδύνη και τον συναισθηματικό πόνο τον οποίο ένιωθα και με είχε καθηλώσει και δε μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου. Ήμουν ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα όταν ξεκίνησα και είχα καταλήξει να είμαι η σκιά του εαυτού μου, να μην θέλω να βγω από το σπίτι.
«Όταν έβγαινα, έβγαινα καμουφλαρισμένη. Ντρεπόμουν να μιλήσω γιατί με αναγνωρίζανε από τη φωνή και φοβόμουν ότι θα έχω επιθέσεις ακόμα και από τον απλό κόσμο. Πήγαινα μέσα σε ένα εστιατόριο, σε μια ταβέρνα να φάω και με έπιαναν κρίσεις πανικού. Σηκωνόμουν και έφευγα με την παρέα μου. Ήμουν πλέον ανθρωποφοβική. Φοβόμουν τους ανθρώπους. Όταν έφτασα στην καρέκλα του ειδικού, του είπα “γεια σας, θέλω να μου πείτε ότι έχω κατάθλιψη”. Μου είπε ότι δε μπορεί να κάνει μια τέτοια διάγνωση επειδή το θες. Μετά από καιρό, μου διέγνωσε συναισθηματική κακοποίηση και αποστέρηση».
