Ο Γιώργος Ρους, ο καλλιτέχνης που το 2010 έγινε ευρέως γνωστός με το τραγούδι «Εξαιρέσεις» παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή Weekenders.
Στη συνέντευξή του, ο Ρους μίλησε για την εμπειρία της ξαφνικής επιτυχίας και εξήγησε τον λόγο που είχε επιλέξει να διατηρεί χαμηλό προφίλ, αποφεύγοντας να προβάλει το πρόσωπό του.
«Δε θα έλεγα ότι το 2010 που βγήκαν οι “Εξαιρέσεις” ήταν η πιο φωτεινή χρονιά της ζωής μου. Ήμουν 33 ετών. Ήρθε μια επιτυχία που δεν είχα ξαναβιώσει, κι εκεί ξεκινάνε άλλες αγωνίες, οπότε αποφάσισα να το πάρω πολύ χαλαρά. Δεν θα έλεγα ότι ήταν φωτεινή περίοδος επειδή υπήρξε επιτυχία».
«Ήταν δική μου επιλογή να μην ξέρει έντονα ο κόσμος το πρόσωπό μου. Εφόσον ακουγόταν η φωνή δεν υπήρχε λόγος να φαίνεται τόσο το πρόσωπο. Δεν με φόβιζε κάτι στο να εκτεθώ, απλά τη συγκεκριμένη περίοδο αυτό που μου ζητούσαν οι περισσότεροι ήταν να βγω στο γυαλί και να λέμε μπούρδες, πράγμα που δε με ενδιέφερε τόσο πολύ.
Βέβαια, το να είσαι δυσεύρετος και να μην φαίνεσαι πολύ έχει και το κόστος του… Υπήρχε άνθρωπος εκείνη τη περίοδο που φόραγε ένα σκουφί και πήγαινε στα μαγαζιά και έπαιζε μουσική λέγοντας ότι είμαι εγώ… Δεν κινήθηκα νομικά αλλά μου είχε φανεί παράξενο» αποκάλυψε στη συνέχεια.
«Είχα γνωρίσει ένα ζευγάρι, και η κοπέλα που ήταν Ελβετή – μιλούσε σπαστά ελληνικά, και όταν γνωριστήκαμε λίγο καλύτερα άσπρισε το κορίτσι και μου είπε, “πριν έναν χρόνο ήμουν στο νοσοκομείο χωρίς ελπίδες, ήταν η περίοδος που βγήκαν οι “Εξαιρέσεις” και μου άρεσε πάρα πολύ. Πίεσα τον εαυτό μου να βγω ζωντανή και να έρθω να σε ευχαριστήσω”».
«Μετά τις “Εξαιρέσεις” δεν με χάσατε, απλά διάλεξα έναν φυσιολογικό δρόμο που να μην έχει υστερίες, αγωνίες και κακές επιλογές. Μπήκα πιο πολύ στη μουσική, άρχισα να γράφω τραγούδια και για άλλους καλλιτέχνες. Το πρώτο μου τραγούδι για άλλο καλλιτέχνη ήταν το “Ένα φιλί” για τη Χάρις Αλεξίου» δήλωσε στη συνέχεια.
Για τα παιδιά του ανέφερε:
«Έχω αδυναμία και στα δυο παιδιά μου. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ήμουν ενθουσιασμένος, ξέφυγα. Η γέννηση της κόρης μου ήρθε δέκα ημερών από το θάνατο της μητέρας μου, κάπως με μπέρδεψε και μέσα μου αυτό. Ήμουν σε ένα σημείο που δεν ήξερα αν πρέπει να πενθήσω ή να χαρώ».
